Irrespective of caste, color & creed all Hindus to aim for Bharat Varsha. Also to expose the good and bad done by our Hindus & alien Abrahamic religion in the past
Terrorists – A true Muslim will not cowardly stab on the back of a sleeping man. He will not hide bombs for explosion in the innocent crowd. All terrorist will be punished by Allah ( உண்மையானமுஸ்லீம்தூங்குபவன்முதுகில்கோழைத்தனமாககுத்தமாட்டான். அப்பாவிகள்மத்தியில்குண்டுவைத்துகொல்லமாட்டான். எல்லாதிவிரவாதிகளையும்நிச்சயம்அல்லாதண்டிப்பார். )
Conversion – A true Christian will not attempt to convert others by marketing and destroy religious harmony. ( ஒருஉண்மையானகிருஸ்துவன்கடவுளைகூவிவிற்கமாட்டான்மதமாற்றம்என்றபெயரால்மதங்களிடையேஉள்ளநல்லிணக்கத்தைகெடுக்கமாட்டான். )
Secular – A true Hindu will treat all the religion same. A pseudo-secular will also treat all the religion same excluding Hindu in India & that is secularism ( ஒருஉண்மையானஹிந்துஎல்லாமதத்தையும்சமமாகபாவிப்பான். ஆனால்பாரதத்தில்போலியானமதசார்பின்மைபேசுபவர்கள்ஹிந்துவைதவிர்த்துமற்றமதத்தினரைசமமாகபாவிப்பார்கள்அதுவேமதசார்பின்மைஆகும். )
RESULT (முடிவு )– CIVIL WAR (உள்நாட்டுகலகம்) – PREVENT (நிறுத்து)
ALL INDIANS IRRESPECTIVE OF RELIGION UNITE & SAVE THE NATION – BRING PEACE FOR THE YOUNGER GENERATION( அனைத்து இந்தியர்களும் மதவேறுபாடு இல்லாமல் ஒற்றுமையுடன் அமைதியை நிலை பெற செய்பதே இளைய சமுதாயத்திற்கு நாம் செய்யும் கடமையாகும் )
PROSELYTIZING (CONVERSION) UNDER THE CLOAK OF HUMANITARIAN WORK IS UN-HEALTHY, TO SAY THE LEAST AND IF I HAD THE POWER AND COULD LEGISLATE, I SHOULD STOP ALL PROSELYTIZING. IT IS A DEADLIEST POISON THAT EVER SAPPED THE FOUNTAIN OF TRUTHS” – M.K.GANDHI
The brotherhood of Islam is not the universal brotherhood of man. It is brotherhood of Muslims for Muslims only. There is a fraternity but its benefit is confined to those within that corporation. For those who are outside the corporation, there is nothing but contempt and enmity.
இஸ்லாத்தில் சகோதரத்துவம் என்பது, உலகில் அனைத்து ஜனங்களுக்குமான சகோதரத்துவம் அல்ல. அது முஸ்லீம்களுக்கு மட்டுமே இடையே உள்ள சகோதரத்துவம். அது ஒரு தனி கார்பரேஷன் போன்ற கட்டுபாடன அமைப்பு அந்த கார்பரேஷனுக்கு வெளியில் இருப்பவர்களுக்கு வெறுப்பை தவிற வேறு எதுவும் கிடையாது.
Appeasement means buying off the aggressor by convincing at his act of murder, rape, arson and loot against innocent persons who happen for the moment to the victims of his displeasure… the policy of concession has increased Muslim aggressiveness, and what is worse, Muslim interpret these concessions as a sign of defeatism on the part of the Hindus and the absence of the will to resist. This policy of appeasement will involve the Hindus in the same fearful situation in which the allies found themselves as a result of the policy of appeasement which they adopted towards Hitler. This is another malaise, no less acute than the malaise of social stagnation. Appeasement will surely aggravate it.
அடிப்படைவாதிகளைத் தாஜா செய்து மனதில் திருப்தியை ஏற்படுத்துவது என்பது காசுகொடுத்து வாங்கி அவர்களது வெறுப்பினால் நடத்திய கொலை, கொள்ளை, கற்பழிப்பு, தீ வைத்தல் போன்ற கொடுமைகளுக்கு ஆளானவர்களின் மனம் நோகும் படி எதிராளியை சாமாதானப்படுத்துதாகும். சலுகைகள் அளிப்பது என்பது இஸ்லாமியர்களின் அடிப்படைவாதத்தை தீவிரப்படுத்துகிறது. இதைவிட மோசம் இப்படி தாஜா செய்வதினால் இஸ்லாமியர்கள் இந்துக்களுக்கு எதிர்க்கும் திராணியில்லை என்ற கேவல எண்ண மனப்போக்கால் எள்ளி நகையாடுகிறார்கள். ஹிட்லரின் கொடுமைகளைப் பலர் மறைமுகமாக ஆதரித்ததால் உலகில் பலதேசங்களை சேர்ந்தவர்கள் செய்வது தெரியாமல் திண்டாடிய நிலையைப்போல் தான் ஹிந்துக்களும் உள்ளனர். தெளிந்த சமூகசூழலை சலுகைகள் என்ற சாக்கடை நீரால் நிரப்பிக் குழப்பும் செயல்தான், தாஜா செய்வது என்பது. இதனால் தீவிரவாதம் தலைதூக்குமே அன்றி குறையாது.
BODHI STTVA BAASAHEB AMBEDKAR
Survival of the fittest is the law which governs the animal nature prevalent in western culture.
CONVERSION – IS PERVERSION
CONVERSION – IS GROSS VIOLENCE
CONVERSION – IS EROSION OF CULTURE
CONVERSION – IS AGGRESSION
CONVERSION – IS INTRUSION OF PRIVACY
CONVERSION – IS DIVISION
CONVERSION – IS INVASION
CONVERSION – IS DESTRUCTION OF RELIGIOUS HARMONY
CONVERSION – IS DOMINATION LAND & PEOPLE
CONVERSION – IS TERRORISM
CONVERSION – IS PROSTITUTION
BAN CONVERSION AND SAVE THE NATION
————————————————————-
After a study of some forty years and more of the great religion of the world, I find none so perfect, none so scientific, none so philosophical and none so spiritual that the great religion known by the name HINDUISM. Make no mistake, without HINDUISM, INDIA has no future. Hinduism is the soil in to which India’s roots are stuck and torn out of that she will inevitably wither as a tree torn out from its place. And if Hindus do not maintain Hinduism who shall save it? If India’s own children do not cling to her faith who shall guard it. India alone can save India and India and Hinduism are one.
நான் மதங்களைப் பற்றி 40 வருடங்களாகப் பார்த்து, படித்த அனுபவத்தில் சொல்கிறேன் !! உலகில் ஹிந்து மதத்தைப் போல் ஒரு பூர்ணத்துவத்தை அடைந்து, விஞ்ஞானபூர்வமான, தத்துவஞானம் பெற்ற, ஆன்மீகமான மதங்கள் வேறு எதுவும் கிடையாது. ஹிந்து மதம் இல்லாமல் இந்தியாவிற்கு எதிர்காலம் கிடையாது. அந்தத் தவற்றை ஒரு பொழுதும் செய்யாதீர்கள். இந்தியாவின் மண், ஹிந்து மதம் என்ற பிரம்மாண்ட மரத்தின் வேர்களால் நாடு முழுவதும் ஊன்றியிருக்கிறது. ஹிந்து மதம் இல்லை என்றால் இந்தியா ஒரு பட்ட மரம் போல் அழிந்து விடும். ஹிந்துக்கள், ஹிந்து மதத்தைப் பின்பற்றாவிடில் வேறு யார் அதைப் பின்பற்றுவார்கள். நமது இளைஞர்கள் ஹிந்து மதத்தின் மேல் பற்று வைக்காவிடில் யார் தான் காப்பாற்றுவார்கள் இந்தியாவை ஹிந்துக்கள்தான் பாதுகாக்கவேண்டும். இந்தியாவும் ஹிந்து மதமும் ஒன்றே அன்றி வேறு வேறு அல்ல.
இந்தியாவைப பற்றி நூல்கள் எழுதியுள்ள பல வெளிநாட்டுப் பயணிகளுள் அல்பெரூணி என்ற பாரசீக பயணி, ”இந்தியர்கள் தத்துவம், கணிதம், வானியல் இவற்றில் சிறந்தவர்கள். சாதாரணமாகத் தெருக்களில் கூடும் மக்கள் கூட தத்துவ விவாதங்கள் செய்கின்றனர்.” என்று பதிவு செய்திருக்கிறார். அந்த அளவுக்கு இந்த தேசம் தத்துவ மரபில் திளைத்தது. இந்தியத் தத்துவ மரபு அறிவார்த்தமானது என்பதோடு இரு விதமான ஆராய்ச்சிகளைத் தன்னகத்தே கொண்டது.
இந்த உலகில் இருக்கும் பொருள்களை கொண்டு எப்படி சுகமாக வாழ்வது எனக் கண்டறிவது ஒருவித அறிவியல் ஆய்வு., மற்றொன்று இந்த உலகில் நாம் எதற்காக வந்திருக்கிறோம் என்பதனை அறிவதற்கான ஆய்வு. இரண்டிலும் பாரத தேச அறிஞர்கள் வெற்றி கொண்டவர்களாக இருந்தனர் ”மதம்” என்றால் ”கருத்து” என்று பொருள். தத்துவங்களின் அடிப்படையிலேயே சமயங்கள் இந்தியாவில் துளிர்த்தன.
ஆதிசங்கரர் எழுபத்திரண்டு மதங்களை தர்க்கத்தில் வென்று அத்வைதத்தை நிலைநாட்டினார் என்று சொல்கிறார்கள். எனில், எழுபத்திரண்டு விதமாகச் சித்தாந்தங்கள் இங்கே இருந்திருக்கின்றன. சமணமும், பௌத்தமும் பெரிய அளவில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தின என்றால், இன்னும் சில சமயங்களும் மக்களால் பின்பற்றப்பட்டு வந்தன. அவற்றுள் ஒன்று ”ஆசீவகம்”., இதனை ”ஆஜிவகம்” என்றும் சிலர் குறிப்பிடுவதுண்டு.
ஆசீவகம் தமிழகத்திலிருந்ததற்கான சான்றுகள் இருக்கின்றன. ஆனால், முற்றிலும் அழிந்து போன சமயங்களில் ஒன்று ஆசீவகம். அது பற்றிய நூல்கள் ஏதும் கிடைக்கவில்லை. சமண, பௌத்த நூல்களில் அந்த சமயம் பற்றியக் குறிப்புகள் கிடைக்கின்றன. அவற்றுள் முக்கியமானது ”மணிமேகலை”. பௌத்தக் காப்பியமாக அறியப்படும் மணிமேகலையில் ”சமயக் கணக்கர் திறம் கேட்ட காதையில் மணிமேகலை பத்து சமயங்களைச் சேர்ந்தவர்களோடு விவாதம் செய்வதாக வருகிறது. அதிலே ஆசீவக சமயமும் ஒன்று. ஆசீவகத்தைச் சேர்ந்த அறிஞரிடம் ஊழ் பற்றிய வினாக்களை மணிமேகலை எழுப்புகிறாள். அதனால் ஆசீவகம் ஊழ் (விதி) பற்றிய நம்பிக்கையுடைய சமயம்.
ஊழ் கோட்பாட்டை முழுமையாக நம்பியது என்பதோடு இறை மறுப்புக் கொள்கையையும் ஆசீவகம் கொண்டிருந்ததாகக் குறிப்புக்கள் உள்ளன. இறை நம்பிக்கையை மறுப்பது, ஊழ் கோட்பாட்டை வலியுறுத்துவது இரண்டும் வெவ்வேறு தளங்களில் அமைந்தவை..
வைதிக சமயத்திற்கு எதிரானது ஆசீவகம் என்றும் கருத்துக்களை முன்வைக்கின்றனர். இந்த கருத்துக்களில் உடன்படுவதும் மாறுபடுவதும் அவர் அவர் விருப்பம். ஆசீவகம் பற்றிப் பேசுவோர் அது தமிழர் மதம் என்றும் தமிழர்கள் இந்துக்கள் அல்ல ஆசீவகர்கள் என்று ஒரு வாதத்தை முன்வைக்கிறார்கள். தமிழகம் முழுவதும் தமிழர்கள் அனைவரும் பின்பற்றிய சமயம் ஆசீவகம் என்பதான பிம்பத்தைக் கட்டமைப்பதற்கான அவசியம் என்ன ? ஆன்மீக உலகம் பேசாத இந்த சமயம் பற்றி அரசியல் உலகம் பேசுவதற்கான காரணம் என்ன ? தமிழன் ஹிந்து அல்ல என்று அவனை ஒரு பெரும் குழுவிலிருந்து பிரித்து நிறுத்துவதற்கான காரணம் என்ன ?
ஆசீவகம் வைதிக சமயம் என்றழைக்கப்படும் ஹிந்து தத்துவங்களுக்கு எதிரானது என்ற கருத்து ஏற்புடையதல்ல. விதிப்படி வாழ்க்கை என்பதும் மறபிறவிகோட்பாடும் வைதிக சமயம் என்று சொல்லப்படும் சனாதனத்தின் கோட்பாடுகள். சனாதனம் உருவ வழிபாட்டை ஏற்கிறது. நல்வினை, தீவினை என்னும் நம்பிக்கையும் சனாதனத்தின் பாற்பட்டதே. இதில் ஆசீவகத்தின் தனித்துவம் என்று ஒன்றும் இல்லை.
ஆசீவகம் தெய்வம் இல்லை என்ற கொள்கையைக் கொண்டது. தமிழர்கள் தங்கள் வாழ்வியலில் முதற்பொருளாக தெய்வத்தைக் கருதியவர்கள். சிவன், முருகன், கொற்றவை, வருணன், இந்திரன் என்று பல தெய்வங்களை வணங்கி வழிபட்டவர்கள். உண்மை இப்படி இருக்க எப்படி ஆசீவகம் தமிழர் மதம் ஆகும் ? ஆசீவகம் துறவறத்தை வலியுறுத்திய மதம், நிர்வாண நிலை அடைவதே நோக்கம் என்று அனைவருமே ஒப்புக் கொள்கின்றனர். சீவகம் என்றால வாழ்தல் ஆசீவகம் என்றால் வாழ்வைத் துறத்தல் என்று பொருள் வழங்கியது. சமீப காலமாய் ஆசீவகம் என்றால் ஆசு + ஈவு + அகம் எனப்பிரித்து பிழையற்ற தீர்வு தரும் இடம் என்று பொருள் தருகிறார்கள். அப்படியெனில் மக்கள் ஒட்டுமொத்தமாக அதனைப் புறக்கணித்திருப்பார்களா ? .
ஆசீவகத்தை தோற்றுவித்தவர் மற்கலிகோசலர் என்கின்றனர்,. வரலாற்று அறிஞரான ஏ.எல்.பாக்ஷம் ( Arthur Liewellyn Basham ) தனது ”வியத்தகு இந்தியா” என்ற நூலில், சமண சமயத்தைத் தோற்றுவித்த மஹாவீரரும், மற்கலிகோசலரும் பதினெட்டு ஆண்டுகள் ஒன்றாகவே தவம் செய்ததோடு, தேசமெங்கும் யாத்திரை செய்தனர் என்றும், திகம்பர ஜைனர்கள் என்றும் சொல்லப்படும், ஆடைகளையும் கூடத் துறந்துவிட்ட நிலையை மற்கலிகோசலர் அறிமுகம் செய்தார் என்றும், அதிலே மஹாவீரர் உடன்படவில்லை என்றாலும், அனைத்தையும் துறப்பது என்ற வகையில் ஏற்புடையது என்று ஒப்புக் கொண்டதாகவும் பதிவு செய்திருக்கிறார். திகம்பர ஜைனத்தைத் தோற்றுவித்தவரை தமிழர் என்று ஏற்பதா ?
வரலாற்றில், சந்திரகுப்தரின் மகனான பிந்துசாரர் ஆசீவகத்தை ஆதரித்தார் என்று குறிப்புகள் இருக்கின்றன. தமிழகத்தில் அப்படி ஆதரித்த மன்னர்கள் பற்றிக் குறிப்பு எங்கும் இல்லை. மஹாவீரரோடு வாழ்ந்தவர் தமிழரின் மதத்தை ஸ்தாபித்தார் என்பது அறிவுடைமை ஆகுமா ? உத்திரபிரதேசம், பிஹார் பகுதிகளில் பெருமளவில் நிலவிய இந்த சமயம் தமிழகத்திலும் இருந்தது என்பதை ஏற்கலாமே அன்றி அதைத் தமிழரின் சமயம் என்று ஏற்க முடியுமா ?
மற்கலிகோசலரோடு இணைந்து இந்த சமயத்தை பரப்பியவர்கள் பூரண காசியபர், பகுத கச்சானர். இவர்கள் இருவருமே தமிழர்கள் இல்லை. திவ்யம், ஔத்பாதம், ஆந்தரிக்ஸம், பௌமம், அங்கம், சுவாரம், வியஞ்சனம், என ஆசீவகம் பற்றிய நூல்கள் இருந்தன என்று சொல்லப்படுகிறது. இதிலும் தமிழ் இல்லை. தமிழரின் மதக் கோட்பாடுகள் தமிழ் அல்லாத மொழியில் இருக்கலாம் என்பதை ஏற்போமாயின் வேதத்தையும் தமிழர்களுக்கானது என ஏற்பதில் என்ன பிழை இருக்கிறது ?
எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக ஆசீவகத்தின் வடிவம்தான் தமிழகத்தில் இருக்கும் ஐயனார் வழிபாடு என்று அரசியலை தமிழகத்தின் கிராமங்களுக்குள் கொண்டு வந்திருக்கிறார்கள். ஐயனார் தமிழகத்தின் பெரும்பாலானவர்களின் குலதெய்வம். ஐயனார் ஆலயங்களில் ஆயுதமேந்தி நிற்கும் போர்க்கோலம் கொண்ட ஐயனாரைக் காணலாம். இவர் எப்படி நிர்வாண முக்தி பற்றிப் பேசியவர் ஆவார் ? தவிரவும், இறை நம்பிக்கையற்ற ஆசீவகம் ஆலயம் எழுப்பி உருவ வழிபாடு செய்வது சாத்தியமா ? ஐயனாரின் ஆலயங்களின் சிறப்பே அங்குள்ள உருவாரங்கள்தான்.
மற்றொன்று பல பெயர்களில் ஐயனார் உண்டு. ஒவ்வொரு கோயிலில் உள்ள ஐயனாருக்கும் தனித்துவமான வரலாறு உண்டு. பெரும்பாலும் தன் குலத்தைக் காப்பதற்குப் போரிட்டு வீர மரணம் அடைந்தவராக ஐயனார் இருப்பார். ”நடுகல் வழிபாடு“ என்பது தமிழர் மரபு. வழிபாட்டை மறுக்கும் சமயத்தை இதோடு தொடர்புப் படுத்துவது நகைப்புக்குரியது. மூதாதையர்களை வழிபடும் பித்ரு வழிபாடே ஐயனார் வழிபாடு., ஏனெனில் ஐயனாரைக் குலதெய்வமாகக் கொண்டவர்கள் அனைவரும் தாயாதிகள்.. அதனால்தான் அவர்கள் தங்களுக்குள் மணம் செய்து கொள்ளக்கூடாது என்ற விதி இருக்கிறது.
ஐயனார் கோவில்களில் அவருக்குமே பக்கத்தில் அவரது பரிவாரங்களும் துணையாக நிற்கும் தளபதிகளும் வணங்கப்படுகிறார்கள். போர் பற்றிய செய்திகள் அந்தந்தப் பகுதி சார்ந்ததாக இருப்பதையும் காண்கிறோம். உதாரணமாக திருச்செந்தூர் அருகில் அருஞ்சுனை காத்த ஐயனார் அருள் பாலித்துக் கொண்டிருக்கிறார். அவரது ஆலயம் சுனைகளுக்கு நடுவில் வனப்பகுதியில் அமைந்துள்ளது. அந்த நீர்நிலைகளைக் காப்பதற்காகத் தியாகம் செய்தவர் என்று அவருக்கு வரலாறு உண்டு. இப்படித் தமிழர் வாழ்வோடும், மண்ணோடும் சம்பந்தப்பட்ட ஐயனாரை எங்கோ மஹாவீரரோடு இருந்தவர் என்று நிறுவ முயலுவதில் உள்ள அரசியல் என்ன ? நீடித்து நிற்கும் உயிர்த்துடிப்பு மிக்க கலாச்சாரத்தைத் துண்டாடுவதற்கும் குழப்புவதற்குமான அவசியம் என்ன ?
எழுபத்திரண்டு சமயங்கள் இருந்ததாக சொல்வதில் உண்மை இருக்கலாம். அவரவர் விரும்பும் தெய்வத்தை, நம்பும் சித்தாந்தத்தை பின்பற்றுவதற்கு அனைவர்களுக்கும் உரிமை உண்டு. விவேகானந்தர் சொன்னதைப் போல சனாதன தர்மம் ஒவ்வொரு மனிதனும் தனிமதம் என்னும் அளவுக்கு விரிவடையும் தன்மை கொண்டது; சித்தாந்தங்களை உள்ளடக்கியது..
வரலாறு, சமயம் இரண்டும் ஆராய்ச்சிக்கு உட்படவேண்டியவைதான். ஆராய்ச்சி அறிவியல்பூர்வமாக இருக்க வேண்டுமே அன்றி அனுமானங்களின் அடிப்படையில் இருத்தல் தகாது. ஐயனார் தமிழரின் தியாகத்தை, வீரத்தை, காவல் குணத்தை விளக்கும் வடிவம். அவரை அரசியல் லாபங்களுக்காக அழிந்துபட்ட ஒரு மதத்தின் எச்சமாகக் காட்ட முயல்வது, தமிழருக்கும் தமிழ் மண்ணுக்கும் தன்னையே தியாகம் செய்த ஐயனாருக்கும் செய்யும் அநீதியாகும்.
தமிழகத்தில் ஆசீவகர்கள் – முனைவர் ர.விஜயலட்சுமி – சில செய்திகள்
சைனர்கள், பௌத்தர்கள் போல ஆசீவகர்கள் தமிழ் நாட்டில் செல்வாக்குடன் விளங்கவில்லை என்றே கூறவேண்டும். தேவாரம், திருவாசகம் எழுந்த பக்தி பாடல்கள் காலத்திலேயே (கி.பி. 600 – 900 ) இவர்களை பற்றி அதிகம் பேசப்படவில்லை. சம்பந்தர் இவர்களை தேரர்கள் எனக் குறிக்கிறார். பக்தி பாடல்கள் காலத்தை அடுத்து எழுந்த காப்பிய காலத்திலும் அதற்குப் பிற்பட்ட காலங்களிலும் ஆசீவகர்களை குறிக்கையில் மட்டுமே ஊழ் (நியதி) என்ற சொல் குறிக்கப்பட்டுள்ளது.
இது ஆசீவகர்களின் மையக்கருத்தாகும். இது கர்மா – வினைப்பயன் என்பனவற்றை குறிப்பதல்ல. உலக இயக்கமே ஒரு முன்கூட்டியே செய்யப்பட்ட நியதியின் படித்தான் நடக்கும் அதைக் கூட்டவோ, குறைக்கவோ, மாற்றவோ முடியாது. பாவம் புண்ணியம் அதனால் ஏற்படும் வினைப் பயன் என்று ஒன்று இல்லை. இந்த ஊழ் கோட்பாடு தமிழ் நாட்டில் நுழையும் முன்னமே இந்த சொல் தமிழ் இலக்கியங்களில் பல்வேறு பொருளில் எடுத்தாளப்பட்டுள்ளது. பல இடங்களில் ஊழ், வினை இரண்டும் ஒன்றே எனப் பொருள் கொள்ளும்படியும் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. இது ஆசீவகர்களாலேயே ஒரு கோட்பாடகத் தெளிவாகச் சொல்லப்பட்டது. இருந்தாலும் பண்டைக்காலத்தில் இயற்கை சீற்றங்கள், இன்ப, துன்பங்கள், பிறப்பு, இறப்பு போன்றவற்றிற்கு விடை தேடுகையில், நம்மை மீறிய சக்தி ஒன்று இருக்கிறது அதை நியதி எனவும், ஊழ் எனவும், தெய்வம் எனவும் பெயரிட்டு வழங்கினர்.
இந்திய இலக்கியங்கள் எல்லாவற்றிலும் ஆசீவகர்களைப் பற்றிய செய்திகள் அவர்களுடைய கோட்பாடுகள் தொகுப்பாக கோர்வை படுத்திச் சொல்லப்பட்டிருப்பது தமிழ் நூல்களான மணிமேகலை, நீலகேசி, சிவஞான சித்தியார் (பரபக்கம்) ஆகிய நூல்களிலேயாகும். இவை வடநூல்களில் கூறியவற்றை ஒத்து இருந்தாலும் சில கூடுதலான தகவல்களையும் நமக்குத் தெரிவிக்கிறது. முக்கியமாக ஆசீவகத்தின் அணு கோட்பாடுகள் பற்றிச் சிறப்பாகப் பலரால் சொல்லப்பட்டாலும் அவை எல்லா பல முரன்பாடுகளைக் கொண்டுள்ளது என்பதை மேலே சொன்ன நூல்களில் விரிவாகக் கூறப்பட்டுள்ளது.
ஆசீவகர்கள் தமிழ்நாட்டில் 14 ஆம் நூற்றாண்டு வரை வாழ்ந்திருக்கிறார்கள் என்பதனை நிறுவுவதற்கு இதுவரை ஆய்வாளர்களால் எடுத்துக்காட்டப்பட்ட கல்வெட்டு சான்றுகள் அவ்வளவு வலுவுடையதாக இல்லை. தமிழ்நாடு, ஆந்திரா மற்றும் கர்நாடகாவில் காணப்படும் பல்வேறு கல்வெட்டுகளில் இரண்டைத் தவிர ஆசிவகர் பற்றிய குறிப்பு ஏற்புடையதா என்பது கேள்விக்குறியாக உள்ளது. இவை அனைத்தும் ஆசீவர்கள் மீது விதிக்கப்பட்ட வரியைப் பற்றிச் சொல்கிறது என்கிறார்கள் பிச்சை எடுத்து குகையில் உறங்கும் துறவிகளுக்கு வரி விதித்தல் எங்கும் கேள்விப்படாத ஒன்று். கல்வெட்டில் காணப்படும் வாசகம் தமிழ் கிரந்த எழுத்துடன் கலந்தோ வடமொழியிலேதான் எழுதப்பட்டுள்ளது. அவை உதாரணமாக ஆசுவ பற்று – ஆசுவி மக்கள் – ஆசுவிகள்-பேரார்-காசு – ஆசுவகடமை – ஆசுவம் ஔம்பலம் – ஆசுவ தறி இறை.- ஆசுவ அவலம் பலம் – ஆசிவிகள்.. இச்சொற்களில் எல்லாம் ஆசு எனக் கொள்ளப்படுவது (ஆசு என்றால் தமிழில் அச்சு) உலோக பாத்திரங்கள் செய்வோர் அச்சு செய்தபின் அதில் தான் உலோகங்களை உறுக்கி ஊற்றி வார்பெடுப்பார்கள். இந்த தொழிலுக்கு வரி என்பது ஏற்புடையது. அல்லது ஆசு என்றால் அஸ்வம் என்ற குதிரையைக் குறிக்கும் சொல்லாக இருக்கலாம். இது குதிரை மேய்பவர்கள் மேல் விதித்த வரியாக இருக்கலாம்.
Ref :- Dr.Barua in his book say “The Ajvikas as a religious order and school of philosophy is known in the Vedic hymns, the Brahmanas, the Aranyakas and other ancient Sanskrit compilations and treatises that can safely be regarded as literary products of pre-jain and pre-buddhistic age.
Ref :- Makkhali Gosala was one of the most prominent contemporaries of Mahatma Buddha and Mahavira Swami. He is believed to have been born in 484 BC in a Brahmin family. According to the Jain text Bhagvati Sutra, Makkhali’s father’s name was Gobahula. The name ‘Gosala’ literally means ‘Cow shed’ as the Bhagvati Sutra and some Buddhist texts claim that he was born in a cow shed.
ஆசீவிகர்கள் குகைகளில் ஒற்றை காலுடன் தவம் செய்தல் – வவ்வால் போல் தொங்கிக் கொண்டு தவம் செய்தல் -அகன்ற மண் தாழியில் உள்ளே அமர்ந்து தவம் செய்தல்
Ref : – The History & Doctrines of Ajvikas (A.L.Basham ) A vanished Indian religion ( a Christian by birth, born in England ) contains lot of contradict statement not acceptable to Indian Historians. Crypto Christians and Dravidians mostly refer this book only to built their own stories
(page – 107 ) – Ajvikas nudity – Makkhali Gosala and Purana Kasyapa are described as completely unclothed. In the early stage lesser number of the community were also habitually naked.
(page -116 ) – In the Dravidian Deccan, at a much later period , it appears with some of the attributes of a caste , and it is possible that it began to develop caste characteristic very early.
(Page – 125) – நீலகேசி – சரவண பெல்கோலாவில் உள்ள வாசகம் – ராஜ தரங்கிணி எல்லாம் ஆசீவகர்களை பெண் பித்து பிடித்து அலைபவர்கள் தாசிவீட்டில் வசிப்பவர்கள் என்கிறது.
(Page -149) – A close connection between the Brahmana and the Ajivikas is indicated by Asokha’s classification of the sects. The bodies among which the “Mahamantras” were active seems to be divided into four sections, to each of which is given a clause in the inscriptions, the clauses each concluding with the verb “Hohamti”. The four clauses are (1) the Buddhist Sangha (2) Brahmanas and ajivikas (3) Nirgranthas or Jains and (4) various heretics.
Even if we admit that Asoka intended to make a distinction between Brahmans and Ajivikas, it is evident that he considered the Ajivikas to be more closely related to the orthodox Brahmanas than were the Jains, since Brahmana and Ajivikas included in the same clause. We have already found references which point to the fact that the Ajivikas were nearer to the orthodox ascetic orders in their conduct than were either of the other great heretical communities. Asoka seems to have recognize this fact. It will also be remembered that Jarasana the Ajvikas fortune teller at his father’s court, came of a Brahmana family. Even before Asoka’s days it is possible that some of the northern Ajivikas had began to draw very close to the parent stock. The seventh pillar edict also gives indication of the influence of Ajivikas at that time.
( Page – 193,94 & 95 ) – Ajivikas ascetics found their way to Tamil country during the period, when they were patronized by Mauryan Kings, and perhaps exercised considerable influence.
At this time it is unlikely that Brahmanical Hinduism had made any important influence on the indigenous population, whose religious practices seems to have centered around wild nature deities, propitiated by village witch doctors with ceremonies which involved religious hysteria and shedding of blood. Dancing, probably ecstatic and bloody magical ceremonies seems to have been practiced by the early Ajivikas. Thus the unkempt Ajivika ascetic might make a greater immediate impression upon the early dravidians than did the grave buddhist bhikkhu. Although ajivikism never gained so strong a hold as did its rivals, we may suggest that it survived longer in the dravidian south than in the north because it was more in keeping with dravidian character and tradition.
We may surmise that, with the growing influence of Hindu, Buddhist and Jain missionaries, the status of ajivikas in south fell. According to Avani inscription Ajivikas paid heavy taxes compare to rest of the village peasants of the time. May be they were richer merchant and not much popular compare to rest of the village folk shows their separation from main classes of society
(241) – The Ajivikas divided humanity in to six groups. Classified according their psychic color, is confirmed by tamil sources. As per Pali text
1) Black (Kanha) includes all who live by slaughter and cruelty, such as hunters, folders, fisherman, thieves, golfers and other
3) Red (lohita) wandering ascetic with lesser clothes
1. ஆசிவகம் என்ற சொல்லுக்கு நேரிதன் பொருள் என்ன? – ஒவ்வொரு ஆராய்ச்சியாளரும் தங்கள் மனத்திற்கேற்பப் பொருள் கொள்கிறார்கள். ஆசிவகம் என்பதற்கு ஆசு+ஈவு+அகம் என்றெல்லாம் பொருள் கூறுகிறார்கள்.
2. சிலப்பதிகாரக் காலத்திற்கு முன் ஆசிவகம் என்ற சொல்லாட்சி, எங்காவது பயலப்பட்டு வந்ததா? வந்தால் அதற்கான தரவுகள் என்ன?
3. ஆசிவகத்தின் மூல நூல் என்ன? அவற்றைப் பற்றியக் குறிப்புகள் அல்லது உரையாசிரியர்களால் எடுத்தாளப்பட்ட பாடல்கள்/செய்யுள்கள் உள்ளனவா?
4. சமணம் என்ற பாகத/சங்கத சொல் தமிழில் அமணம் ஆகும். அமணம் என்பது தமிழ்நாட்டில் ஆசிவகத்தைக் குறிக்கும் என்று கருதுபவர்கள், அமணம் என்ற “தமிழ்” வார்த்தை பாகத/சங்கத மொழிக்கு செல்லும்போது “சமணம் என்று புணருமா? அப்படிப் புணர்ந்தால் அதற்கு சங்கத (பாணினியார்) இலக்கணப்படி பொருத்திக் காட்ட முடியுமா?
5. ஆசிவகத்தின் மூல நூல் தமிழில் இல்லை! அழிந்துவிட்டது என்றால் மற்ற மொழிகளில் வழங்கிவரும் ஆசிவக நூற்பட்டியல் என்னென்ன?
6. ஆசிவகம் என்ற சொல்லாட்சி தமிழகக் கல்வெட்டுக்களில் ஆளப்பட்டுள்ளதா?
7. குணா அவர்களின் கருதுகோள்படி, ஆசிவகம் என்ற பெயர் ஆசிவக எதிர்ப்பாளர்களால் கொடுக்கப்பட்ட சொல். அப்படியென்றால், ஆசிவகத்தின் உண்மை அல்லது இயற்பெயர் என்ன?
8. குணா அவர்கள் மணிமேகலையிலும், நீலகேசியிலும், சிவஞானசித்தியிலும் கூறப்படும் ஆசிவகக் கருத்துக்கள் பொருந்தாதவை என்கிறார்? பொருந்தாது என்று எடுத்துக்கொண்டால் ஆசிவகம் என்னும் இருப்பை ஏற்றுக் கொள்ள உதவும் நூற்கள் என்ன?
9. ஆசிவகக் கொள்கையின் நிறுவனர் யார்? மற்கலி கோசரா? அல்லது அவருக்கு முன்னமே யாரும் இருந்தனரா?
10. தென்னகத்தில் தமிழகத்தைத் தவிர்த்து, ஆந்திர, கன்னட தேசத்தில் ஆசிவகக் கருத்துக்கள் உள்ளனவா? நூல்கள் இருந்தனவா?
மேலே கேட்கப்பட்ட கேள்விகள் உண்மையில் சிந்திக்கவும் அல்லது அறியப்படவும் கேட்கப்பட்ட கேள்விகள். ஆசிவகம் பற்றி ஆராய்வோர் நிச்சயம் தெரிந்துக் கொள்ள, சிந்திக்க வேண்டியக் கேள்விகள் தான் இது..
தமிழ்வேள்வி வழிபாட்டின் முன்னோடிகளின் தகுதிகள் என்ன எவ்வாறு எனப் பார்த்தோம்.சுந்தர மூர்த்தி சுவாமிகள் தமது ஆமாத்தூர் பதிகத்தில் முதல் பாடலில் மீண்டனன், மீண்டனன் வேத வித்து அல்லாதவர்க்கே என்று அருள்கிறார் . கச்சியப்ப சுவாமிகள் கந்தபுராணத்தில் 2038 ஆம் பாடலில் வந்தனைசெய் வேதநெறி மாற்றினர்கள் மாறாச் செந்தழல வாய நிரயத்தினிடை சேர்வார் என்று அருளியுள்ளார் . இப்படியிருக்க அவர் கோயில் கட்டினால் மட்டும் சுந்தரர் அருள் இவர்களுக்கு எவ்வண்ணம் கிட்டும் .
பொருள் பற்றும், புகழ்ப்பற்றும் தவிர இறை பக்தி இறைப்பொழுதும் இவர்களிடம் கிடையாது . தனது இனிசியலைக் கூட விடாத ஒருவர் எப்படி பந்த பாசமறுத்து நிர்வாண ஆச்சார்ய அபிஷேகம் பெற்று சிவத்தையடைவார் அல்லது தனது சீடர்களுக்கு வழிதான் காட்டுவார் . எல்லாமே போலி வேடம் சில ஆண்டுகள் முன் திருச்சிராப்பள்ளியில் ஒரு சைவப் பெரியார் ஒருவரின் படத்தை அவரது சீடர்கள் சிவபெருமானாக சித்தரித்து போட்டுவிட்டனர் அதற்கு அவர் எப்படி பொறுப்பாக முடியும் .அந்த பெரியார் அப்படி புகழ் விரும்பியல்லர் என்று சைவ உலகமே அறியும் .அவரை இந்த ஒளியரசுவின் சீடர்கள் எவ்வளவு சீரழித்தார்கள் தெரியுமா ? இன்று இவர் படம் இவருடைய பிரதம சீடர் படம் எல்லாம் பூசையறையை அலங்கரிக்கிறது சிவத்துக்கு நிகராக மலம் நீங்கப் பெறாதவர்கள் படம்.
கோவையில் ஒரு முதுமுனைவர் விஷேட தீட்சை பெற்றுள்ளார் அவர் தீட்சை கொடுக்கிறார் ? யாரோ சிலரின் ஆதரவு இருக்கிறது என்பதனால் இவர்கள் என்ன வேண்டுமானாலும் செய்வார்களா ? பிரதோஷ வழிபாடு, பிறதேச வழிபாடு என்று ஒரு கட்டுரை இவர் வரைந்தது தான் எங்கேயாவது அதை பிறதேசவழிபாடு தான் என்று நிறுவியுள்ளாரா ? இல்லை. இப்படியே தான் இவர்கள் செயல்கள் இருக்கும் பிரதோசத்தை வைத்து மக்கள் ஆலயவழிபாடு மேற்கொள்வதில் இவர்கள் என்ன கஷ்டம் கண்டார்கள். தமிழ் ஆர்வலர்கள் என்றால் அத்தோடு இருக்க வேண்டியது தானே ? தமிழாளர்கள் எல்லாம் அருளாளரா ? வழிபாட்டில் தமிழ் என்று கொண்டு பொருள் சம்பாதிக்கும் ஒரே நோக்கம் கொண்டுள்ளனர் . உண்மையான பக்தி இருந்தால் இறைவன் நம்மை நோக்கிக்கொண்டுள்ளார் என்ற பயம் இருந்தால் இல்லாத நெறியை உருவாக்கிக் காசு பார்ப்பீர்கள் .? முறையாக மந்திரம் கற்க கூடாது .முறையாக திருமுறை பண்ணோடு பாட கற்கக்கூடாது ஆனால் நாங்கள் வேள்வி செய்வோம் என்பது தமிழ்ப்பற்றுமல்ல, திருமுறைப்பற்றுமல்ல, சிவப்பற்றுமல்ல . பொருள்பற்றே . பேருந்து நிலையத்திலும், இரயிலிலும் திரைப்படப்பாடல் பாடி காசு பெறுவோர்க்கும் உமக்கும் என்ன வேறுபாடு .
சம்பந்தர் சுவாமிகள் தன்னை தமிழ்ஞானசம்பந்தர் என்று சொல்லிக் கொள்கிறாராம் . தமிழில் பாடும்போது தமிழ்ஞானசம்பந்தர் என்று சொல்லாமல் வேறு எப்படிச் சொல்லமுடியும் ? தமிழ்நாட்டைக் கடந்து தமிழ்மொழி இல்லாததால் காளத்தியிலிருந்து வடதேய தலங்களைப்பாடினார் . ஏன் மறை ஞானசம்பந்தர் என்றும் தான் சொல்லியுள்ளார் .
மற்றுநீ வன்மை பேசி வன்றொண்டன் என்னும் நாமம்
பெற்றனை நமக்கு மன்பிற் பெருகிய சிறப்பின் மிக்க
அர்ச்சனை பாட்டே யாகும் ஆதலான் மண்மேல் நம்மைச்
சொற்றமிழ் பாடு கென்றார் தூமறை பாடும் வாயார்
தூய்மையான மறைகளைப் பண்டு அருளிச் செய்த சிவபெருமான், மேலும் நீ என்னுடன் வன்மையான சொற்கச் சொல்லி வழக்கிட்டமையால், வன்தொண்டன் என்னும் பெயரைப் பெற்றாய். நமக்கு அன்பினால் செய்யும் திருமுழுக்காட்டுதல், திருமாலை அணிவித்தல். திரு விளக்கிடுதல் முதலாய வழிபாடுகளினும் மேலான வழிபாடாவது போற்றியுரைக்கும் புகழுரைகளே யாகும் ஆதலின் இந்நிலவுலகில் நம்மைத் தமிழ்ச் சொற்களால் ஆகிய பாடலகளைப் பாடுக என்றருளிச் செய்தார்.
இப் பெரியபுராணப் பாடலைச் சொல்கிறார்கள். சுவாமியே தமிழில் பாடுவது தமக்கு விருப்பம் என்று . நாமும் அதையே சொல்கிறோம் பாடுங்கள் பாடி உய்வு பெறுங்கள் வேள்வி செய்யாதீர்கள் என்று . ஏனெனில் தூமறை பாடும் வாயான் என்றதனால் ஏற்கெனெவே மறை உள்ளது, அது சிவபெருமானால் சொல்லப்பட்டது என்பது புலனாகிறது. இதையே எவ்வளவு நாட்களுக்கு தான் சொல்லிக்கொண்டு திரிவீர்கள் . முத்திநெறி அறியாத பத்திநெறி அறிவிக்காத பழவினைகள் பாறாத சித்தமலம் அறுபடாத சிவமாக தன்னைப் பாவித்து தீட்சை கொடுக்கத் தெரியாதவரிடம் தீட்சை என்று ஏமாந்தவர்களுக்கு அருள் புரிவாய் எம்பெருமானே..
நீங்கள் நினைக்கலாம் திரும்பத் திரும்ப ஒரே விடயத்தை உரைக்கிறோம் என்று. பயிருக்கும், களைக்கும் வித்தியாசம் தெரிந்து கொள்ளவே . பயிரும் அந்த களையும் ஒரே மாதிரி இருக்கும், வளரும். ஏன் பயிரை விட களை மிகச் செழிப்பாக நன்றாகவே வளரும் . ஆனால் அறுவடை செய்யும்போது தான் உண்மை விளைச்சல் என்ன ? எது கொடுத்தது ? என்று தெரியும் . பயிர் மட்டுமே பயனுள்ள உணவுப் பொருளைத் தரும் இந்த களை பதர் கூட தராது அது போல உண்மையான ஆச்சார்யாரிடம் தீட்சை பெற்றால் அது முத்திக்கு இப்பிறவியில் இல்லாவிட்டாலும் மறு பிறவியிலாவது வழி காட்டும். அது தான் வள்ளுவர் சொன்ன ஒருமைக்கண் தான் கற்ற கல்வி என்பது அதுதான் எழுமைக்கும் துணையாக வரும்.
வழிபாட்டிடத்தில் அஸ்த்ராய பட் என்று சிறிது ஜலம் தெளிக்க என்பதை ஆய்தம்பட் என்று தெளிக்க என்று சொல்கிறீர்களே . அஸ்த்ரம் என்பதை ஆய்தம் என்று மொழிபெயர்த்து விட்டார்கள் .இதற்கும் ஒரு படி மேலே போய் இவர் சீடர்கள் அய்தம்பட் எனவும் ஆயத்தம்பட் எனவும் சொல்கிறார்கள். ஏன் என்றால் வழிபாட்டுக்கு ஆயத்தம் என்று அர்த்தமாம் சிவசிவ . பஞ்சபாத்திரத்தில் ஹ்ருதயாய நம என்று நீர் நிரப்ப வேண்டியதை இதயம் போற்றி என்று நிரப்பிக் கொள்ளவாம் .என்னா புலமை . ஏன் நகலெடுக்கிற வேலை . இது எங்கிருந்து காபி செய்யப்பட்டது. பெரியோர்களே வடமொழியிலிருந்தா ? அல்லது தமிழ் வேதத்திலிருந்தா ? அங்குச முத்திரை, தேனு முத்திரை, நந்தி முத்திரை (ம்ருகீ ) இதெல்லாம் எங்கிருந்து வந்தது ?
ஆசமனம் செய்யும் மந்திரங்கள்
1.போற்றி நாலாறுண்மை (4*6= 24 ஆன்ம தத்துவமாம்)
2.போற்றி ஏழ் மெய்யறிவு (வித்யா தத்துவமாம் )
3.போற்றி ஐந்தாம் உணர்வு போற்றி (சிவ தத்துவமாம் )
ஸ்வதா எனும் மந்திரம் சேர வேண்டிய இடத்தில் போற்றியா .நம என்பதற்கு போற்றி பொருந்தி வரும் .ஸ்வதா வுக்கு ? .அந்த நாலாறும் உண்மையா ? வித்யா என்பதன் மொழியாக்கம் மெய்யறிவு ? சிவதத்துவங்கள் ஐந்து .ஐந்தாம் உணர்வு என்பதனால் ஐந்தாவதாக உள்ளது மட்டுமே என்று தானே பொருள் .அப்போ மற்ற நான்கும் அடங்குமா ? தமிழ் கற்றவர்கள் யாராவது விளக்கலாம். சொல்லும் பொருளுமே தூத்திரியும் என்று பாடிய காரைக் காலம்மை தான் விளக்கவேண்டும்.
திருநீறு அபிமந்திரிக்கும் போது சொல்லும் மந்திரமாவது குருநாதர் அருளிய மூலமந்திரத்தால் ஐந்து முறை தொட்டு இறைவன் திருவருளையும் அவன் அருட்கலைகளாகிய நீக்கல், நிறுவல் ,ஞானம் , மோனம் , மோனம் கடந்த இயல்புநிலை ஆகிய ஐந்தையும் சிந்தித்து நீர் விட்டுக்குழைக்கவும் . இந்த ஐந்தும் என்ன என்று யாருக்காவது தெரிந்தால் சொல்லுங்கள் .இதில் யாராவது சம்ஹிதா மந்திரம் இல்லையா என்று கேட்காதீர்கள் அதற்கு இன்னும் மொழிபெயர்ப்பு கிடைக்க வில்லை . அதே போல விபூதி உருத்திரரைத் தியானிக்க வேண்டாமா ? என்று கேட்காதீர்கள். அவர் சைவரல்ல அல்லது அவர் தமிழரல்ல என்று கூறிவிடுவார்கள். திருநீறு அணியும் இடங்களைப் பற்றியோ அதன் அளவுகளைப் பற்றியோ திருமுறைகளில் எங்காவது சொல்லப்பட்டுள்ளதா?
அகமர்ஷணம் செய்ய மந்திரம் ஒன்றுமில்லை நன்று நாள்தொறும் என்ற அப்பர் குறுந்தொகை பாடினால் போதும் . அடுத்து தர்ப்பணம் .தர்ப்பணம் என்பது இவர்களுக்குத் தெரிந்தவரையில் முன்னோர்களுக்கு செய்வது தான். அதனடிப்படையில் மறைந்த முன்னோர்களை நினைந்து மூவேழ் சுற்றம் முரணுற நரகிடை ஆழாமே அருள் அரசே போற்றி என்ற மந்திரம் ? சொல்லி மூன்று முறை சங்குமுத்திரையால் நீர் விடுக என்பது தான். இந்த மூலமந்திரம் சொல்லி சிவகாயத்ரி சொல்லி சம்ஹிதா மந்திரம் சொல்லி பின்னும் மந்திரங்கள் .தேவர்கள் ரிஷிகள் மானுடர்கள் பூதங்கள் பிதுர்க்கள் ஞாதிக்கள் ஆச்சாரியார்கள் எண்கணங்கள் இவர்களுக்கு என்று நீங்கள் கேட்பது புரிகிறது . இதற்கெல்லாம் திருமுறைகளில் பாடல் கிடைத்தால் போடமாட்டார்களா ?
சூர்யோபஸ்தானம் செய்ய மந்திரம் ? இன்றெனக்கருளி இருள்கடிந்து உள்ளத்து எழுகின்ற ஞாயிறே போற்றி சொன்னால் போதும் . அடுத்து மூச்சடக்கம், சிவம் (ஜபம்) பஞ்சபுராணம் அவ்வளவு தான் அனுஷ்டானம் முடிந்தது.
ஏன் இப்படி தமிழ்வழிபாடு என்ற பெயரில் மொழிபெயர்ப்பு மந்திரமும் பொருந்தாத திருமுறைப்பாடலும் போட்டு மக்களை நன்னெறி சென்று உய்வு பெறுவதைத் தடுத்து சிவாபராதம் தேடுகிறீர்கள் .திருமுறைகள் நமக்கு கிடைத்து சற்றேறத்தாழ ஆயிரம் ஆண்டுகளாகிறது என வைத்துக்கொள்வோம் இந்த காலகட்டங்களில் எத்தனை தமிழ் அறிஞர்கள் அருளாளர்கள் வந்து சென்று விட்டார்கள் அவர்களை விட இன்று தமிழ்வழிபாடு என்று சொல்பவர்கள் எந்த விதத்தில் தகுதி பெறறவர்கள் என்று சிந்தியுங்கள். சாமி அருளிய வேத ஆகமம் இருக்கிறது அது அரிசி இவர்கள் அதை மொழி பெயர்த்து அந்த கிரியைகளை காபி அடிப்பது உமி . ஏன் அரிசியே இருக்க இவர்களின் உமியுடன் கலந்து ஊதி தின்ன வேண்டும். என்று நீ அன்று நான் என்பது தாயுமானார் வாக்கு அது போல என்று சிவமோ அன்று முதல் அவர் அருளிய வேதாகமங்கள் அவைகளையே வழிபாட்டில் போற்றப்பட வேண்டியவை.
வேதம் என்ற சொல்லே தமிழ்ச்சொல் அல்ல என்று சொல்லும் புத்திசாலிகள் வேதம் என்ற ஒன்றே இல்லை எனும் மதியிலிகள் வேதநெறி தழைக்கவும் மிகு சைவத்துறை விளக்கவும் வந்தவரின் கூற்றை ஏற்று எப்படி நடப்பர் . வேதம் என்பது வடசொல்லானால் திருமுறைக ளில் நூற்றுக்கணக்கான இடங்களில் வேதம் என்ற சொல் வருகிறது வடமொழி எதிர்ப்பாளரான நீங்கள் அதை வைத்து ஏன் பிழைப்பு நடத்த வேண்டும் . ஆக கொள்கைக்கு ஒன்று பிழைப்புக்கு ஒன்று என்ன ஒரு கபட நாடகம் ஆடி மக்களிடம் பணம் பறிக்கிறீர்கள்.
நீதியில் ஒன்றும் வழுவேன் நிட்கண்டகம் செய்து வாழ்வேன்
வேதியர் தம்மை வெகுளேன் வெகுண்டவர்க்கும் துணை ஆகேன்
இது ஏழாம் திருமுறை பதிகம் 73 பாடல் 5 இதில் நிட்கண்டகம் என்பது வடசொல்லே. அடுத்து வேதியர் அதாவது அந்தணரை இகழேன் . அப்படி இகழ்ந்தவர்க்கும் துணையாக இருக்க மாட்டேன் என்பது சுந்தரர் அருள்வாக்கு. வேதத்தைப் புறம் கூறி சிவாபராதம் சம்பாதித்து ஆச்சாரியர்கள் வாக்கை மீறி குருத்துவேஷம் சம்பாதித்து நீங்கள் செய்யும் வேள்வியில் ஆகுதி பெற யார் வருவார் ?
திருமுறை வழி சிவபூசையில் பார்த்தோமானால் அவை அனைத்தும் பார்த்திப பூசாவிதி என்ற திருவாவடுதுறை ஆதீன வெளியீடான நூலின் மொழி பெயர்ப்பே ஆகும் .
பஞ்சகலா மந்திரத்திற்கு பதில் திருவாசப்போற்றித் திருஅகவலிலிருந்து ஐம்முக மந்திரங்கள் ?
1.ஓம் ஓம் ஈசானம் போற்றி
2.ஓம் ஏம் தத்புருடம் போற்றி
3.ஓம் ஊம் அகோரம் போற்றி
4.ஓம் இம் வாமதேவம் போற்றி
5.ஓம் அம் சத்யோசாதம் போற்றி
ஆறங்க மந்திரங்கள் ?
1.ஓம் அம் இதயம் போற்றி
2.ஓம் ரீம் சிரசு போற்றி
3.ஓம் ஊம் சிகை போற்றி
4.ஓம் ஐம் கவசம் போற்றி
5.ஓம் ஒளம் முக்கண் போற்றி
6.ஓம் அம் ஆயுதம் போற்றி
ஐயா நடுநிலையாளர்களே தேவையா இந்த மொழிபெயர்ப்பு மந்திரங்களில் ? . பீஜங்களைக் கூடவா மொழிபெயர்ப்பார்கள் ?. பீஜத்தை மொழிபெயர்த்தால் எப்படி அதன் ஒலி மற்றும் ஓசை மாறிவிடாதா ? உதாரணமாக ஓம் ஹாம் ஹ்ருதயாய நம என்பதற்கும் ஓம் அம் இதயம் போற்றி என்பதற்கும் எவ்வளவு வித்தியாசம் பாருங்கள்
அப்படி இவர்கள் சொந்த அறிவு இல்லாமல் யாரோ உருவாக்கியதை மொழி மாற்றம் செய்து உபயோகிக்க வெட்கமாயில்லை . அப்படி செய்யவேண்டியதன் அவசியம் என்ன ? இவர்கள் சில பேரை முன்னிலைப் படுத்திக்கொள்ளத்தானே தவிர பக்தியும் இல்லை பயமும் இல்லை .இருசக்கர அல்லது நான்கு சக்கர வாகனமா இது புதுசு புதுசா மாடல் மாற்றவும் பேரை மாற்றவும் ? அல்லது திரைப்படமா மொழிமாற்றம் செய்து வெளியிட ? இது போல நிறைய அபத்தங்கள் செய்கிறார்கள்.
பார்த்திப பூசாவிதி எனும் திருவாவடுதுறை நூலை திருமுறைவழியில் சிவபூசை என ஒளியரசு அவர்கள் தமிழ்ப்படுத்திய அவலம் கண்டோம்
ஆசனம் என்பதற்கு நிலை எப்படி பொருத்தமாக இருக்கும் இருக்கை என்று சொன்னால் கூட பொருந்தும் மூர்த்தயே என்பது உருவாம் .இப்படி மொழிபெயர்த்த தில் உஷா தேவிக்கு தமிழ் படுத்த முடியவில்லை அதனால் உஷாதேவி அப்படியே ஷா வுடன் இருக்கிறார் பிரத்யுஷாவுக்கு சாயா தேவி என்று மொழிபெயர்ப்பு தொடர்ந்து சிவசூர்யனைப் போற்றுவதற்கும் இந்த பாடலுக்கும் என்ன சம்பந்தம் என்று நீங்களே சிந்தியுங்கள்.
இன்று எனக்கு அருளி இருள்கடிந்து உள்ளத்து எழுகின்ற ஞாயிறே போன்று
நின்ற நின்தன்மை நினைப்பற நினைந்தேன் நீயலால் பிறிது மற்று இன்மை
சென்றுசென்று அணுவாய்த் தேய்ந்துதேய்ந்து ஒன்றாம் திருப்பெருந்துறை உறை சிவனே!
ஒன்றும் நீஅல்லை அன்றி ஒன்றுஇல்லை; யார் உன்னை அறியகிற்பாரே
திருவாசக கோயில் திருப்பதிகப்பாடல்
இப்படி சம்பந்தாசம்பந்தம் இல்லாமல் கிரியைக்குப்பொருந்தாத பாடலை எப்படி பூஜைக்குப் பயன்படுத்துவது .
யோக பீடம் வித்யா பீடத்தை யோகபீடம் ஞானபீடம் என்று போட்டுள்ளார் . அதற்கு அவருக்கு விளக்கம் தெரிந்தால் போட்டிருக்கமாட்டார் .ஏனெனில் அந்த இடம் வேதாகமங்கள் மற்றும் திருமுறை களை பூசிக்குமிடம் சிவசிவ.
அடுத்து மேற்கு துவாரபாலரில் சரசுவதி (கலைமகள்) யும் மகாலட்சுமி(திருமகள்) யும் மட்டும் எடுத்துக் கொண்டார். அதே நிலை, உரு , திருவடி போற்றி தான் எல்லாப் பரிவாரங்களுக்கும்.
திருமகள் பாடலாம் இது
கொம்பனை யாளைக் குவிமுலை மங்கையை
வம்பவிழ் கோதையை வானவர் நாடியைச்
செம்பவ ளத்திரு மேனிச் சிறுமியை
நம்பிஎன் னுள்ளே நயந்துவைத் தேனே
இப்பாடலுக்கும் திருமகளுக்கும் ஏதாவது சம்பந்தம் உண்டா ?
கலைமகள் பாடலாம் இது
ஏடங்கை நங்கை இறைஎங்கள் முக்கண்ணி
வேடம் படிகம் விரும்பும்வெண் டாமரை
பாடும் திருமுறை பார்ப்பதி பாதங்கள்
சூடுமின் சென்னி வாய்த்தோத்திரங்கள் சொல்லுமே
பார்ப்பதி என்றதுமே அது பார்வதியேயான அவள் கலைமகளாகவும் இருக்கிறாள் என்று பொருள் ஆக இது உமை துதி தானே.
அடுத்து மனோன்மணியை மறைப்பம்மை என்று சொல்லிவிட்டார் . மனோன்மணியான அம்பாள் எப்படி மறைப்பம்மை ஆவார் .சப்த குருமார்களை ஏழு ஆசிரியன்மார் என்று மொழியாக்கம் செய்து சப்தகுருமாரில் வரும் அம்பிகா குருவை அருளம்மை என ஆக்கிவிட்டார் . அதிலே ஸ்ரீகண்டகுருவை உருத்திரர் என்று போட்டுள்ளார் அதற்கு காஞ்சி புராணப்பாடல்,
வாடது மலையிற் புயநான்கும் மலர்க்கண் மூன்றும் உருத்திரமும் என்ற பாடலைப் போட்டுள்ளார் உருத்திரருக்கும் உருத்திரம் என்ற சொல்லுக்கும் என்ன சம்பந்தம்.
அடுத்து சுவாமியின் சண்டியான த்வனிச்சண்டியை ஒலிச்சண்டி( sound ) என்றும் சிவசூர்ய சண்டியான தேஜசண்டியை ஒளிச்சண்டி ( Light ) என்றும் மொழி பெயர்த்துள்ளார் . த்வனிச்சண்டேசருக்கு தாதையை தாளற வீசிய என்ற திருப்பல்லாண்டுப் பாடல் ஏதோ சண்டேச நாயனாரைப்பற்றிய பாடல் பரவாயில்லை .ஆனால் தேஜச்சண்டியான சிவசூர்ய சண்டிக்கு தழைத்ததோர் ஆத்தியின் கீழ்த் தாபர மணலால் கூப்பி என்ற பாடல் போட்டுள்ளார் . சுவாமியின் சேய்ஞலூர் சண்டேசுவர நாயனாரின் பாடல் எப்படி போடலாம் ?. தேஜச்சண்டிக்கும் தந்தையின் தாளைத் தடிந்தவருக்கும் என்ன சம்பந்தம் ? பரிவார தெய்வங்கள் யார் யார் அவர்கள் திருவுருவம் எப்படி இருக்கும் அவர்களுக்கு என்ன வேலை என்ற அடிப்படை கூட தெரியாத இவர் தீட்சை அளித்து முத்திக்கு அழைத்துச்செல்லும் தகுதி உண்டா ?
சிவ சிவ
அடுத்து ரிஷப தேவர் (அ) விடைத்தேவர் இறைவரின் ஊர்தியான காளை . இவருக்கு
ஓம் நந்திதேவர் நிலை போற்றி
ஓம் நந்திதேவர் உரு போற்றி
ஓம் நந்திதேவர் திருவடிகள் போற்றி என்று போட்டு
திருவிளையாடல் புராணத்தில் வரும் திருநந்திதேவர் துதிப்பாடலான
வந்திறை அடியில் தாழும் வானவர் மகுட கோடி
பந்தியின் மணிகள் சிந்த வேத்திரப் படையால் தாக்கி
அந்தியும் பகலும் தொண்டர் அலகிடும் குப்பையாக்கும்
நந்தி எம்பெருமான் பாதநகைமலர்முடிமேல் வைப்பாம்
இப்பாடலைப் போட்டுள்ளார் . திருநந்தி தேவருக்கும் ரிஷப தேவருக்கும் கூட வித்தியாசம் தெரியாத ஞானசூன்யத்திடம் என்ன கற்று ஆன்ம மேன்மை அடையப் போகிறீர்கள் . மகுடகோடி பந்தி என்பது வடசொல் அது தெரிய வில்லை.
1.அநந்தாய நம –அனந்த நிலை 2.தர்மாய நம – அற நிலை 3.க்ஞாநாய நம –ஞான நிலை 4.வைராக்யாய நம – வைராக்கிய நிலை 5.ஐஸ்வர்யாய நம –செல்வ நிலை 6.பத்மாய நம – பதும நிலை
இப்பாடல் சிவசூர்யனையா போற்றுகிறது அருக்கன் எனும் சூரியனை சந்தியில் வணங்குகிறீர்களே அதுவும் சிவமே .அந்த சிவபெருமானை ரிக் முதலாகிய நான்மறைகள் தொழுகின்றன அதை நினையாதவர் கல்மனத்தவரே என்பது அப்பர் வாக்கு . இதில் அருக்கன் என்பது வட சொல்லாகும்.
சுவாமிக்கு திருநீறு சாற்றும்போது மந்திரமாவது நீறு பாடல் பாடிச் சாற்றவாம் சுவாமிக்கு திருநீற்றின் பெருமையைச் சொல்லிக்கொடுக்கிறீர்களா ? நாம் பூசும் போது அப்பாடலைச்சொல்லிப் பூசலாம் நல்லது சுவாமிக்கு ?
இது போல எல்லாக் கிரியைகளும் சம்பந்தாசம்பந்தமில்லா பாடலுடனே தான் இருக்கிறது .சுவாமிக்கு தூபம் காட்ட, தீபம் காட்ட, அமுது படைக்க என் எல்லாமே . செய்யும் செயலைக்குறிக்கும் ஒரு சொல் அதில் இருந்தால் அந்த பாடலை அச்செயலுக்கு பயன்படுத்தவேண்டியது .அப்பாடலின் பொருள் என்ன ? அது பற்றி யெல்லாம் கவலையில்லை . உதாரணம் தூபம் காட்ட சலம் பூவொடு தூபம் மறந்தறியேன் என்று பாடினால் சுவாமியை தூபத்தை ஏற்றுக் கொள்ளுங்கள் என்றோ அல்லது தூபத்தை தங்களுக்கு சமர்ப்பிக்கிறேன் என்றோ அப்பாடலில் பொருள் வருகிறதா ?
இதெல்லாம் அவர் தொகுத்து அளித்துள்ள நூல் மூலமே அப்பட்டமாகத் தெரிகிறது அன்பர்களே தமிழ்ப்பற்று என்பது வேறு, இறைபற்று என்பது வேறு , திருமுறைப்பற்று என்பது வேறு .அவர் அரசுப்பணியில் ஓய்வு பெற்று இப்பொழுது அவர் தந்தையாரால் போலியாக தீட்சை செய்து வைக்கப்பட்டதாகக் கூறிக்கொண்டு தீட்சை முறை தெரியாமல் தீட்சை அளித்து வருகிறார் சித்தாந்த ஞானம் கிடையாது, திருமுறை ஞானம் கிடையாது சுவாமியின் பரிவார மூர்த்தங்கள் எவரெவர், எங்கிருப்பர், எப்படியிருப்பர் எனத் தெரியாத இவர் உங்களை எப்படி ஞானப்பாதையில் அழைத்துச்செல்ல முடியும்.
இப்படி தப்பும் தவறுமாக பாடலைத்தெரிவு செய்து பாடி சிவபூசை செய்தால் சிவாபராதமே மிஞ்சும் .சிவபுண்ணியம் கிட்டாது .கேட்டால் அன்பு பூசையாம். எது ? பொருத்தமில்லாமல் உங்கள் திருமுறைப் புலமையை வெளிப்படுத்த சிவபூசை நேரத்தை எடுத்துக்கொள்ளுவதா ? (கொல்லுவதா ) திருமுறைகள் சிவபூஜையில் ஒரு அங்கமே தவிர அதை அதற்குரிய இடத்தில் நேரத்தில் சொல்ல வேண்டும் .திருமுறையே சிவபூஜையாகாது .மந்திரம், கிரியை, பாவனை இதில் ஒன்று குறைந்தால் கூட அந்த வழிபாடு பயனற்றது என்பது ஆன்றோர் வாக்கு. எடுத்துக்கொள்ளும் நேரத்தை கிடைத்தற்கரிய மனிதப்பிறவியை நல்வழியில் சரியான ஆச்சார்யாரிடம் தீட்சை பெற்று வழிபாடு செய்து ஆன்ம உய்வு பெறுங்கள். ஒரு ஆன்மார்த்த பூஜையே இப்படி என்றால் வேள்விக் கிரியைகள் ????? சிவ சிவ
தமிழ்வேள்வி வழிபாட்டின் தீட்சா அனுஷ்டான அபத்தக் கிரியைகளும் திருமுறைவழியில் சிவபூசை என்ற பாவனை, மந்திரம் இல்லா பூசையினால் ஒரு பலனும் இல்லை என்று நிறுவினோம். இனி முறையான தீட்சை என்னகொடுக்கும் என்று பார்ப்போம்
குருட்டினை நீக்கும் குருவினைக்கொள்ளார்
குருட்டினை நீக்காக் குருவினைக்கொள்வர்
குருடும் குருடும் குருட்டாட்டம் ஆடிக்
குருடும் குருடும் குழிவிழு மாறே – திருமந்திரம்
அஞ்ஞானம்( குருடு ) நீக்கி ஞானத்தை நல்கும் குருவினைக் கொள்ளாதவர் தன்னுடைய அஞ்ஞானத்தை ( குருடு ) நீக்கிக் கொள்ளாத குருவை அடைவர் . இந்த குருடும் (குரு) குருட்டைப்போக்கிக் கொள்ள வந்த( சீடன் ) குருடும் ஆக இரண்டு குருடுகளும் சேர்ந்து குருட்டாட்டம் ஆடி இரண்டு குருடுகளுமே (குரு + சீடன் ) குழியில் வீழ்வர் .வழிகாட்டுகிறேன் என்று வந்தவரும் குருடு ஆதலால் இருவருமே அஞ்ஞானக் குழியில் (பிறவி ) மூழ்கி கரை காணாமல் இருப்பர்.
குருவானவர் சிவஞானத்தை நல்குபவராக இருக்கவேண்டும் .அதற்கு அவர் நல்ல உபதேச குருபாரம்பரியத்தில் வந்தவராய் இருந்தால் கண்டிப்பாக நல்குவார். அவரே சிவஞான போதம் எட்டாம் சூத்திரப் பொருளில் வரும் குரு. பொருள் பற்றியும் தீட்சையின் தாற்பரியம் என்ன என்பதை அறியாமலும் போலிச்சாமியார்களைப் போல் ஆன்மாக்களை ஏமாற்றி உலா வருகின்றனர். உலகியல் ஆரம்பக்கல்விக்கே டெட் என்ற தேர்வில் தேறவேண்டும் எனில் பிறவாமையைத் தரும் இந்த தீட்சாகுரு வானவர் எவ்வளவு உயர்ந்தவராக இருக்க வேண்டும்.
தீட்சை என்றால் என்ன ?
தீட்சை என்றால் உயிரைப்பற்றிய ஆணவ மலத்தைக் கெடுத்து சிவஞானத்தை கொடுப்பது . உடலுக்கு பலசடங்குகள் செய்யப் படுகின்றன அது போல உயிராகிய ஆன்மாவிற்கு செய்யக்கூடிய சடங்கே தீட்சை. எப்படி வாகனம் ஓட்ட ஓட்டுனர் உரிமம் தேவையோ, நிலம் வாங்க பத்திரப் பதிவு அவசியமோ, தொழில் துவங்க தொழில் உரிமம் தேவையோ அது போல சிவசம்பந்தம் எனும் ஆரம்பப்படி நிலையை உறுதிபடுத்திக்கொள்ளவும், இம்மை மறுமை நலன்கள் பெறவும் சிவபெருமான் திருவருள் பெறவும், உரிமம் எனும் (தீட்சை) தேவை . பச்சை நெல் முளைக்கும் .வறுபட்ட நெல் முளைக்காது . அது போல குருநாதர் சிவபெருமானின் பிரதிநிதியாக இருந்து உயிர்களின் மலத்தை பாவனா கிரியைகளின் மூலம் நீக்குவார் . நம் மலம் கெட நம்முள் இருக்கும் சிவம் மேலெழும் .அதன் மூலம் சிவசம்பந்தம் ஏற்பட்டதனால் சிவமே எல்லாம் என் உணர்வோம் .பொருள் பற்று ஒழியும் . முதல்வன் அருளிய வேதாகமங்களில் தெளிவோம் .சிவாலயத்தைப்பேணுவோம் . சிவனடியார்களைப் பேணுவோம். சிவத்துக்கு அணுக்கமாய்ச் சிவாலயத்தில் முப்போதும் திருமேனி தீண்டும் சிவாச்சார்யப் பெருமக்களைப் பேணுவோம் .சிவம் நம் சிந்தையில் வந்தபின் எல்லா சிவகைங்கர்யங்களும் செய்ய முற்படுவோம் .அதுவே நமக்கு முக்தி எனும் வீடுபேற்றை நல்கும்.
எந்த வயதினரும் (7வயது முதல் ) எந்த வயதிலும் ஆண், பெண் இருபாலரும் தீட்சை பெறலாம். தீட்சை பெறாதவர்கள் திருநீற்றை நீரில் குழைத்து முப்பரிமாணமாக (திரிபுண்டரமாக) பூச முடியாது. உயர்ந்த மந்திரமான ஐந்தெழுத்தை உச்சரிக்க முடியாது. மாதா, பிதா, குரு, தெய்வம் என்பது தான் சைவம் காட்டும் நன்னெறியாகும் .எனவே தகுந்த குரு மூலம் தீட்சை பெற்று ஐந்தெழுத்து ஓதும் அதிகாரம் பெற வேண்டும். நமது சமயக்குரவர்களும், சந்தானக் குரவர்களும் நமக்கு அருளியது அதுவே . அவர்கள் அருளியதே நமக்கு பிரமாணம் . ஸ்ரீ இராமனுக்கு அகத்தியரும் ஸ்ரீகிருஷ்ணனுக்கு உபமன்யு துனிவரும் சிவ தீட்சை செய்து வைத்துள்ளார்கள்.
ஏன் தீட்சை பெற வேண்டும் ?
1. சிவபெருமானை ஆகமங்களில் விதித்தபடி வழிபாடு செய்வதற்குரிய அதிகாரம் பெற்று ஐந்தெழுத்து ஓதி முப்புரிமாணமாக திருநீறு அணிந்து பூசை செய்யலாம் .
2. தீட்சை பெற்றால் ஞானம் பெறலாம் ஞானத்தின் வாயிலாக வீடுபேறு எனும் முக்தி பெறலாம்.
3.சமய தீட்சை பெற்றாலே அவர்களை எமன் அணுக மாட்டான். அதனால் நரகம் இல்லை . அந்த உயிரை வாங்க ஸ்ரீகண்ட பரமேஸ்வரன் தான் அதிகாரம் பெற்றவர் .
4.விசேட தீட்சை பெற்றால் அவ்வுயிரை அனந்த தேவர் வாங்குவார்
7.நமது வாரிசுகள் நமக்கு பிதுர் கடன் ஆற்றா விட்டாலும் கூட ஆவியுலக இன்னல் இல்லை
8.இறைவன் தீட்சா கிரியையின் மூலம் மட்டுமே பாவமன்னிப்பு அருளுகிறார்
9.பில்லி சூன்யம் ஏவல் கண்திருஷ்டி இவை நெருங்காது
10.பிராணயாமம் செய்யும் போது இருதய நோய் வராது . மாரடைப்பு நெருங்காது .
11.சிவோகம்பாவனைகள் மூலம் மனம் அடங்கும் நிம்மதி கிட்டும் ஐம்பொறி களும் நமக்கு குற்றேவல் புரியும் .அப்பர் பெருமான் அதை பாவிப்பார் பாவம் அறுப்பாய் போற்றி என்றதன் மூலம் அறியலாம். பாவனையானது உயிரைத் தூய்மைப் படுத்தும்
12.நியாசம் எனும் அங்கசுத்தி செய்வதன் மூலம் வியாதி நீங்கும் அது தான் இன்றைய ரெய்கி
13. முத்திரைகள் பிடிப்பதால் பிசியோதெரபி செய்யும் பலன் கிடைப்பதால் நரம்பு சம்பந்தமான வியாதிகள் நெருங்காது .
14. தீட்சை பெற்று ஆன்மார்த்தபூசை செய்வதன் மூலம் நமது வினைகள் குறையும் (முற்பிறவி பாவங்கள் சஞ்சிதம் ). ஆகாமியம் ஏறாது .
15.தீட்சை பெறாதவர்கள் செய்யும் பூஜாபுஷ்பங்கள் நிர்மால்யம் ஆகாது.
ஆன்மாவுக்கு இவ்வளவு நன்மைகள் அருளும் இந்த தீட்சையைக் கொச்சைப் படுத்தும் விதமாக தமிழ்வழி தீட்சை என்றும், திருமுறைவழி சிவபூசை என்றும் முறையாக ஆச்சார்ய அபிஷேகம் பெறாதவர்கள் கூறிக்கொண்டு மக்களை நற்கதிக்கு செல்லவிடாமல் ஏமாற்றிக்கொண்டுள்ளது மாபெரும் சிவாபராதம். அந்த சிவதுரோகிகளிடம் தீட்சை என்ற போலியான செயலுக்கு சென்று உங்கள் வாழ்நாளை வீணாக்காதீர்கள் . சிவாபராதத்திற்கு துணையாகாதீர்கள் .
தகுந்த குருவுவிடம் ஆகமத்தில் சொல்லப்பட்ட படி தான் தீட்சைபெற வேண்டும். தீட்சாகிரியை பற்றி ஆகமத்தில் மட்டுமே கூறப்பட்டுள்ளது . வேறெங்கும் சொல்லப்படவில்லை.அந்த பரம்பொருளை அடைய அவர் கொடுத்த ஆகமமே சரியான மார்க்கமாகும் . மொழிபற்றி அறியாமையில் பிதற்றுவோர் நிலைமை பதிவின் முதல் பாடலுக்கு ஒப்பாவார்.
குமரகுருபரர் இதழ் – தலையங்கம்
சைவ சமயம் புராதனமான சமயம். சைவத் திருக்கோயில்கள் பாரம்பரியப் பெருமை உடையவை. நம் திருக்கோயில்களில் உள்ள இறை திருமேனிகள் வேத மந்திரங்களால் உருவேற்றப்பட்டவை. கும்ப தீர்த்தத்தில் சாந்நித்தியங்களை, பிம்பத்தில் அபிஷேகித்து, பக்தர்களுக்கு அருள்பாலிக்கச் செய்யும் அதி சூட்சும முறையையே கும்பாபிஷேகம் என்கிறோம். வேத வேள்விகள் இறைவனையும் தேவதைகளையும் அவிர்ப் பாகத்தால் திருப்திப்படுத்தும் நுணுக்கமான தேவகன்மங்கள் ஆகும். இச்செயல்களால் திருக்கோயில் இறை திருமேனிகளில் சாந்நித்தியம் பிரகாசிக்கிறது. அப்படிப்பட்ட திருமேனிகளின் முன் சென்று பயபக்தியுடன் வேண்டும் அடியார்களின் வேண்டுதல்கள் யாவும், வேண்டியாங்கு நிறைவேற்றப் படுகின்றன.
இறை திருமேனிகளின் சாந்நித்தியத்தை மந்திரங்களாலும், நித்திய நைமித்திக வழிபாடுகளாலும் காப்பதும், மேம்படுத்துவதும் சமயச் சான்றோர்களின் கடமையாகும். இது, வரங்கள் வேண்டி ஏங்கிக் கிடக்கும் பல்லாயிரம் கோடி பக்தர்களின் நலன் சம்பந்தப்பட்டது. இது விஷயத்தில் கவனக்குறைவோ, மரபு மீறலோ ஏற்படுத்திப் பக்தர்களுக்குப் பலன் கிடைக்காதபடிக்கு ஆக்கி, அவர்களின் தெய்வ நம்பிக்கையைப் பாழ்படுத்திவிடக் கூடாது.
வேதம் பொதுவானது. தனியொரு பிரிவினருக்கு என்றில்லாமல், தெய்வத்திற்கே உரிய மொழியில் வேதங்கள் உள்ளன. “வேதங்கள் இறைவனே அருளியவை” என்பதே நம் சைவத்தின் அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை. இறைவன் அருளிய வேதங்களில் இறைவனே போற்றப்படுகிறான். “தன்னை ஒப்பார் பிறர் இல்லாமையால் தாமியற்றிய வேதங்களில் இறைவன் தன்னைத் தானே புகழ்ந்து கொண்டார் ” என்று, 300 ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே கங்கைவரை சென்று, காசியில் சைவமும் தமிழும் பரப்பிய அருட்கவிஞர் ஸ்ரீ குமரகுருபர சுவாமிகள் அதற்குக் காரணம் சொல்கிறார்.
தமிழர்கள், ஆதியிலிருந்தே வேதங்களைப் போற்றி வந்துள்ளனர். மறை (வேத) வழக்கம் இல்லாதாரை “மாபாவிகள்” என்றே நம் சைவம் கடிந்து பேசுகிறது.
“வேதத்தில் உள்ளது நீறு”, “வேதம் நான்கினும் மெய்ப்பொருளாவது நாதன் நாமம் நமசிவாயவே” என வேதத்தை ஏற்றுப் போற்றும் சைவத்தின் முதல் ஆச்சார்யர் திருஞானசம்பந்தப் பெருமான், “வேத வேள்வியை நிந்தனை செய்துழல் ஆதமில்லி அமணொடு தேரரை”, “ஆகமத்தொடு மந்திரங்களமைந்த சங்கதபங்கமா…….. ஆகதர்” என்றெல்லாம் வேதாகமங்களை வெறுத்த சமண சாக்கியர்களைப் பதிகந்தோறும் பத்தாவது பாடலில் சாடிப் பாடியுள்ளமையும், “மாசுமெய்யர் மண்டைத்தேரர், குண்டர், குணமிலிகள், பேசும் பேச்சை மெய்யென்றெண்ணி யந்நெறி செல்லன்மின்” என்று நமக்கு அறிவுறுத்தி உள்ளதையும் எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும்
சமயங்கள் யாதாயினும் அதன் மரபுகளைக் கடைப்பிடிப்பதே அச்சமயிகளின் கடமை. அதில் மாறுபடுபவர்கள் அச்சமயத்திலிருந்து நீங்கியவராவர்
அனுச யப்பட் டதுஇது வென்னாதே
கனிம னத்தொடு கண்களும் நீர்மல்கிப்
புனித னைப்பூவனு னூரனைப் போற்றுவார் மனித ரில்தலை யான மனிதரே.” – திருநாவுக்கரசர்
கி.மு. ஏழாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த நூலாகிய தொல்காப்பியத்தைக் கேட்டு அங்கீகரித்தவர் என்று அதன் பாயிரத்தில் “அதங்கோட்டாசான்” என்பவரை, பாயிரம் பாடிய தொல்காப்பியரின் ஒரு சாலை மாணாக்கராகிய பனம்பாரர் குறிப்பிடுகிறார். அதில் அவர் அதங்கோட்டாசானை “நான்மறை முற்றிய அதங்கோட்டாசான்” எனக் குறிப்பிடுகிறார். சதுர்வேத பண்டிதராகக் கி.மு. ஏழாம் நூற்றாண்டிலேயே சேரநாட்டுத் தமிழர் ஒருவர் விளங்கியிருந்தார் என்பதை நாம் மறக்கக்கூடாது. தொல்காப்பியமும் வேதத்தை “அந்தணர் மறை” என்றே குறிப்பிடுகிறது.
இடைச்சங்க காலத்துப் பாண்டிய மன்னனாகிய முதுகுடுமிப் பெருவழுதி, வேத வேள்விகள் பல செய்வித்தமையால் “பல்யாகசாலை முதுகுடுமிப் பெருவழுதி” என்ற சிறப்புப் பெயர் பெற்றான்.
தமிழின் மிகப் பழம்பெரும் அறநூலாகிய திருக்குறளும் “அந்தணர் நூல்”, “ஓத்து” என்று வேதத்தைச் சொல்கிறது; “அவிஉணவு” என்று அவிர்ப்பாகத்தை – வேள்வி உணவைச் சொல்கிறது. திருக்குறள் “அறுதொழிலோர்” என்று குறிப்பிடுவதில் உள்ள ஆறு தொழில்களில், “வேதம் ஓதுதல், வேதம் ஓதுவித்தல், வேத வேள்வி செய்தல், வேத வேள்வி செய்வித்தல்” என்பன அடங்கும். திருக்குறளைத் “தமிழ் மறை” என்கிறோம். “மறை என்ற சொல் வடமொழி வேதத்தையே குறிக்கும். ஆகையினால் “தமிழ்” என்கிற முன் ஒட்டுச் சேர்த்துச் சொல்கிறோம்.
சங்க இலக்கியங்களாகிய பத்துப்பாட்டு, எட்டுத்தொகை நூல்களில் அக்காலத்தில் வேத வேள்விகள் பரவலாக நடந்தமைக்கான சான்றுகள் பல உள்ளன. காப்பிய இலக்கியமாகிய சிலப்பதிகாரத்தில், கண்ணகியின் திருமணம் வேத முறைப்படி, “மாமுது பார்ப்பான் மறைவழி காட்ட நடந்தது” என்று வருகிறது. கண்ணகி கோட்டத்திற்குச் சேரன் செங்குட்டுவன் வேத விதிப்படி குடமுழுக்குச் செய்வித்தான்; அத்திருவிழாவில் வேள்விச் சாலைக்கு மாடல மறையோனும் செங்குட்டுவனும் சென்ற காட்சி இளங்கோவடிகளால் விவரித்துச் சொல்லப்படுகிறது.
இவையெல்லாம் ஆயிரத்து எழுநூறு ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட ஆயிரம் ஆண்டுகளில், தமிழ் நிலத்தில் – தமிழரின் வாழ்வில் வேதங்கள் – வேள்விகள் கொண்டிருந்த தொடர்புகள் பற்றிய ஆவணக் குறிப்புகள். தமிழில் வேதங்கள் என்றோ, தமிழில் வேள்விகள் என்றோ கூறுவதற்குச் சான்றே இல்லை.
தேவாரங்கள் வேதசாரங்கள். அவை கைகாட்டுவது வேதங்களை – ஆகமங்களை – வேத வேள்விகளை. திருமுறைகளில் வேத வேள்விகள் பற்றிய நூற்றுக்கணக்கான புகழுரைகள் உள்ளன. வேத வேள்விகளை நிந்தனை செய்வதை பெரும் குற்றமாகவே நம் திருமுறைகள் அறிவிக்கின்றன. அப்படிச் செய்பவர்களைப் புறச்சமயத்தார்களாகவே அவை புறந்தள்ளுகின்றன. திருமுறைகளில் மிகப் பழமையானது எனப்படும் திருமந்திரம், “வேதத்தைவிட்ட அறம் இல்லை” என்றதுடன், வேதம் பற்றித் தர்க்கவாதம் செய்தல் கூடாது எனவும் எச்சரிக்கிறது. வேதம், ஆகமம் பற்றித் தனித் தலைப்பிட்டே திருமூலர் கொண்டாடுகிறார். தன்னை நன்றாகப் படைத்தது, சிவனை நன்றாகத் தமிழ் செய்வதற்காக என்று குறிப்பிட்ட அவர், வேதங்களைப் புகழ்ந்ததை மட்டும் கண்டும் காணாமற்போவது எப்படி முறையாகும்?
தமிழருக்கென்று தனியொரு வேள்வி இருந்ததாக எவ்விதச் சான்றும் இல்லை. சமயாசாரியர்கள், சந்தானாசாரியர்கள் போன்ற அருளாளர்கள் வாழ்ந்த காலங்களில் தமிழில் வேள்வி, தமிழில் கும்பாபிஷேகம் என்றெல்லாம் மரபை மாற்றி யாரும் பேசவுமில்லை, செய்யமுற்படவும் இல்லை. எனவே அவை “மரபு மீறல்” எனச் சுட்டிக்காட்ட வேண்டிய தேவை, அவர்களுக்கு எழவில்லை.
நாம் பேசுவது தமிழ். திருஞானசம்பந்தப் பெருமான் பாடிய திருமுறைப் பாடல்கள், “திருநெறிய தமிழ்” என்றும், அது இறைவன் தனது வாக்கென்றும் குறித்துள்ளதை எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும். பாடுவார்க்கும் கேட்பார்க்கும்; அவர்க்கும் தமர்க்கும், இம்மைக்கும், மறுமைக்கும் நற்பயன் உண்டென்றும்; எல்லியும் பகலும் இடர் இல்லை என்றும், எல்லாப் பேறுகளும் கிட்டுமென்றும் அருளியுள்ளதை எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும். திருமுறையைக் கொண்டு வேள்வி செய்ய யாண்டும் அருளியதில்லை. திருஞானசம்பந்தப் பெருமான் அனல்வாதப் புனல்வாதங்களால் திருநெறியத் தமிழ்த் திருமுறைகள் “வெந்தழலில் வேகாது, வெள்ளத்தால், போகாது” என்று மெய்ப்பித்துக் காட்டிய பின்னும், திருமுறைகளை குண்டத்திலும் குடத்திலும் செலுத்துவது நெறியல்லா நெறி என்று உணர வேண்டும். இறைவன் திருச்செவியில் நேரே சென்று சேர்ந்து பயனும் அளிக்கும் தமிழை – திருமுறைகளை ஊடகங்கள் வழி செலுத்துவதுதான் தமிழுக்கும் திருமுறைக்கும் பெருமையா? என்று எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும். இவ்வாறெல்லாம் சொல்வது இடையாயினார்க்கு, மறைகள் நிந்தனை சைவ நிந்தனைபொறா மனத்தினார்க்கு.
ஆங்கிலக் கல்வியை உயர்த்திப் பேசினால் அப்படிச் சொல்பவரை, யாரும் “தமிழ்த் துரோகி” என்று சொல்வது இல்லை. “தமிழும் வடமொழியும் சைவத்தின் இரு கண்கள்; திருமுறைகளும் வேதங்களும் நம் கண்மணிகள்” என்று ஆயிரம் ஆயிரம் ஆண்டுகளாக இருந்துவரும் மரபைச் சொன்னால், சிலர் தமிழ்ப் பற்றில்லாதவர்கள் என்ற ஆதாரவிரோத வார்த்தைகளை அள்ளிவிடுகிறார்கள்.
திருமுறைகள் ஓதுவதற்கு உரியன. அப்படித்தான் திருமுறை ஆசிரியர்களே நமக்கு உத்தர விட்டிருக்கிறார்கள். திருமுறை ஓதினால் நிச்சயம் பயன் உண்டு. வேதங்களில் வேள்விச் சடங்குகள் உள்ளன. அந்தத் தேவை உள்ள இடங்களில் அதைத்தான் பயன்படுத்த வேண்டும். இவையெல்லாம் தெரிந்துவைத்துக் கொண்டும் தமிழ்ப் பற்று என்னும் போர்வையில் புகுந்து கொண்டு, வசதிக்காக – புகழுக்காக – பொருளுக்காக -கூட்டம் சேர்ப்பதற்காக– மரபுகளை மறைத்துப் பேசலாமா? செயற்படலாமா?
எதற்கு எது உரியதோ, அதற்கு அதைப் பயன்படுத்த வேண்டும். அறிவாற்றல்களால், ஞானத்தால் பழுத்த நம்முன்னோர்கள் எப்படிச் சொன்னார்களோ அப்படி நடக்க வேண்டும்; அவர்களுக்கு இல்லாத தமிழ்ப் பற்று நம்மில் யாருக்கு இல்லை.
வேதங்களை உடன்படுபவர்களுக்குத்தான் “வேள்வி” என்ற சொல்லை உச்சரிக்கவே தகுதி வரும்.
மழையை வரவழைக்க வேள்விகள் உள்ளன. அவை வேத வேள்விகள். ஆனால், சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகள், ஏயர்கோன் கலிக்காம நாயனாருடன் திருப்புன்கூர் தலத்தைத் தரிசனம் செய்தபோழ்து, “வையகம் முற்றும் மாமழை மறந்து வயலில் நீரில்லாத காலத்தில் மழை பெய்ய” பன்னிருவேலி நிலம் இறைவர்க்குக் கொடுத்ததும், பெய்த பெருமழையால் உண்டாகிய பெருவெள்ளத்தை நீக்கி, அதன்பொருட்டு ஏயர்கோன் கலிக்காமரிடம் மீண்டும் ஒரு பன்னிரு வேலி நிலத்தை இறைவன் பெற்றருளினான் என்ற வரலாற்றைத் திருப்புன்கூர்த் தேவாரத்தில் பதிவு செய்துள்ளார்.
பெருமழையைத் தருவித்ததும், நிறுத்தியதும் பக்தியே ஆகும். எனவே திருப்பதிகங்கள், ஓதிப் பயன்பெற உரியன என உணர வேண்டும். திருமுறைகளை ஓதினாலே பயனுண்டு என்ற சைவத்தின் அரிச்சுவடித் தத்துவத்திலே நம்பிக்கை வேண்டும். “பெயர்த்தும் பன்னிருவேலி கொண்டு” (ஏயர்கோன் கலிக்காமர் வரலாறு) மழையை நிறுத்தினார் – திருமுறையைக் கொண்டு வேள்வி செய்து மழை பெய்யவில்லை.
வேள்வி செய்ய வேண்டும் என்ற உந்துதல் வந்துவிட்டால் வேதவழிப்பட்டதாக ஆகிவிடும். வேதத்தில் நம்பிக்கையில்லை. ஆனால் வேள்வியில் நம்பிக்கை உண்டு! அதையும் திருமுறைகளைக் கொண்டு செய்வது என்பது செய்யத்தக்க செயல் அல்ல என்பதை உணர வேண்டும். இத்தகு செயல்களை, கடந்த 50 ஆண்டுகட்கு முன்னர்வரை யாரும் நினைத்துக் கூடப் பார்க்கவில்லை. வித்தியாசமாக ஏதாவது செய்ய வேண்டும். இத்தகைய “மரபு மீறும் செயல்கட்கு மறைகளோ, திருமுறைகளோ எந்த வழியும் வைக்கவில்லை” என்று தெரிந்தே அவ்வாறு செய்வது, திருமுறைகளில் ஆழங்காற்பட்ட பயிற்சி இல்லாத, தமிழ் ஆர்வம் என்ற மாயைக்கு உட்பட்ட, எளிய மக்களின் பலவீனத்தைப் பயன்படுத்தி, அதன்மூலம் புகழ், பொருள் சேர்க்கும் நோக்கமாகவே கருதப்படும். தமிழ்ப் பற்று – திருமுறைப் பற்று என்று கொள்ளப்படாது.
முற்றிலும் தவறான செயல்
வழிபாடுகளில் ஆப்தவாக்கியமான சிவபரம்பொருள் நாம் உய்யும் பொருட்டு அருளிய வேத சிவாகமங்களான வடமொழி மந்திரங்களே வேண்டும் என்பதை வலியுறுத்தி உள்ளோம் . மேலும் மொழிபெயர்ப்பு மந்திரங்களால் பயனில்லையென மேற்கோள் காட்டியிருந்தோம். அதாவது அஸ்த்ராய நம என்பது ஆயுதம் போற்றி என மாறி அத்தம்பட் ஆயத்தம்பட் என்று மனம் போன போக்கில் திருத்தியமையை கண்டோம். ஆனால் வடமொழியில் காஷ்மீர் முதல் குமரி வரை ஒரே மந்திரம் தான் . உதாரணத்திற்கு ஆசமன மந்திரங்கள்.
1.ஆத்ம தத்வாய ஸ்வதா
2.வித்யா தத்வாய ஸ்வத
3.சிவ தத்வாய ஸ்வதா
ஆனால் இந்த மொழிபெயர்ப்பு மந்திரவாதிகள்
1.போற்றி நாலாறுண்மை
2.போற்றி ஏழ் மெய்யறிவு
3.போற்றி ஐந்தாம் உணர்வு போற்றி (!!!!!)
இப்படி ஒருவர் – இன்னொருவர்
1.ஓம் எல்லாம் வல்ல பரம்பொருளுக்கு என் ஆன்மதத்துவங்களை தாரை வார்த்துத் தருகிறேன்
2.ஓம் எல்லாம் வல்ல பரம்பொருளுக்கு என் வித்தியாதத்துவங்களை தாரை வார்த்துத் தருகிறேன்
3.ஓம் எல்லாம் வல்ல பரம்பொருளுக்கு என் சிவதத்துவங்களை தாரை வார்த்துத் தருகிறேன்
மற்றொருவர்
1.ஓம் ஆத்ம தத்துவங்களை ஏற்றருள்க
2.ஓம் வித்யா தத்துவங்களை ஏற்றருள்க
3.ஓம் சிவ தத்துவங்களை ஏற்றருள்க
மேலும் ஒருவர்
1.உயிர் மெய்மையை ஏற்றுக்கொள்வீராக
2.கலை மெய்மையை ஏற்றுக்கொள்வீராக
3.சிவ மெய்மையை ஏற்றுக்கொள்வீராக.
இன்னும் இருக்கிறது பதிவின் நீளம் காரணமாக தவிர்த்துள்ளோம் . ஏன் இந்த மொழிபெயர்ப்பு , வேலை . வழிபாட்டில் என்ன புதுமை ? சுவாமிக்குத் தெரியாதா ? தனு, கரண, புவன ,போகங்களைக் கொடுத்தவருக்கு தம்மை வழிபட்டு உயிர்கள் நற்கதி பெற என்ன சாதனம் கொடுக்கவேண்டும், எம்மொழியில் கொடுக்க வேண்டும் என்று ?!
இவர்கள் சாமிக்கு வகுப்பு எடுத்து சொல்லிக் கொடுக்கிறார்களா ? நாங்க சொல்றத நீ கேட்டுத்தான் ஆகணும் என்பது மாதிரி என்ன ஆணவ மறைப்பு. மற்ற மாநிலங்களில் ஆன்மீகத்தில் வழிபாட்டில் மொழித்தலையீடு இல்லை . தெலுங்கு வழிபாடு கன்னடவழிபாடு என்று இல்லை . அங்கெல்லாம் இறைவாக்கான சமஸ்கிருத மந்திரங்களைத் துவேஷிப்பதில்லை . மாறாக துதிக்கிறார்கள் .ஆனால் இறை சிந்தனை இல்லாத இக்கூட்டம் ??
இந்த மூன்று மந்திரத்துக்கு நான்கு பேர் நான்குவிதமாக பொருள் சொல்கிறார்கள் என்றால் இவர்களுக்குள்ளே யார் புலமை மிக்கவர் அறிவாளி என்ற போட்டியே தவிர மக்களை நல்வழிகாட்டி நற்கதிக்குச் செலுத்தும் நோக்கமல்ல .இது காலப்போக்கில் அந்த ஜாதிகாரன் சொன்ன மந்திரத்த நான் சொல்றதா என்று ஜாதிக்கொரு மந்திரமாகும் . இதனால் வழிபாட்டில் குழப்பம் மிஞ்சுமே தவிர நன்மை கிட்டாது .இது போன்ற அசைவர்கள் ஏற்கெனவே ஜாதி பற்றி வழிபாட்டில் புகுத்திவிடடார்கள் ஆம் சத்தியம் இது .ஏனெனில் பிராமணத்துவேஷமாக வந்தது தானே இந்த தமிழ்வழிபாடு என்பது .ஆக ஜாதி ரீதியில் ஏற்கெனவே கிளம்பியாயிற்று
இதில் இன்னும் கொடுமை பின்னாளில் இது மனம் போன போக்கில் ஆளாளுக்கு மந்திரம் மொழிமாற்றம் செய்யப்பட்டு மந்திர பீஜம் எல்லாம் நெல்லை ஸ்லாங் கோவை ஸ்லாங் மதுரை ஸ்லாங் சென்னை ஸ்லாங் என்று வந்தாலும் வரும். ஏனெனில் இந்த கொடுமைக்கு ஒரு உதாரணம் பஞ்சகவ்யம்.
கொங்கு நாட்டுத் தமிழ்வழிபாட்டுக்காரர்கள் பஞ்சகவ்யமானது பால் தயிர் நெய் கோமியம் கோசலம் என பயன் படுத்துகிறார்கள். ஆனால் சென்னைக்காரங்க கோமியம் கோசலத்திற்கு பதிலாக மோரும் வெண்ணையும் பயன்படுத்துகிறார்கள்.
இவர்கள் யாருக்கும் சிவவழிபாடோ அதன் பயனாம் வீடுபேறோ முக்கியம் அல்ல .தமிழ் வியாபாரம் திருமுறை வியாபாரம் காசு, பணம், புகழ் இது மட்டுமே . தமிழ், தாய்தமிழ், தமிழ்த்தாய் என்று சொல்வோரே உமக்கு எத்தனை பிறவியாய் தமிழ் தாய் மொழியாக இருக்கிறது. இந்த திராவிட கட்சியின் ஆன்மீகப் பிரிவினருக்கு ஆதரவு கொடுத்தால் சிந்திக்கவே முடியவில்லை ஆன்ம முன்னேற்றத்தை. விழித்துக்கொண்டு படுகுழியில் வீழ்வோரை என்ன சொல்ல ?
திருமுறைக்கு தவறாகப் பொருள் கூறும் மேதைகளுக்கு இது சிவாபராதம் (சிவத்துரோகம்) என்று தெரியுமா? புரிந்து வழிபாடாம் தமிழில். உண்மையில் புரிந்து மட்டும் ஒருவர் உங்கள் தமிழ் வழிபாட்டினை கண்ணுற்றால் அப்பொழுது தெரியும் உமது நிலை.கிரியைக்கு பொருத்தமில்லாப் பாடலைச் சொல்வது. உதாரணம் ஒன்று மட்டும் இப்போது ஆனைந்து (பஞ்சகவ்விய) வழிபாடு . ஆனைந்துக்கும் பஞ்சாக்கரப் (நமசிவாய )பதிகங்களுக்கும் என்ன சம்பந்தம். தவறிப்போய் அப்பர் பஞ்சாக்கரப் பதிகத்தில் ஆவினுக்கு அருங்கலம் அரன் அஞ்சாடுதல் என்று பாடிவிட்டார். ஆவினுக்குத் தான் அது அருங்கலம். ஆனால் பஞ்சகவ்விய வழிபாட்டுக்கும் இப்பாடலுக்கும் மற்ற ஐந்தெழுத்து பதிகங்களுக்கும் என்ன சம்பந்தம்.
இது மாதிரி சம்பந்தா சம்பந்தம் இல்லாமல் பொருத்தம் இல்லா பாடலைப் பாடி வயிறு வளர்க்கும் கும்பல் இதே போல தூபம், தீபம், அமுது, படைக்க என எல்லாவற்றிற்கும் செய்கிறது. இச்செய்கைகள் தினம் ஒன்றாகப் பதிவிட்டு மக்களை மாக்கள் என நினைந்து பொய்யுரைத்து பணம் பறிக்கும் நிகழ்வு திருவருள் துணை கொண்டு தோலுரிக்கப்படும்
மேன்மை கொள் சைவ நீதி விளங்குக உலகமெல்லாம்
வேதச்சிறப்பு
சைவத்தின் மேன்மை என்ன தெரியுமா ? மற்ற சமயங்கள் மற்றும் மதங்களின் வேதம் என்பது பசு வாக்கியம் அதாவது நம்மைப்போல மலம் உள்ள மனிதர்களால் செய்யப்பட்டது. ஆனால் சைவ வேத ஆகமங்கள் சிவபரம்பொருளாலேயே அருளப்பட்ட பெருமை பெற்றது பதி வாக்கியம்.பிறவா இறவா கடவுள் சிவம் ஒருவரே. சரி வேத ஆகமங்கள் எம்மொழியில் உள்ளது .சமஸ்கிருதம் என்னும் வடமொழியில்.அதை அருளியவர் சிவபெருமான் என்பதற்குச் சான்று எங்கு உள்ளது. திருமுறைகளில் .
மற்ற இரு வேதங்களைச் சொல்லவில்லையே மண்ணுக்கும் விண்ணுக்கும் என்றால் இடையில் இருப்பது எல்லாம் என்று பொருள்.இப்படி பெருமானின் வாக்கை ஏற்காத இவர்கள் சைவர்களா ? தமிழில் திருமுறைகளை அருளிய அருளாளர்கள் வாக்கையும் ஏற்காமல் அதை மறுக்கும் இவர்கள் சைவர்களும் அல்ல சிவ பெருமானின் அருளுக்குப் பாத்திரமானவர்களும் அல்ல .இவர்களை வைத்து வேள்வி செய்தால் அவமே விளையும். குளிக்கிறேன் என்று சேற்றைப் பூசிக்கொள்வது போல சிவ நிந்தனைக்கு ஆளாகி விடுவோம்
தனது திருப்பதிகங்கள் தோறும் திருக்கடைக்காப்பில் பதிகப் பலன் சொல்லும் தவமுதல்வர் சம்பந்தப் பிள்ளையார் அவர்கள் இப்பதிகத்தை இசையொடு கூடிய, பாடவல்லார்க்கு, சொல்ல வல்லார்க்கு, ஓதவல்லார்க்கு, கேட்டார்க்கு, நினைவாருக்கு, கற்றார்க்கு, ஏத்துவார்க்கு, பாடல் வல்லார்க்கு, பரவ வல்லார்க்கு, உரை செய்தார்க்கு, பத்தும் வல்லார்க்கு, தமிழ் வல்லார்க்கு, மொழிவாருக்கு, பாடியாட, மாலைவல்லார்க்கு, பாட, துதித்து, வணங்கி, உரைப்பார், இசைகூடும் வகை, சொலக்கேட்டார், இசை பாடும் பத்தர், இன்னுரை வல்ல என்று இன்னும் பலவாறு தான் அருளியுள்ளாரே தவிர இப்பதிகத்தை வைத்து வேள்வி செய்ய என்று ஒரு பதிகத்திலாவது அருளியுள்ளாரா ?
அப்படி இருக்க குருமுதல்வர் வாக்கை மீறிச் செய்யலாமா ?
வேதமும் வேள்வியும் ஆயினார்க்கு என்பது மணிவாசகம். மேலும் தேவாரம் இசையுடன் பாடக்கூடியது. அது இசை பற்றி வந்தது. சமணர்கள் இசை காமத்தை உண்டாக்கும் என்ற கொள்கையுடையர் . அதை மறுத்து சிவமே ஓசை ஒலி எல்லாமானவர். அவரே வீணாகானர், ஏழிசையானவர், இசையே அவருக்கு விருப்பம். அதனால் தான் இராவணன் சாம கானம் பாடி அருள் பெற்றதை எட்டாவது பாடல் தோறும் குறிப்பிட்டார். சம்பந்தர் திரு அவதாரமே வேதநெறி தழைத்தோங்க மிகு சைவத்துறை விளங்கத்தானே . சத்யம் வதா தர்மம் சர என்ற உண்மை அறம் வேதத்தில் எம்பெருமானால் சொல்லப்பட்டது
தமிழ் வேள்வி வழிபாடு தவறு என்று அவர்கள் தமிழிலேயே விளக்கியாயிற்று ஆக இவர்கள் தவறுக்கு உடந்தையாக இருப்பவர்க்கும் தக்கன் யாகத்தில் நடந்த அந்த பலனே விளையும்.
திருஞான சம்பந்தர் பெருமான் தனது திருக்கடைக்காப்பில் எங்கும் இப்பதிகத்தை வைத்து வேள்வி செய்ய சொல்லவில்லை என்று பார்த்தோம். வேத வேள்வி பற்றி சொல்லியுள்ளார்களா ?
தி-11-ப-13-பா-1 பெருந்தேவபாணி – வேலை நஞ்சினை மிக அமுதாக்கியை – வேத வேள்வியை விண்ணவர் தலைவனை
இது போன்ற சான்றுகள் இன்னும் நிறைய திருமுறைகளில் உள்ளது.
இவர்கள் அருளியது சிவபரம்பொருளின் வாக்கேயாம். எனதுரை தனதுரை என்று . அப்படிப்பட்ட அருளாளர்களின் வாக்கை மதியாமல் அவர்களின் பாடல்களைத் தவறாக வேள்விக்குப் பயன்படுத்தி குருத் துவேசத்துக்கும் சிவநிந்தனைக்கும் ஆளாக்குமே தவிர பயனிலாச் செயல் இவர்கள் செய்வது பொருள் பற்றியே அருள் பற்றியல்ல.
வேத வேள்வியை நம் ஆச்சார்ய பெருமக்கள் மறுத்து உள்ளார்களா ?
அதற்கு ஒரு பதிகமே பாடியுள்ளார் தவமுதல்வர் குருமுதல்வர்.மூன்றாம் திருமுறை பதிகம் 108 பாடல் முதல் வரி மட்டும்
1.வேத வேள்வியை நிந்தனை செய்துழல்
2.வைதி கத்தின் வழியொழு காதவக்கைத வம்முடைக்
3.மறைவ ழக்கமி லாதமா பாவிகள்
4.அறுத்த வங்கமா றாயின நீர்மையைக்
5.அந்த ணாளர் புரியும் அருமறைசிந்தை செய்யா
6.வேட்டு வேள்விசெ யும்பொரு ளைவிளி
7.அழலது ஓம்பும் அருமறை யோர்திறம்
இப்படி சைவத்தின் வேதாகமத்தை மறுப்பது என்பது அதை அருளிய ஈசனையே மறுப்பதாகும். இவர்கள் திருநீறு எங்கே? எதற்கு? சிவவேடம் எங்கே எதற்கு ? எல்லாம் பொய்வேடமே. மேலும் திருமுறைக்கு தப்பாக பொருள் கூறும் அஞ்ஞானிகள் இது சமணர்களைக் கண்டித்து பாடியது எங்களுக்கு அல்ல என்பர் .அப்போ இடரினும் தளரினும் பாடல் பாடினால் சம்பந்தருக்கு மட்டும் தான் பொருள் கிடைக்குமா ? உங்களுக்கு கிடைக்காதா ? திருநீற்றுப்பதிகம் பாடினால் எல்லோருக்கும் சுகம் உண்டாகாதா ? அறிவிலிகளே. உண்மையை உணர்ந்து திருமுறையை ஓதி உய்வு பெறுங்கள். ஏதுக்களாலும் எடுத்த மொழியாலும் மிக்கு சோதிக்க வேண்டா ? என்றாரே சம்பந்தர் திருப்பாசுரத்தில்.
தி.க.வின் ஆன்மீகப்பிரிவினருக்குத் தான் இந்த எச்சரிக்கை. அடுத்த பாடலில்
ஆடும் மெனவும் அருங்கூற்ற முதைத்து வேதம்
பாடும் மெனவும் புகழல்லது பாவம் நீங்கக்
கேடும் பிறப்பும் மறுக்கும் மெனக்கேட் டீராகில்
நாடுந் திறத்தார்க் கருளல்லது நாட்ட லாமே
இறைவன் திருநடனம் புரிவதும் , மார்க்கண்டேயருக்காகக் காலனைக் காலால் உதைத்ததும் , வேதங்களை அருளிச் செய்ததுமான செயல்கள் தன் புகழ் கருதியா செய்தார் மன்னுயிர்களின் தீவினைகளை நீங்குவதற்காகவும் , பிறப்பை அறுத்துப் பிறவா நெறியை அளிப்பதற்காகவும் செய்த அருளிப்பாடுகள் என்று கூறுகிறார். வேதங்களை அருளியது நாம் உய்யவே என்று நிறுவுகிறார்.
வேள்வித்தலைவன் ஈசனே அவரை மதியாதும் அவருடைய வாக்கை இந்த மரமண்டைகளுக்குப் புரியும் வண்ணம் தமிழில் அருளிய அருளாளர்களின் வாக்கை மதியாதும் செய்யும் வேள்வியால் என்ன பயன் ?. பயனல்ல கேடு தான் எப்படி ? இறைவன் திருவுளப்பாங்கிற்கு மாறாக இவர்கள் செய்யும் வேள்வி போலச் செய்த தக்கன் வேள்வியில் நிகழ்ந்தது
எச்சனிணத் தலைகொண்டார் பகன்கண் கொண்டார்
இரவிகளி லொருவன்பல் லிறுத்துக் கொண்டார்
மெச்சன்வியாத் திரன்தலையும் வேறாக் கொண்டார்
விறலங்கி கரங்கொண்டார் வேள்வி காத்த
உச்சநமன் தாளறுத்தார் சந்திரனை யுதைத்தார்
உணர்விலாத் தக்கன்றன் வேள்வி யெல்லாம்
அச்சமெழ அழித்துக்கொண் டருளுஞ் செய்தார்
அடியேனை யாட்கொண்ட அமலர் தாமே. தி-6-ப-96-பா-9
எச்சன் எனும் வேள்வித்தலைவனின் தலை, பகன் என்னும் சூரியரின் கண், இன்னொரு சூரியனின் பல், தக்கன் தலை, அக்கினியின் கரம், வேள்வி காத்த யமன் கால், சந்திரனுக்கு உதை இவையெல்லாம் தண்டனையாக கிடைத்தது .
அற்ப மானுடராகிய நாம் ஈசனின் திருவுளத்திற்கு மாறாக தமிழ் வேள்வி செய்தால் …….
மறைகள் நிந்தனை, சைவ நிந்தனை பொறா மனம் வேண்டும் என்று திருவையாற்றில் அப்பனிடம் வரம் கேட்டுப்பெற்ற நம் முதல் குரவனாம் (அடியேனுக்கும்) நந்தி எம்பெருமான் பாதமலர் தலைக்கொண்டு தொடர்வோம். சைலாதி மரபுடையோன் கயிலாய பரம்பரையின் முதல் குருவான திருநந்தியெம் பெருமான் மறை நிந்தனை மறந்தும் தனக்கு வந்து விடக்கூடாது என்று முதல்வரமாக அதைக் கேட்கிறார் என்றால் அதன் முக்கியத்துவம் எவ்வளவு உயர்ந்ததாக இருக்கும் . குருவணக்கப் பாடல் சொல்லும்போது கல்லாலின் புடையமர்ந்து நான்மறை ஆறங்கம் முதல் கற்ற கேள்வி என்று பாடுகிறீர்களே .அது பொய்யான வணக்கமா ? உள்ளத்தில் அன்பில்லாமல் வெறும் வாய்ச்சொல்லாக பாடினால் பலன் உண்டா ? நால்வர்துதி சொல்கிறீர்களே அவர்கள் ஆசி உங்களுக்கு உண்டா ? உங்களையும் சிலர் வேள்விக்கு அழைக்கிறார்களே அவர்கள் நம்பிக்கையைக் கெடுத்து சிவபரம்பொருளின் திருவுள்ளத்துக்கும் ஆச்சார்யப் பெருமக்களின் வாக்குக்கும் மாறாக வேள்வி செய்கிறீர்களே ?.அது பலன் கொடுக்குமா ?
ஓதி உணர்ந்து இருந்தால் ஏக தெய்வ வழிபாடாக இருக்கும் தேவார, திருவாசகங்களை வேள்வியில் இட மாட்டார்கள் . அதை சிறு தெய்வங்களான கருப்பராயன், மாரியாத்தா, அங்காளம்மன், சாய்பாபா முனீஸ்வரன், அய்யப்பன் கோவில் கும்பாபிஷேகத்திற்குப் பயன்படுத்துவார்களா ?. ஆக இவர்கள் வேதத்திலும் பொருந்தவில்லை . திருமுறைகளுக்கும் உண்மையாக இல்லை. சாத்திரங்களிலும் நம்பிக்கையில்லை . ஐயோ இரக்கம் ஒன்றிலீர் என்று பாடிவிட்டோமே? திருவருளுக்கு மாறுபட்டு நடந்தோமோ ? என்று அப்பர் வருந்தினாரே .என்ன கற்றீர் திருமுறையில் .வாகீசராக இருந்தபோது அப்பர் செய்த தவறு என்ன ? இராவணன் உய்யும் வழி தானே கூறினார் அதற்கே பிறவி பெற்று புறச்சமயம் சார்ந்து எவ்வளவு இன்னல்கள் பெற்றார். இன்னொரு பிறவியே கொடுமை எனும் போது புறச்சமயம் அதைவிடக் கொடுமை தானே ? இவர்கள் செய்யும் தவறுக்கு மனிதப்பிறவி வாய்ப்பதே அரிதல்லவா ? ஊதியமே பொருட்டாக செய்ய மனசாட்சி இல்லையா? வந்த பிறவியை இறைவரை வாழ்த்தி ஆன்ம நலம் பெற்று உய்வு பெறாமல் வீணாக்கலாமா ? சிந்தியுங்கள் திருமுறைத்தொழிலோரே !
ஆகமமாகி நின்று அண்ணிப்பான் தாள் வாழ்க… இது திருவாசகம் சிவபுராணத்தில் 4 ஆவது வரி.
இந்த பாடல் வரிகள் மூலம் ஆகமத்தைப் பின்பற்றி வழிபட்டால் அயன் மால் இந்திராதி தேவர்களுக்கு அரிய பெருமான் நம்மை அண்ணிப்பார், நெருங்குவார் என்று மணிவாசகர் அருளியுள்ளார். அவரை வணங்குவோம், அவர் பாடலை நாளும் சொல்லுவோம் அவர் சொன்னவாறு பொருள் உணர்ந்து அதன் படி நடக்க மாட்டோம் நாங்கள், பகுத்தறிவு சிங்கங்கள் என்பது போல உள்ளது,. ஏன் இந்த போலி வேடம் ? இன்னும் ஆகமம் பற்றி சில திருமுறை உதாரணங்கள்
தி-8-ப-2-மாவேட்டாகிய ஆகமம் வாங்கியும் மற்றவை தம்மை மகேந்திரத்திருந்து உற்ற ஐம்முகங்களால் பணித்தருளியும்
11-37-40 ஆகமங்கள் கேட்பார் அருங்கலை நூல் ஆதரித்துப் போகம் ஒடுங்காப் பொருள் துய்ப்பார் சோகமின்றி.
திருக்குறிப்புத் தொண்டர் நாயனார் புராணம்
வெள்ளி மால்வரைக் கயிலையில் வீற்றிருந்து அருளித்
துள்ளு வார்புனல் வேணியார் அருள்செயத் தொழுது
தெள்ளு வாய்மையின் ஆகமத் திறன் எலாம் தெளிய
உள்ளவாறு கேட்டு அருளினாள் உலகை ஆளுடையாள் -பாடல்-50
திருக்கயிலை மலையில் வீற்றிருந்து அருளும் கங்கை சூடிய சிவபெருமான் உலக உயிர்களை அடிமையாக உடைய உமையம்மைக்கு தெளிந்த மெய்ப் பொருள்களைக் கூறும் சிவாகமங்களின் தன்மைகளை உள்ளவாறு அருள அம்மை தொழுது கேட்டருளினார். இது மேற்கண்ட பாடலின் பொருள்
எண்ணற்ற ஆகமங்களை மொழிந்தருளிய ஈசர் தாம் விரும்பும் உண்மையாவது தம்மை முறைப்படி பூசிப்பதேயாகும் என்று உரைத்தருள பெண்ணில் நல்ல பெருமாட்டியாரும் உயிர்கள் அனைத்திற்கும் தலைவரான பெருமானாரை வழிபாடாற்ற உள்ளத்து விருப்பம் கொண்டார். இது மேற்கண்ட பாடலின் பொருள்
நங்கை உள்நிறை காதலை நோக்கி நாயகன் திருவுள்ளத்து மகிழ்ந்தே
இங்கு நாதநீ மொழிந்த ஆகமத்தின் இயல்பினால் உனைஅர்ச்சனை புரியப்
பொங்குகின்றது என் ஆசையென்றிறைஞ்சிப் போகமார்த்தபூண்முலையினால் போற்ற – பாடல்-53
பெருமாட்டியின் திருவுள்ளம் தம்மை வழிபட இருக்கும் நிறைந்த காதலை நோக்கி நீ செய்வது யாது ? என வினவ என்தலைவரே தாங்கள் அருளிய ஆகமத்தின் இயல்பினால் உம்மை வழிபட ஆசை பொங்குகின்றது என்றார் பெருமாட்டி.
மூன்று பாடல்களிலிருந்தும் நாம் பெறுவது என்ன ?
ஆகமங்கள் சிவபெருமானால் அருளப்பட்டவை
ஆகம பூசையையே சுவாமி விரும்புகிறார். விருப்பு வெறுப்பற்ற ஈசனுக்கு விருப்பமா? ஆம் உயிர்கள் உய்வு பெற வேண்டும் என்று கொண்ட பெருங்கருணை.
ஆகமங்களின் தன்மைகளை உணர்ந்து ஈசர் விரும்பும் பூசையை ஆகமத்தில் அருளியவாறு செய்ய அம்மை விரும்புகிறாள். அம்மை ஏன் விரும்ப வேண்டும்? உலக உயிர்களைத் தன்அடிமையாக உடையவள் அல்லவா ? பால் குடிக்கும் குழந்தைக்கு உடல் நலமில்லை என்ற உடனே தாய் மருந்துண்ணுவது போல அன்னை தலைவியாய் இருந்து உயிர்களுக்கு முன்னுதாரணமாய் இருந்து உணர்த்தினாள். தலைவன் எவ்வழி மக்கள் அவ்வழி என்புழிப்போல .
தெய்வச்சேக்கிழார் சுவாமிகள் இதைவிட எப்படி விளக்கமுடியும் ? இதிலிருந்து ஆகமவழி பூஜையே இறைவர் விரும்புவது என்று நிரூபணம் ஆகிறது . பெரியபுராண வகுப்பு எடுக்கும் தமிழ்வேள்வி வழிபாடு செய்யும் மேதாவிகள் தாங்கள் என்ன உணர்ந்தார்கள் ? இவர்கள் பெரிய புராணத்தை வெறும் கதையாக மட்டும் சொல்லிக்கொண்டுளரா ? இவர்களால் பெரியபுராணத்தின் உண்மையான சாராம்சம் விளக்க முடியுமா ? அதுவும் பொருள் பற்றியே தானா ? தமிழ்வேள்வி வழிபாட்டை விரும்பும் மக்களே ,ஒரு அடிப்படையும் இல்லாமல் நீங்கள் ஆதரவு கொடுத்தால் ஏமாறுபவர் இருக்கும்வரை ஏமாற்றுபவர் இருப்பர் என்பதற்கு உதாரணம் ஆவீர்.
பெரியபுராணம்-திருமூலதேவநாயனார் புராணம் பாடல்-23
தண்ணிலவார் சடையார்தாம் தந்த ஆகமப்பொருளை மண்ணின்மிசைத் திருமூலர் வாக்கினால் தமிழ்வகுப்பக் கண்ணிய அத்திருவருளால் அவ்வுடலைக் கரப்பிக்க எண்ணிறைந்த உணர்வுடையார் ஈசர் அருள் எனவுணர்ந்தார்
சிவபெருமான் தாம் அருளிய ஆகமப்பொருளை இந்நிலவுலகில் திருமூலர் வாக்கால் தமிழில் சொல்வதற்கு வாய்ப்பாக சிவயோகியார் உடலை மறைப்பித் தருளினார் என்று உணர்ந்தார். சடையார் என் உரைத்ததினால் தமது ஐந்து திருமுகங்களால் ஆகமம் அருளப்பட்டது என்பது முடிவான முடிவாகும்
மாதோர்பாகனாகிய சிவபெருமான் ஐந்தோடு இருபத்து மூன்று (5+23) அதாவது இருபத்தெட்டு ஆகமங்களை அருளினார் என்பது தெளிவு
ஐம்ப தெழுத்தே அனைத்து வேதங்களும் ஐம்ப தெழுத்தே அனைத்து ஆகமங்களும் ஐம்ப தெழுத்தேயும் ஆவதறிந்தபின் ஐம்ப தெழுத்தும்போய் அஞ்செழுத் தாமே
இப்பாடல் மூலமும் வேதம், ஆகமம் இரண்டுமே வடமொழியில் தான் உள்ளது என அறியலாம். தமிழில் திருமந்திரத்தில் திருவம்பலச்சக்கரம், அருச்சனை, திரிபுரைச்சக்கரம், வயிரவிச்சக்கரம், சாம்பவி மண்டலச்சக்கரம், புவனாபதி சக்கரம், நவாக்கரி சக்கரம் ஆகியவற்றில் வடமொழி மந்திரங்களும், எழுத்துக்களும் உள்ளதால் அறியலாம் . ஆக வேதம் ஆகமம் இரண்டுமே வடமொழியில் தான் உள்ளது
இரண்டுமே சிவபெருமானால் அருளப்பட்டது . அவையே வேள்விக்கும் பூஜைக்கும் உரியன . சிவாலயங்கள் கட்ட துவங்குவதிலிருந்து பிரதிஷ்டை, கும்பாபிஷேகம் அதன்பின் நித்திய நைமித்திகம், காமிக புண்ணியகால பூஜை முறைகள் என அனைத்துமே ஆகமங்களில் தான் சொல்லப்பட்டுள்ளது . ஸ்தபதிகள் யாராவது இவர்கள் தமிழ் வேள்வி வழிபாடு எனச்சொல்வது போல தமிழ் ஸ்தபதிகள் என்று கூறுகிறார்களா ? இல்லை அவர்கள் முற்றிலும் ஆகம முறைகளைக் கடைப்பிடிப்பவர்களே. திருமுறைகளில் அவை சொல்லப்பட வில்லை .அதே போல திருமுறைகளில், திருமுறைகளை வேள்வி செய்ய பயன்படுத்தவும் கூறவில்லை . நம என்பதை நாங்கள் போற்றி என்கிறோம் தவறா என்பார்கள். அது தவறில்லை. ஏழுகோடி மந்திரங்களில் மீதி ஸ்வாஹா , ஸ்வதா ,வஷட் ,வெளஷட் ,ஹூம் , பட் ,இவைகளை என்ன சொல் கொண்டு நிரப்புவீர்கள் .ஐநூறு ரூபாயை கடையில் கொடுத்தால் பொருள் கிடைக்கும். அந்த ஐநூறு ரூபாயை நகல் எடுத்துக் கொடுத்தால் என்ன கிடைக்கும் ? அது போல வடமொழி மந்திரங்களை மொழி பெயர்த்துக் கூறுவதில் பயன் உண்டா? மந்திர பீஜங்களுக்கு உள்ள வைப்ரேசனை அந்த மொழிபெயர்ப்பு மந்திரம் கொடுக்குமா ?
சைவத்தை அழிக்க வந்த கைக்கூலிகளால் தமிழ், தமிழ் என்று வெற்று வாய்வீச்சாளராக தமிழை முன் நிறுத்தி தன் குடும்பத்தை வளர்த்த சிலரால் தான் இந்நிலைமை. இந்த தமிழ் பற்றாளர்கள் சுயரூபம் தெரியுமா மக்களே
இவர்கள் ஒன்று நல்ல பணியிலிருந்து ஓய்வு பெற்ற பின் தமிழ்பற்று வரும். வருமானம் பற்றி தமிழ் பற்று வரும். ஆனால் இந்த தமிழ் பற்றாளர்களின் குழந்தைகள் ஆங்கிலவழிக் கல்வியில் பொறியியலும், கணிணித்துறையிலும், வணிகவியலும், மருத்துவமும், சி பி எஸ் சி பள்ளிகளிலும் படிக்கிறார்கள். இவர்கள் தமிழ் வளர்க்க இவர்கள் வீட்டுக்குழந்தைகளை தமிழ் பள்ளியில் தமிழ் இலக்கியம் படிக்கவைக்க வேண்டியது தானே .அதைவிட்டு இறை நம்பிக்கையில் எழு பிறப்புக்கும் நம்மைத் தொடரும் புண்ணிய பாவ ஈட்டங்களில் வழிபாட்டில் உங்கள் தமிழார்வத்தைக் காட்டி சிவாபராதத்தை நீங்களும் தேடி உங்களுக்கு பொருளை வழங்குவோர்க்கும் தேடித்தராதீர்கள். உலகியல் எனும் இம்மை வாழ்க்கைக்கு அந்நிய மொழி ஆங்கிலம் கற்கும் சுயநல திராவிடக்கட்சியின் ஆன்மிகப்பிரிவினரே அம்மை நலம் அருளும் வடமொழி ஏன் கற்று முறையான வழிபாடு செய்யவேண்டியது தானே
இவர்களின் போலி வேள்வியில் செய்யும் முத்திரைகள், கிரியைகள் அனைத்தும் ஆகமத்தில் சொல்லப்பட்டதை அரைகுறையாக காபி அடித்து, அரைகுறையாக செய்யப்படுபவையே. முழுமையில்லை மந்திரம், கிரியை, பாவனை இவை மூன்றும் சேர்ந்து செய்யப்படுவதே வழிபாடு .முதலில் மந்திரமில்லை,.ஏனெனில் திருமுறைகள், திருவிசைப்பா வரை எல்லாம் இசைப்பாக்கள், தோத்திரங்கள் புகழ் நூல்கள். அவை இசை பற்றி வந்தது என ஏற்கெனவே கூறியுள்ளோம், .இவர்களுக்கு கிரியை செய்யத் தெரியாது, ஏனெனில் யாரும் இதற்கான முறையான பயிற்சி பெற்றவர் இல்லை. இது பாரம்பரியமான ஒன்று அல்ல .சமீபகாலமாக வந்தது . சைவ அருளாளர்கள் சேக்கிழார், கச்சியப்பர், குமரகுருபரர், தாயுமானார், ஆதீன கர்த்தர்கள், சிவஞான சுவாமிகள் இந்நூற்றாண்டில் சமீபத்தில் வாழ்ந்த வாரியார் சுவாமிகள் என யாரும் இந்த வழிபாட்டை ஏற்கவில்லை . இறை வழிபாட்டில் இந்த போலிகளை இனம் கண்டு கொள்ளுங்கள். எட்டு ஆண்டுகள் குருகுல வாசமில்லை . நான்கு ஆண்டுகள் திருமுறை பண்ணோடு பாடக் கற்கவில்லை முறையான தீட்சா பாரம்பரியம் இல்லா ஒருவரிடம் போலி தீட்சை பெற்று சிவபூசை செய்யும் தகுதி கூட இல்லாமல் வேள்வி செய்யக் கிளம்பும் இந்த தகுதியற்ற பொக்கம் மிக்கவர்கள் பூவும், நீரும் கண்டு நக்கு நிற்பர் அவர் தம்மை நாணியே.
தமிழ்வேள்வி வழிபாட்டுக்கு முன்னோடி என்று ஒருவரைக் கூறுகிறார்கள். வேதாசலம் பிள்ளையை .இவர் தனித் தமிழ் இயக்கம் காணட்டும் இன்னும் எதுவும் காணட்டும் இவர் தனது பெயரைத் தானே தமிழ்ப்படுத்தி மறைமலை என்று வைத்துக்கொண்டார் நமக்கு ஆட்சேபணை இல்லை. வாதவூரடிகள், நமிநந்திஅடிகள் , பெரியபெருமான் அடிகள் என்பது போல தனக்குத்தானே அடிகள் என்று தம்மைக் கடவுள் ரேஞ்சுக்கு உயர்த்திக்கொண்ட அக்கால நீதிக்கட்சிக்காரர் .இவர் செய்த அநியாயத்துக்கு அளவேயில்லை நம் சமயக்குரவர்களின் பெயரை தமிழ் படுத்தினார் பாருங்கள்.
அப்பர் தப்பினார் இதில் . இறைவனிடமும் அருளாளர்கள் மீதும் உண்மையான பயபக்தி இருந்தால் மலம் நீங்கப்பெறாத தனது பெயரை அடிகள் என்றும் சமயக் குரவர்களின் பெயரையும் மாற்றுவார் . இவர் யாரிடமும் தீட்சை பெறவில்லை, சிவபூஜை செய்யவில்லை, ஏன் சிவசின்னம் கூட தரிக்காத இவர், ஈரோடு ராமசாமியின் தோழர் என்றால் மிகையில்லை. இவர் எப்படி வழிபாட்டு முறையில் தலையிடலாம் ? தகுதி தான் என்ன ? சண்டமாருதம் சூளை சோமசுந்தரம் நாயகர் அவர்களிடம் சைவ சித்தாந்தம் மட்டும் படித்தவர் .
அடுத்து இவரிடம் தமிழ் படிக்க வருகிறார் பாலசுந்தரம் அவர்கள் .இவருக்கு தனித் தமிழ் பெயராக இளவழகனார் என்று பெயர் மாற்றம் செய்கிறார் இவர் தனது ஆசிரியர் வழியில் தனது பெயரை ( தீட்சா நாமம்? ) அழகரடிகள் என்று வைத்துக் கொண்டார் . இவர் திருக்குறள் பீடம் நிறுவியவர் . இருக்கட்டும் இவர்களின் தமிழ் அறிவு கற்றதனால் ஆய பயனென் கொல் என்ற குறளுக்கு விளக்கமாக இல்லை. நாலு பேர் போன வழியும் போகவில்லை அவர்கள் காட்டிய வழியும் போகவில்லை .வேதம், ஆகமம் முதலியவை இறைவனால் அருளப்பட்டவை என்ற நால்வர் வாக்கை தூக்கியெறிந்தனர் . திருமுறைகளுக்கும், சைவ சித்தாந்தத்திற்கும் புதுமையாக இவர்கள் மனம் போன போக்கில் உரை சொன்னார்கள். இன்னும் கூட சித்தாந்தத்திற்கு எல்லோரும் ஒரே மாதிரியான உரை சொல்வதில்லை அது நமக்கு வேண்டாம்
தீட்சா முறைகள் மற்றும் கிரியைகள் ஆகமத்தில் மட்டுமே விரிவாக கூறப் பட்டுள்ளது அதன் பின் திருமந்திரம், சித்தியார் போன்றவற்றில் கூறப்பட்டுள்ளது. தீட்சை என்பது பாசமாகிய மலத்தைக் கெடுத்து ஞானத்தைக் கொடுப்பது .இந்த தீட்சையின் தாற்பரியம் எதுவும் இல்லாமல் இவர்களாக ஒரு தீட்சை முறையை உருவாக்கி மக்களை ஏமாற்றத் தொடங்கினர் .மலம் நீங்கி குருநாதரால் ஞானநோக்கம் அருளப்பெறாத மந்திர உபதேசம் பெறாதவர் எப்படி அதை மற்றவர்களுக்கு செய்து வைக்கமுடியும் ?. அந்த பாவனை எப்படித்தெரியும் ?.மந்திரம் என்ன பீஜம் சேர்த்து சொல்லவேண்டும் என்பதெல்லாம் இவர்கள் சம்பந்தர் போல ஓதாமல் உணர்ந்தரோ ?
இவரிடம் நடராசன் என்பவர் வருகிறார் அவருக்கு ஆடலரசு என்று தனித்தமிழ்ப் பெயர் சூட்டப்படுகிறது .அது அவருக்கு தீட்சாநாமம் ? ஆனது. இந்த பெயர் மாற்றியதே சமய விஷேட நிர்வாண ஆச்சார்ய தீட்சை ஆனது. ஆடலரசு அவர்கள் தம்தமிழ் குருநாதரைப் போலல்லாமல் எதோ இரண்டு கிரியைகள் அதாவது சீடன் மேல் நூல் போடுவது, கையால் தொடுவது, கண்ணால் பார்ப்பது எல்லாம் செய்கிறார் . இதெல்லாம் ஏதோ நூல்களில் படித்து விட்டு அதன் படி செய்கிறார் . ஆனால் அப்படி செய்யும் பாவனைக்கு பலன் உண்டாக்கத் தெரிய வேண்டுமே வெறுமனே செய்து என்ன பயன் ?.உண்மையில் சொல்லப்போனால் தீட்சையில் வர்த்தினி என்றால் யார் என்று கேட்பார்கள் ஆனால் என்ன செய்தாலும் கோளறுபதிகம், திருநீலகண்டப்பதிகம் , இடர்களையும் பதிகம் , பஞ்சாக்கரப்பதிகம் , தவநெறிப் பதிகம் இவை தான் மந்திரம் . இன்று வரை எல்லா வேள்வியிலும் தீக்கை நிகழ்விலும் இவைதான் பாடப் படுகிறது. நால்வர் வாக்கை இவர்கள் மதியாமல் போனாலும் இப்பதிகங்கள் தான் சோறு போடுகிறது என்பது நிஜம்.
எப்படியோ ஆடலரசு சமய விஷேட தீட்சை மட்டும் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார் அவரிடம் நிர்வாண தீட்சை கேட்டவர்களுக்கு 12 ஆண்டுகள் ஆகவேண்டும் என்று கூறித் தப்பிவிட்டார் . அடுத்து இவர் தனது மகன்கள் அருளரசு மற்றும் ஒளியரசு அவர்களிருவருக்கும் நிர்வாண ஆச்சார்ய அபிஷேகம் செய்து வைத்ததாக சொல்லப்பட்டு அவர் காலத்திற்குப்பின் அவர்கள் தீட்சை வழங்கலாயினர் .ஏன் தமிழகம் முழுக்க சீடர்கள் இருக்க தம் இருமக்களுக்கு மட்டும் ஏன் நிர்வாண ஆச்சார்ய அபிஷேகம் செய்து வைக்கவேண்டும் . வேறு பக்குவமானவர் ஒருவரும் இல்லையா ? இங்கு தான் மிக முக்கிய காலகட்டம் நிர்வாண தீட்சைக்கான வழிமுறை தெரியாது . அவர்களும் திருமடங்கள் வெளியிலுள்ள ஆச்சார்யார்கள் பலரிடம் கேட்டும் யாரும் அதற்கான செயல்விளக்கம் அளிக்கத் தயாராய் இல்லை. இந்நிலை இப்படியிருக்க நாங்கள் விஷேட தீட்சை பெற்று 15 ஆண்டுகள் ஆகிறது எங்களுக்கு நிர்வாண தீட்சை வழங்க வேண்டும் என்று பலரும் கேட்க தமிழ் முதுமுனைவர் ஒருவரிடம் கலந்து பேசி இவர்களே ஒரு வழிமுறை தயாரித்து (ஆகமசீலரோ) அதற்கு மேலும் இரண்டு பதிகங்கள் சேர்த்துப்பாடி கொடுத்துவிட்டார்கள் .
இருபிறப்பாளன் என்பதற்கு அடையாளமாக தீட்சா நாமம் கிடையாது நிர்வாண தீட்சை பெற்றவர் நித்தம் எரியோம்பல் செய்ய வேண்டிய தில்லை .ஏனெனில் ஆச்சார்யரே செய்வதில்லை .அதற்கெல்லாம் எங்கே வழிவகை தேடுவது ? தீட்சை செய்து வைப்பதே பெரிய வேலையாய்ப் போயிற்று சிவசிவ . ஒளியரசு அவர்களை மிக உயர்ந்த இடத்தில் வைத்திருந்த சீடன் ஒருவர் நிர்வாண தீட்சை கேட்க அவர் காலம் தாழ்த்த அந்த சீடன் இறைவரின் பெருங்கருணையினால் நல்ல ஆச்சார்யர் ஆகமசீலர் கிடைக்க பழைய குருவான ஒளியரசுவிடம் ஆசி கேட்கிறார் . அப்பொழுது அவர் சொல்கிறார் அந்த நிகழ்வை வீடியோ எடுத்து தரமுடியுமா ? என்று .ஏன் ஐயா அது எதற்கு ?என்று கேட்க நிர்வாண தீட்சை வழிமுறைகள் தெரியவில்லை என் தந்தை எமக்கு முறையாக செய்து வைக்கவில்லை கிடைத்தால் சவுகரியமாயிருக்கும் நிறையப்பேர் கேட்கிறார்கள் என்று சொல்ல அந்த சீடனின் மனநிலை எப்படி இருந்திருக்கும் ? நாம் இவ்வளவு காலம் முறையாக தீட்சை உபதேசம் பெறாத ஒருவரையா ஆன்மநலம் கிட்டும் என நம்பிக்காலம் கழித்தோம் என்று மிகவும் நொந்துவிட்டார் .எப்படி பிறப்பு, இறப்பு இல்லாத ஒருவரால் மட்டுமே பிறவாமையைத் தரமுடியுமோ.
அதுபோல மலம் நீங்கி வினைகள் நீங்கிய ஒருவராலேயே சீடனின் மலம் நீக்கி ஞானத்தை புகட்டிடமுடியும் இவர் ஆன்மாக்கள் உய்ய வழிகாட்டாமல் ஆன்ம துரோகம் செய்கிறாரே, பொய்யாக ஏமாற்றுகிறாரே போலிசாமியாருக்கும் இவருக்கும் என்ன வேறுபாடு ? மனச்சாட்சியே இல்லையா இவர்களுக்கு ? இன்னம்பர் ஈசன் இவர்களின் கீழ்க்கணக்கைப் பார்க்கமாட்டாரா என்று பிரார்த்திக்கிறார் . இன்று சாதாரண ஆரம்பப்பள்ளி ஆசிரியராவதற்கே டெட் நெட் தேர்ச்சி தேவை என்கிறார்கள் . அப்பொழுது இந்த அருளியல் கல்விக்கு எவ்வளவு தகுதி தேவை என பாருங்கள் . இப்படிபட்ட தகுதியற்ற வழிகாட்டிகள் தான் தமிழ் வேள்வி வழிபாட்டை முன்னெடுத்துச் செல்கின்றனர், புரிந்துகொள்ளுங்கள். மருத்துவம் முறையாகக் கற்றுத் தகுதி பெற்று ஊசி போடுங்கள் நீங்கள் ஆரம்பக்கல்வியே முறையாகக் கற்காமல் ஆப்ரேசன் செய்வது எப்படி ?
13 ஆம் நூற்றாண்டில் தென்னிந்தியாவிலிருந்து வந்த வெள்ளாள குடியேற்றவாசிகள் அடங்கிய தமிழ் தலைமைகளால் மற்ற தமிழர்களின் மேல் அடக்குமுறை, ஒடுக்குமுறை, துன்புறுத்தல், அவமானம் மற்றும் கொலை ஆகியவை இலங்கை வரலாற்றில் அரங்கேறிய இணையற்ற மிகப்பெரிய குற்றம். 1976 இல் வட்டுக்கோட்டைத் தீர்மானத்தில் தாழ்த்தப்பட்ட இளைஞர்களிடம் தவறாக அந்த அதிகாரத்தை ஒப்படைக்கும் வரை தமிழர்களைத் துன்புறுத்துவது மற்றும் கொல்வது போன்ற ஏகபோக உரிமை வெள்ளாளர்களின் கைகளில் மட்டுமே இருந்தது. வெள்ளாளத் தலைமை தங்களது சொந்த ரத்தங்களின் வாழ்வாதரத்தைக் குலைத்து ஒரு இருண்ட அத்தியாயத்தை எழுதியவர்கள் – பெரும்பாலும் மலபாரிலிருந்து இங்கே அடிமைகளாகப் புலம் பெயர்ந்தவர்கள் ஆவர் – அவர்களை மனித இனத்திலேயே சேராத ஒரு ஜந்துவாக எண்ணினார்கள்.
வட்டுக்கோட்டை (படகோட்டி) தீர்மானத்தின்படி இளைஞர்கள் கையில் துப்பாக்கி ஏந்த வேண்டும், விடுதலை கிடைக்கும்வரை அதை கீழே போடக்கூடாது. வெள்ளாள முதியவர்கள் இவர்கள் முதுகில் ஏறி சவாரி செய்யவேண்டும் என்பதே. வெள்ளாளர்கள் துணையின்றி புலிகள் முன்னேறியிருக்க முடியாது. 70 களில் ஆல்பிரட் துரையப்பன் படுகொலைக்கு வெள்ளாளர்கள்தான் முட்டுக்கொடுத்தார்கள். வெள்ளாளர்கள் புலிகளுக்கு பண உதவி, உலக அரங்கில் பிரசாரம், மேற்கத்தியர்கள் துணையுடன் விஸ்வரூபம் எடுத்தது. உள்ளூரில் வெள்ளாளர்கள் துணையுடன் புலிகள் கொலை, கொள்ளை, தண்டனை வழங்குதல் போன்ற அதிகாரங்களை தங்கள் கையில் எடுத்தனர். தங்களது சொந்தங்களையே கொன்றனர். ஆனால் பழியை சிங்களவர்கள் மேல் சுமத்தி உலக அரங்கில் நியாயம் கேட்டனர். (நாசிக்கள் யூதர்களிடம் நீதி வழங்க கோரியதுபோல்)
கீழான ஜாதிகளை அடக்கவும் ஒடுக்கவும் வெள்ளாளர்களால் எழுதப்பட்ட ஏகபோக உரிமைகளை 1704 ஆம் ஆண்டு டச்சுக்காரர்களால் சட்டமாக்கப்பட்டது. டச்சு கவர்னர் சைமன்ஸ் (Simons ) இவற்றைத் தொகுத்து சட்டமாக ஆக்க கிளார்க் ஐசக்ஸுக்கு (Clark Isaakz ) உத்தரவிட்டார்.
கிளார்க் அன்று முன்னிலையிலிருந்த 12 வெள்ளாள முதலிகளின் அறிவுறுத்தலின் படியும், ஆலோசனைகள் படியும் இந்த குறியீட்டு உரிமைகள் சட்டமாக எழுதப்பட்டது. 1708 இல் தேசவழமை சட்டங்கள் கவர்னரால் பிரகடன படுத்தப்பட்டது இதுவே வெள்ளாளர்களின் ஏகபோக உரிமை மற்றும் மேலாதிக்க அடையாளமாகவும் நிறுவப்பட்டது. அன்று முதல் வெள்ளாளர்கள் தங்களது எஜமானர்களான வெள்ளையர்களின் விசுவாசத்திற்கு பாத்திரமாகி யாழ்ப்பாண (Jaffna) மக்களை இரும்புக்கரம் கொண்டு அடக்கி ஆண்டார்கள். தேசவழமை தீண்டாமை பற்றிய அசல் சட்டங்கள் பல இன்று வரும் பிரதிகளில் காண்பது அரிது.
பின்பு டச்சுகாரர்கள் கையிலிருந்து அதிகாரம் பிரித்தானியக் காலணிக்குச் சென்றது ஆனால் அவர்கள் வெள்ளாளர்களின் அதிகாரத்தில் தலையிடவில்லை. இதனால் தங்களை எதிர்த்துக் கேள்வி கேட்ட எவரும் இல்லாததால் கீழ் ஜாதியினரின் எதிர்ப்பு குரல்களை அதிகாரத்தினால் அடக்கினர். 1806 இல் டச்சுகாரர்கள் அமுல் செய்த வெள்ளாள சட்டங்களை பிரித்தானியரும் அப்படியே ஏற்றுக்கொண்டு கீழ் ஜாதிகள், மேல் ஜாதிகளால் பரம்பரையாக ஆணையிடப்பட்ட சட்டங்களை மீறமுடியாது என்றார்கள்.
மாகாண நீதிமன்றம் மீண்டும் இந்த சட்டத்தை 1820 இல் உறுதிசெய்து வழிவழியான வந்த நடைமுறைகளை மாற்றம் செய்ய வற்புறுத்த முடியாது என்றும் கூறியது. ( வெள்ளாளர் குண்டர் – கற்பழிப்பு மற்றும் வன்முறை ) இந்த நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலும் நீடித்தது. ( p. 119 – The Bible Trembled, The Hindu-Christian Controversies of Nineteenth-Century Ceylon, R. E. Young and Bishop S. Jebanesan, Vienna, 1995.) 1708 ஆண்டு அமூல் செய்யப்பட்ட தேசவழமை சட்டத்தை மற்ற எந்த ஜாதிகளாலும் எதிர்த்து பேச முடியவில்லை. இதற்கு முன்பே வெள்ளாளர்கள் தங்கள் அதிகாரத்தைத் தக்க வைத்துக்கொள்ள வேண்டிய எல்லா சமூக அரசியல் செல்வாக்கை தங்களிடம் வைத்திருந்தார்கள்.
அவர்கள் மேன்மையான எண்ணிக்கையில் அதிகம் இருந்தார்கள், அவர்களிடம் செல்வம் கொழிக்கும் பெரும் பகுதி நிலங்கள் இருந்தன, கோவில்களின் மேலாண்மை அவர்களுக்குத் தார்மீக மத அதிகாரத்தை அளித்தது, காலணிகளின் நிர்வாகத்திற்கு தரகர்களாகவே செயல்பட்டு அதிகாரத்தை தங்களிடம் வைத்திருந்தார்கள், பாரம்பரிய சமூக அமைப்பில் மிக உயர்ந்த நிலை, இது அவர்களை ஆளும் சாதி அமைப்பின் படிநிலையின் உச்சத்தில் வைத்தது.
Ref : https://www.lawnet.gov.lk/ (Law net – Ministry of Justice) All questions that relate to those rights and privileges which subsist in the said province between the higher castes, particularly the Vellales, on the one hand, and the lower castes, particularly the Covias, Nalluas, and Palluas, on the other, shall be decided according to the said customs and the ancient usages of the province
அவர்களின் இறுகிய அடித்தளங்களால் காலணிகளின் இரண்டாம் நிலை அதிகாரம் செய்பவர்களாக இருந்தார்கள். எள் என்றால் எண்ணைய்யாய் வந்து முதலாளி-தொழிலாளி விசுவாசத்தைக் காட்டிக்கொண்டு அதே நேரம் தங்கள் அதிகாரம் மையம் சேதபடாமல் பார்த்துக் கொண்டார்கள். உதாரணமாக அடிமைத்தனம் சாசனம் 20/1884 இல் சட்டம் மூலம் தடுக்கப்பட்டும் தேசவழமை சட்டம் அடிமைத்தனத்தை அனுமதிக்க அவர்களுக்கு உரிமை வழங்கியது. (P.3 – TESAWALAMAI , T. Sri Ramanathan, 1963 Nadaraja Press). சிங்களர்களிடமும் இந்த ஜாதி படிநிலைகள் இருந்தன. Dr.H.W.தம்மையா (Thambiah) மற்றும் பல அறிஞர்கள் வெள்ளாளர்களின் தேசவழமை சட்டத்தை பார்க்கையில் சிங்களவர்களின் ஜாதி வேறுபாடுகள் குறைவு வெள்ளாளர்களைப் போல் யாழ்ப்பாண மக்களை பூட்ஸ் காலின் கீழ் மிதிக்கின்ற கட்டுப்பாடு அல்ல என்கிறார்கள்.
தீபகற்ப சமூகத்தின் ஒவ்வொரு அம்சத்தையும் உள்ளடக்கிய வெள்ளாள ஆதிக்கம் ஒரு சர்வாதிகாரமாக இருந்தது. யாழ்ப்பாணத்தின் பழக்கவழக்கங்கள், சட்டங்கள் மற்றும் நெறிமுறைகள் இவை எப்படிக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும் (அதாவது கர்ப்பப்பை முதல் கருவறை வரை ) என்ற அதிகாரம் வெள்ளான் கையில் இருந்தது. அவர்கள் உருவாக்கிய கலாச்சாரம் ஒரு பாசிச கலாச்சாரம். ஹிந்து வர்ண அமைப்பிலிருந்து ஜாதியத்திற்கும் பின்பு வகுப்புவாத பாசிசத்திற்கும் பின்பு பிரபாகரனிசத்திற்கும் மாறியது. இவை எல்லாம் ஒரே நேர் கோட்டில் ஒரு கட்டதிலிருந்து இன்னொரு கட்டத்திற்குக் கொண்டு செல்லப்பட்டது.
நிலப்பிரபுத்துவ காலத்தில் வெள்ளாள மேல் ஆதிக்கத்தை நிலைநாட்டிய இந்திய ஜாதி சித்தாந்தம் 19 ஆம் நூற்றாண்டில் மங்க துவங்கியது. வெள்ளாளர்கள் தங்களது அதிகாரம் தங்களைவிட்டு நழுவுவதை உணர்ந்தார்கள். பழைய ஆதிக்க ஆளும் வர்க்கத்தைப் போல் தங்களது செல்வாக்கை, அதிகாரத்தை இழக்க விரும்பவில்லை. அதே சமயம் ஜாதி ஒழிப்பு சித்தாந்தங்களினால் அவர்கள் உச்சத்தை நிலை நிறுத்தமுடியவில்லை. எனவே ஜாதி சித்தாந்தத்திலிருந்து இனவாத சித்தாந்தத்திற்கு மாறினார்கள். அது அவர்களுக்கு 20 ஆம் நூற்றாண்டில் ஒரு சிர தன்மையை அளித்தது.
என்றாலும் வெள்ளாள ஜாதி வெறி வெள்ளாள வர்க்கத்தின் கீழ் முற்றிலும் மறைந்துவிடவில்லை. ஜாதி வாதத்தின் நீடித்த தடையங்கள் புதிய வர்க்கத்தைத் தொடர்ந்து பாதித்தன. வெள்ளாள வர்க்கத்தின் ஒற்றை இன தீவிரவாதம் அவர்களின் ஆதிக்கத்தையும், அதிகாரத்தையும் காப்பாற்றுவதற்கான கடைசி கருத்தியல் அடைக்கலம் ஆகும். தமிழ்த் தேசியம் என்பது சுருக்கமாகச் சொன்னால், ஜாதி வெறி இல்லாத உலகில் உயிர்வாழப் போராடும் வெள்ளாள வர்க்கத்தின் ஒற்றை இன தீவிரவாதத்திற்கான சொற்பொழிவு அல்லது பரப்புரை.
( In the fin de siecle years ) கிறிஸ்து பிறப்பதற்கு முன் வரை வெள்ளாளர்களை மலபாரிகள் என்றே எண்ணினார்கள் ( அதாவது புலம் பெயர்ந்து வந்த மலபாரிகள்) – தமிழர்கள் என்று அல்ல ( Clark Isaakz ‘used the word ‘Malabar’ as synonymous with Tamil’ (Ibid – p.8 ). 19 ஆம் நூற்றாண்டில் பல மலபாரிகள் டர்பன் கட்டிய தமிழ் மேனாமினிக்கி பிரப்புக்களானார்கள். மிஸ்.ராதிகாகுமாரசாமி சட்ட சங்கத்தில் நிகழ்த்திய ஒரு சொற்பொழிவின் போது நகைச்சுவையாகத் தனது முன்னோர்களின் ஒருவரான ஸ்ரீ.முத்துகுமாராசாமி செயின்ட் ஜேம்ஸ் நீதி மன்றத்தில் ஒரு யாழ்ப்பாண ராஜாவைப்போல் டர்பன் கட்டிய பிரபு போல் காட்சி அளித்தைச் சொன்னார்.
50 சதவிகித அதிகாரம்
19 ஆம் நூற்றாண்டு ஆரம்பத்தில் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றுவதற்காக வெள்ளாளர்களின் இளம் ரத்தங்கள் யாழ்ப்பாணத்தின் டர்பன் கட்டிய பிரபுக்களுக்கு எதிராக ஒரு இயக்கத்தைத் தொடங்கினார்கள். ஜி.ஜி.பொன்னம்பலம் போன்ற புதுமுகங்களால் கைப்பற்றப்பட்ட வெள்ளாள தலைமைக்கு ஒற்றை இன அரசியலைத் தவிர வேறு எந்த முற்போக்கான சமூகநலத் திட்டமும் இல்லை. அவர்களின் கூக்குரல் மத்தியில் சமநிலை இல்லாமல் தங்களுக்கு 50 விழுக்காடு அதிகாரங்கள் வேண்டும் என்பதையே கடைசிவரை குறிக்கோளாகக் கொண்டிருந்தார்கள். வெள்ளாள தலைமை அதிகாரத்தில் பாதி பங்கு என்பதை தவிர வேறு எந்த முற்போக்கான சமூகநல திட்டங்களும் யாழ்ப்பாணம் தமிழர்களுக்காக அவர்கள் அறிவிக்கவில்லை. தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் தங்களுக்குக் கல்வியில் முன் உரிமை அளிக்க வேண்டும், பள்ளிகளின் மற்ற மாணவர்களுடன் சமமாக அமரவேண்டும், தங்கள் ஜாதியில் இறந்தவர்களை வெள்ளாளர்களின் வன்முறை தாக்குதல் இல்லாமல் புதைப்பதற்குத் தாரை, தம்பட்டை அடித்து பிணங்களை பொது வழியிலேயே எடுத்துச் செல்லவேண்டும், அடிமைத்தனத்திலிருந்து விடுதலை பெற வேண்டும், கோவில்களுக்குத் தடை இல்லாமல் கடவுளை வழிபட வேண்டும் , பகல் நேரங்களில் எல்லா இடங்களுக்கும் தடை இல்லாமல் வெள்ளாளர்களால் கொலை செய்யப்படாமல் சென்றுவர வேண்டும் என்பதே ஆகும்.
இந்த பிரச்சனைகள் எதையுமே வெள்ளாளர்கள் பொருட்படுத்தவேயில்லை. அவர்களது மேலாண்மை வெள்ளாளர் , வெள்ளாளர் அல்லாத தமிழர்கள் பிரச்சனைகளை தங்களுக்குச் சாதகமாக ஆக்கிக்கொள்ளும் திறமையும் , சாமர்த்தியமும் இருந்தது. தாழ்த்தப்பட்ட தமிழர்களின் பிரச்சனைகள் அவர்கள் தங்கள் அரசியல் கணக்கிலேயே சேர்க்கவில்லை, அதேசமயம் மற்ற தமிழர்களுக்கு தங்கள் பிரச்சனைகளை அரசியலில் முன் நிறுத்தும் அதிகாரமும் இல்லை
காலணித்துவ அதிகாரம்
வெள்ளாளர்கள் காலணித்துவ அதிகாரங்களையும், நிலப்பிரபுத்துவ சலுகைகளையும் தக்கவைத்துக்கொள்ள, முடிந்தால் பெரும்பான்மை சிங்களவர்களுக்கு இணையான அதிகாரங்களைக் கைப்பற்ற வேண்டும். அதை அடைய அதிகப்படியான அரசியல் செல்வாக்கும், நிர்வாக அதிகாரங்களையும் பெறவேண்டும்.
20 ஆம் நூற்றாண்டில் தங்கள் அதிகாரத்தைத் தக்கவைத்துக் கொள்ள அதிகப்படியான உரிமைகளை தங்களுக்கு வேண்டும் என்றும், சிங்கள பௌத்தர்களைத் தமிழ் இனத்தின் கொடூரமான விரோதிகள் போல் சித்தரித்துக் கீழ்ப்பட்ட தமிழர்களின் எதிர்ப்பின் அழுத்தங்களைக் குறைக்க முற்பட்டார்கள்.
முதலில் தாழ்த்தப்பட்ட தமிழர்களைச் சிங்களவர்களின் கொடுமைகளுக்கு ஆளான சிறுபான்மையினராகச் சித்தரித்தார்கள். ஆனால் அதற்கான எந்த தடையமும் விளக்கங்களும் இல்லை. ஆங்கில மோஸ்தர் வெள்ளாளர்கள் கையில் அளவுக்கு அதிகமாக அதிகாரங்கள் முதலிலேயே இருந்து வந்தன. தங்கள் காலாவதியான நிலப்பிரபுத்துவ அதிகாரங்களை கீழ்தட்டு மக்களின் மேல் திணித்து கட்டுக்குள் வைத்திருந்தார்கள். மேலும் பிரிட்டிஷ் ஆட்சி அஸ்தமித்ததும் இவர்களிடம் மேலும் பல அதிகாரங்களை விட்டுச் சென்றனர்.
கொழும்பில் சூரியன் பிரகாசிக்கும் பொழுது தந்தை யாழ்ப்பாணத்தில் அறுவடை செய்தார் என்ற ஒரு பழமொழி உண்டு. என்றாலும் பிரிட்டிஷ் ஆதரவை இழந்ததினால் தங்கள் அதிகார மையங்கள் ஆட்டம் கண்டுவிடும், சலுகைகள் பிடுங்கப்படும் என்ற பயம்தான் அவர்களை நியாயமான எந்த ஆதாரங்களும் இல்லாமல் சிங்களவர்களைத் தாழ்த்தப்பட்ட தமிழர்களின் விரோதிகளாகச் சித்தரித்து குரல் எழுப்ப ஆரம்பித்தார்கள்.
வெள்ளாள வர்க்க ஆதிக்கத்தின் அதிகாரம், சிங்களர்களைத் தாக்கவும், வர்க்கப் போராட்டத்தை வகுப்புவாத போராட்டமாக மாற்றவும், அவர்கள் கையில் இருந்த ஒரே ஆயுதம், சிங்களவர்களை மட்டம் தட்டி, அவர்களைப் பேய், பிசாசுகள் போல் சித்தரித்து, சிறுபான்மை தமிழர்களை விழுங்கக் காத்துக் கொண்டிருப்பவர்களாகச் காட்டுவதுதான்..
வெள்ளாளர்களுக்கு சிங்களவர்களை எதிர்க்க வெளியிலிருந்த எல்லா தமிழர்களை ஒன்று திரட்டி வர்க்கப் போராட்டத்தை சிறுபான்மையினரை அழிக்கும் வகுப்புவாத போராட்டமாக மடை மாற்ற எளிதில் முடிந்தது. உள்ளேயே இருக்கும் அடிமைத்தனத்தை மறைத்து வெளியிலிருந்து வரும் ஆபத்தைப் பெரிதாக்குவது எளிதாக இருந்தது.
ஆங்கில மோஸ்தர் உயர் அடுக்கு சைவ வெள்ளாளர்கள், யாழ்ப்பாணத்தின் வர்க்க அரசியலின் மையாப் புள்ளியாக இருந்தும், மொழி அடிப்படையிலும், புவியியல் ரீதியிலும் இவர்களுக்கு முன்பே புலம் பெயர்ந்து வந்த மட்ட கிளப்பு தமிழர்களை ஒதுக்கி வைத்தனர்.
தேசவழமை சட்டம் மட்ட கிளப்பு முக்குரவ தமிழர்களுக்குப் பொருந்தாது. அவர்களை எப்பொழுதுமே தாழ்வானவர்களானவே எண்ணினார்கள்.. S.J.V. செல்வநாயகம் மட்ட கிளப்பு தமிழர்களை அரைக்கால் சட்டை என்று இழிவாகப் பேசிவந்தார். ( p.32 – S. J. V. Chelvanayakam and the Crisis of Sri Lankan Tamil Nationalism, 1947 – 1977, A Political Biography, C. Hurst and Co., UK ) ஒரு முறை என்னுடைய நண்பர் S. ராமசந்திரன் என்னிடம் தன்னை ”பிடரல் பார்டியின்” தலைவராக நியமித்தது ஒரு வெளி வேஷம் என்றும் அவர்களுக்கு மட்ட கிளப்பு தமிழர்கள் மேல் எந்த அக்கரையும் இல்லை என்றார்.,
வேறுபாடுகள்
அவர்களுக்கு இடையேயான வேறுபாடுகள் வட்டுக்கோட்டைச் சண்டையின் முடிவிலும் தொடர்ந்தது. முரளிதரன் கிழக்கின் தளபதியான கருணா அம்மனுக்கும் இடையே உண்டான பிளவுதான் வடக்கில் புலிகளை வீழ்தியது.
ஆளும் வர்க்கம் தங்களது மிகைப்படுத்திய கீழான சித்தாந்தங்களை மறைத்து தங்களது பரந்த கொள்கைகளை வரையறுக்கும் திட்டங்கள் மார்க்சியத்தில் உள்ளது போல் நன்கு தந்திரமாக வடிவமைக்கப்பட்ட ஒன்றாகும். அவர்கள் தங்களது கீழ் ஜாதி அடக்கு, ஒடுக்கு முறைகளை மறைக்க தமி்ழ் ஆதரவு அரசு சாரா தொண்டு நிறுவனங்களின் (என்.ஜி.ஓ) உதவி ஒரு முகமூடியைப் போல் தேவைப்பட்டது. இது அவர்களை தமி்ழ்க் கலாச்சாரத்தை தூக்கிப்பிடிக்கும் ஒரு கிருஸ்துவ தேவதை போல் காட்சிப் படுத்த முடிந்தது. இதனால் சுமந்திரன்களும், விக்னேஸ்வர்களும், சம்பந்தர்களும் தமிழ் சரித்திரத்தை நிலைநாட்டிய பெரும் தலைவர்கள் போலத் தோற்றத்தை அளிக்க முடிந்தது.
வெள்ளாளர்கள் தங்களது சொந்த கீழ்மட்ட தமிழர்களை அடித்துத் துன்புறுத்துவது, மனிதநேயமற்ற முறையில் நடத்துவது போன்றவற்றைக் கண் இருந்தும் அதைத் தட்டி கேட்க விருப்பமில்லாதவர்களாக இருந்தார்கள். அவர்களை வெறுத்து புறம் தள்ளினார்கள். அவர்களுக்குக் கொடுக்கவேண்டிய ஒரு சுய கௌரவத்தையும், மாண்பையும் மறுத்தனர்.
பிடரல் கட்சி
தமிழ் தேசிய கூட்டமைப்பின் தமிழர் தலைவராக R.சம்பந்தன் வளர்ந்து வருகையில் மாவாடிபுரம் கோவில் நுழைவு போராட்டத்தை தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் நடத்தினார்கள். அவர்களை வெள்ளாளர்கள் மண் நிரப்பிய பாட்டில்கள் கொண்டு தாக்கினார்கள்.
ஆனால் தமிழ் தலைவர் R.சம்பந்தன் பல நாடுகளுக்கு சென்று வெள்ளாளர்களின் தீண்டாமை பற்றி பேசாமல் சிங்கள அரசு தாழ்த்தப்பட்டவர்களின் ஜனநாயக உரிமைகளை பரிப்பதாகவும் அவர்களுக்கு உரிய பாதுகாப்பு அளிப்பதில்லை என்று முதலைக் கண்ணீர் வடித்தார். வெள்ளாளர்கள் சிங்கள அரசு தமிழர்களுக்கு அதிகாரத்தில், உத்தியோகத்தில் சம உரிமைகள் அளிக்காமல் பாகுபாடு காட்டுகிறார்கள் என்று புலம்பினார்கள். (இங்கே சம உரிமை என்பது ஆங்கிலம் படித்த சைவ வெள்ளாளர்கள் மட்டும்தான் இது மற்ற தமிழர்களுக்காக அல்ல) இது சரி என்று ஒப்புக்கொண்டாலும் இதே சைவ வெள்ளாளர்கள் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களை கோவில்களில் கடவுளை வணங்க அனுமதி மறுப்பது, சர்சுகளில் தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்கு பின்புறம் தனி இடம் ஒதுக்குவது போன்ற கீழ்தரமான செயல்கள் செய்கிறார்கள்.
வெள்ளாளர்களின் பாசிச வரலாற்றில் சக தாழ்த்தப்பட்ட தமிழர்களை ஒரு போதும் சுதந்திரமாகச் சுவாசிக்க விடவில்லை என்பதுதான் எதார்த்தம். அவர்களது சுய கௌரவத்தை மதிக்காமல் ஏன் அவர்களை ஒரு மனித இனமாகவே கருதியதில்லை. கடவுளால் பிராகாசிக்கின்ற சூரிய ஒளியில்கூட வெள்ளாளர் எதிரில் தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் தென்பட்டால் வெள்ளாளர்கள் கண் அசுத்தமாகிவிடும் என்று பகலில் சுதந்திரமாக நடமாடத் தடை செய்யப்பட்டிருந்தார்கள்.
பொதுக் கிணறுகளிலிருந்து தண்ணீர் எடுக்கத் தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்கு உரிமை மறுக்கப்பட்டது. பேருந்துகளில் அவர்கள் தரையில் அமர்ந்துதான் பயணிக்க வேண்டும். வெள்ளாளர்களுடன் கீ்ழ்ஜாதி தமிழர்கள் சேர்ந்து உண்ணமுடியாது, டீ கடைக்கு உள்ளே செல்லக்கூடாது, டீ அவர்களுக்கு துருபிடித்த தகர டின்னிலோ அல்லது சோடா பாட்டிலிலோதான் ஊற்றிக் கொடுப்பார்கள். ஹோட்டல்களில் வெளியே ஒரு பழைய கோணியில் அமரந்துதான் உணவு உண்ண வேண்டும். இத்தகைய தீண்டாமை 1960 ஆம் ஆண்டு வரை நீடித்தது. (உதாரணம் – சுபாஷ் கேஃப்) 1930/40 களில் கீ்ழ்ஜாதி பெண்கள் ஜாக்கெட் போட தடை விதிக்கப்பட்டிருந்தது.
தாழ்த்தப்பட்ட தமிழ் பெண்களைக் கூட்டமாக சேர்ந்து கற்பழிப்பது, இறந்தவர்களைப் புதைக்க எடுத்துச் செல்லும் ஊர்வலத்தில் தாரை, தம்பட்டை அடிக்க தடை செய்வது போன்ற பல வெள்ளாள ஒடுக்கு முறைகள் மிகவும் கொடுமையானது. 1950 இல் ஒரு தாழ்த்தப்பட்ட ஒருவர் பஞ்சாயத்து தேர்தலில் வெற்றி பெற்றறார். ஆனால் பஞ்சாயத்து கூட்டங்களில் அவரை கடைசியில் தரையில்தான் அமரச்செய்தார்கள் (Kopey Village Council). LTTE இதைப்பற்றி எந்த அக்கரையும் கொள்ளவில்லை. ஏழ்மையின் காரணமாக பல தாழ்த்தப்பட்ட தமிழர்கள் புலிபடையில் சேர்ந்தனர். ஆனால் இந்த பழியை சாமர்தியமாகச் சிங்கள பௌத்தர்கள் மேல் சுமத்தி தங்களை உத்தமர்கள் போல் காட்டிக்கொள்வது வெகு நாட்களாகத் தொடர்ந்து நடந்துவருகிறது. இதையே சுழற்சி முறையில் திரும்பத் திரும்ப சொல்லி அதனால் அரசியலில் ஆதாயத்தைத் தேடினர்.
எனவே இந்த பழிசுமத்தும் பொய்யைப் பற்றி நாமும் திரும்பத் திரும்ப சொல்லித் தாழ்த்தப்பட்ட தமிழர்கள் நல்ல காலம் விடுதலைக்குப் பின்தான் ( பிப்ரவரி 1948 ) என்பதை நினைவூட்டுவோம்.
டச்சு. பிரிட்டிஷ் காலணிகள் மேல் ஜாதியினர், கீழ் ஜாதிகளை அடக்கி, ஒடுக்கிச் செய்யும் கொடுமைகளிலிருந்து விடுவிக்க எந்த முயற்சியும் எடுக்கவில்லை. வெள்ளாளர்களை எதிர்த்த முதல் ஆள் (கரும் பூதம்). S. W. R. D பண்டாரநாயகா. 400 வருடங்களாக அடிமைபட்டுக் கிடந்த யாழ்ப்பாணம் தமிழ் தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் நிமிர்ந்து மூச்சு விட இவர் கொண்டுவந்த ( Prevention of Social Disabilities Act ) சமூக ஏற்ற தாழ்வை மாற்றும் சட்டம் சற்று பெருமூச்சையும், ஆறுதலையும் அளித்தது.
சிங்கள அரசு என்று அழைக்கப்படுவது 72 ஆண்டுகள் மட்டுமே. அதன் பலவீனங்கள் அதன் சாதனைகளை நிராகரிக்க முடியாது. இரண்டு அரசியல் கலாச்சாரங்களில் தமிழர் மற்றும் சிங்களவர் எப்படி இருந்தார்கள் என்பதை மதிப்பிட இரு மாநிலங்களுக்குமான ஒப்பீடு அவசியமானதாகும். தமிழர்களின் மோசமாக நிலைமைகளுக்கு அதன் தலைவர்களே காரணமாகும். இதை நான் மிகைப்படுத்திக் கூறுவதாகச் சிலர் எண்ணலாம் ஆனால் பல முறை சிங்களவர்கள் தாழ்த்தப்பட்ட தமிழ்ச் சமூகத்தவரை விடுவிக்க முயற்சிகள் எடுத்தனர். உதாரணமாக 1704 முதல் அடிமைபட்டு கிடந்த தாழ்த்தப்பட்ட தமிழ்ச் சமூகத்தினர் 1956 பண்டாரநாயகா கொண்டுவந்த ”சமூககுறைபாடுகள் தடுப்பு சட்டம்” தாழ்த்தப்பட்ட தமிழர்களைப் பாசிச வெள்ளாளர்கள் பிடியிலிருந்து சற்று தளர்த்தியது அல்லது மீட்டெடுத்தது
இரண்டாவதாகப் பிரதம மந்திரி மஹேந்திர ராஜபக்ஷி, ஜனாதிபதி கோட்டாபய ராஜபகஷி தமிழ்களான சம்பந்தன், விக்னேஸ்வரன் மற்றும் சுமந்திரன் ஆகியோரை விடுவித்து அவர்களது உரிமை திரும்பபெற வழிசெய்து அவர்கள் சுதந்திரமாகப் பேசவும், திரும்பிப் பார்க்காமல் நடக்கவும் மரியாதையுடன் நடத்தப்படவும் வழிவகை செய்தனர்.
தமிழ் மாநிலம் கொடுக்க மறுத்த பாதுகாப்பைச் சிங்கள அரசு செய்தது. சிங்கள அரசு அவர்களை புது மனிதர்களாக மாற்றி ஒரு ரோபோவைப் போல் (தலையாட்டி பொம்மை) புதுக்குடியிருப்பு டவுன் (முல்லைத் தீவு) சர்வாதிகாரங்களுக்கு (அதாவது கம்போடியாவின் கம்யூனிச போல் பாட் கொடுங்கோலனைப்போல்) கீழ்ப் படியாமல் சுதந்திரமாகச் சிந்திக்க வழி வகுத்தது.
பச்சை முஸ்லீம் – ஆரஞ்சு தமிழ் ஹிந்து – சிறுபான்மையினர்கள்
கடந்த 72 ஆண்டுகளில் தான் தமிழர்களின் மரியாதை சர்வதேச அளவில் உயர்த்தப்பட்டது. யூ.என். இல் 193 கொடிகள் பறக்கின்றன. அவற்றில் ஒரே ஒரு சிங்கக் கொடி மாத்திரம் தமிழர்களின் அங்கீகாரத்தையும் மரியாதையையும்,கௌரவத்தையும் பறைசாற்றுகிறது. தமிழர்களின் சொந்த நிலமான இந்தியாவில்கூட இப்படி தமிழனுக்காகத் தனி மரியாதை செய்யவில்லை. எங்களது ஜனாதிபதியோ மற்ற உயர் அரசு அதிகாரிகளோ இந்த கொடிக்கு வணக்கம் செய்கிறார்கள் என்றால் அவர்கள் வணக்கங்கள் பெரும்பான்மை சிங்களவர்களுக்கு மட்டும் இல்லாமல் ஹிந்து தமிழர் மற்றும் இஸ்லாமியருக்கும் சேர்த்துச் செய்யும் மரியாதை
வேறு எந்தநாட்டு நாணயமும் இந்திய நாணயத்தையும் சேர்த்து இலங்கை நாணயத்தைப்போல் தமிழ் மொழிக்கென்று ஒரு உலக அளவிலான மதிப்பை அளிக்கவில்லை. இலங்கையை தவிர வேறு எந்தநாட்டு விமான நிலையத்திலும் தமிழில் அறிவிப்பை வாசிப்பதில்லை.
அமைதிக்கான குறிப்புகள்
ஆஸ்திரேலியாவின் அடிலைட்டு மைதானத்திலிருந்து அரஜுன்ரணதுங்கா தனது சிங்கள அணியில் விளையாடிய ஒரு தமிழரின் உரிமைக்காக (ஆஸ்திரேலிய அணியின் அபாண்டமாக குற்றச்சாட்டு) மொத்த குழுவையும் களத்திலிருந்து விலக்கிக்கொண்டார். இந்த ஒற்றுமையை நிச்சயம் பாராட்ட வேண்டும்.
என்னுடைய தமிழர் மீதான ஒத்துப்போதல், சகஜமாகப் பழகுவது, நான் பள்ளி நாட்களில் பல தமிழ் நண்பர்களுடன் கொண்ட அன்பு என்பது, நான் என் உறவினர்களுடன் பழகுவது, சக நன்பர்களுடன் பழகுவது போல்தான். பல கசப்பான சம்பவங்கள், வெறுப்பு ,போட்டி, பொறாமை இவற்றை மறந்து துதுகேமுனு, எலாரா படைவீரர்களிடம் காணப்பட்ட வெளிப்படையான அன்புதான் நட்பிற்குக் காரணம். நிச்சயம் தமிழர்களுக்கு விடுதலைக்குப் பின் 72 ஆண்டுகளாகப் பல நூற்றாண்டுகள் அடிமைத்தனத்திலிருந்து விடுதலை பெற்ற நல்ல காலம்தான் நடக்கிறது
நாம் நம் கண்முன்னே நடந்த உள் நாட்டுக் கலகங்களை பார்த்திருக்கிறோம். அரசியல் கலக்காமல் முழுமனதுடன் நாம் சிந்தித்தோம் என்றால் இரு தரப்பிலும் பல தவறுகள் நடந்திருக்கின்றன ஒருவருக்கு ஒருவர் மன்னிக்கமுடியாத குற்றங்களைச் செய்தோம். யுத்தம் தனது வடுக்களைப் போராளிகளுக்கு மட்டுமல்லாமல் அப்பாவி பொது மக்களிடமும் விட்டு சென்றிருக்கிறது. அமைதிக்கான பல சந்தர்ப்பங்களை வேண்டுமென்றே ஒதுக்கினோம். அவற்றை எல்லாம் திரும்பப் பார்த்தால் நாம் நல்லவர்களாக, ஒற்றுமையாக வாழவிடாது. அவற்றையெல்லாம் மறந்து, நட்பை வளர்ப்பதுதான் நாட்டிற்கும், வீட்டிற்கும் நல்லது.
நான் நல்லது நடக்காது என்ற அவநம்பிக்கை கொள்ளாமல் நல்லதே நடக்கும் என்ற நம்பி்க்கையில் நம்பிக்கை கொண்டவன்.
வேதாசல முதலியார்(**) குடும்ப மரம் ( எல்லோரும் வெள்ளையனுக்கு சேவகம் செய்தவர்கள்)
Vedachala Mudaliar (Last quarter of 18th century)
கேசவ முதலியார் – பிள்ளை தெய்வசிகாமணி முதலியார் – இவருக்கு மூன்று பிள்ளைகள் – (முதல் பிள்ளை (**)\ வேதாசல முதலியார் – 2வது பிள்ளை (சுப்பராயா) சுப்ரமணிய முதலியார் 3வது பிள்ளை (கிருஷ்ணசாமி)
முதல் பிள்ளை வாரிசு – பாலசுப்பரமணிய முதலி , தெய்வசிகாமணி முதலி
மூன்றாவது பிள்ளை வாரிசு -கேசவ முதலியார் -திருவிளையாடல், சர்குருமாலை, பெரியபுராண கீர்த்தனை எழுதியவர் – இவரது வாரிசு – வேதாசல முதலி – இவரது வாசரிசுகள் – கிருஷ்ணசாமி முதலி, அபிராமி முதலி.
சர்வதேவ விலாசா என்ற சமஸ்கிருத (கிரந்த) எழுத்துகளில் ஓலைச் சுவடி சென்னை அடையார் நூலகத்திலிருந்து எடுத்து டாக்டர் வி,ராகவன் என்பவர் அதை ஆங்கிலத்தில் மொழி பெயர்த்து புத்தகமாக வெளியிட்டுள்ளார். இதன் முன் உரையை அன்றைய முதல்வர் பக்தவச்சல முதலியார் எழுதியுள்ளார். இதை எழுதியவர் யார் என்று இறுதி முடிவுக்கு வராமல் அதில் சொல்லியுள்ள பல தரவுகளைக் கொண்டு அவர் ஒரு ஸ்மார்த்த பிராமணனாக இருக்கலாம் என்று சொல்லியுள்ளார். இந்த புத்தகத்தில் வேதாசலம் காலத்தில் அவருடன் கோலோச்சி ராஜாங்கம் நடத்திவந்த காளிங்கராஜா – ஸ்ரீரங்கா – தேவநாயகா போன்ற முதலிகளைப் பற்றியும் அதில் விரிவாகக் கூறப்பட்டுள்ளது.. இவர்கள் காலத்தைத்தான் ராமலிங்க பிள்ளை அடிகளார் ”தருமமிகு சென்னை” என்று புகழ்ந்து பாடல்கள் பாடியுள்ளார்.
வேதாசலா** – துளுவவெள்ளாளமுதலி – இவரது சொந்த ஊர் தொட்டிகலை (கலசா) என்ற கிராமம் – திருவள்ளூர் மாவட்டத்தில் உள்ளது. கிராமக் கோவில் சிதம்பரேஸ்வரர் – அதன் தர்மகர்த்தா. கிழக்கிந்திய கம்பெனி துபாஷி – இவரது குடும்பத்திற்குச் சொந்தமாகப் பல கிராமங்கள் (தொளுவூர் – அரப்பாக்கம்) – சுப்ரமணிய முனி இவரைப் புகழ்ந்து பாடல்கள் எழுதியுள்ளார். இவரது எஸ்டேட் மானேஜர் வெங்கடகிரி ஐயர் – ஆலோசகர் ராமா ஐயர். சென்னை ஜார்ஜ் டவுனில் ஒரு கார்டன் வீடு உள்ளது. இவரது மனைவி மீனாக்ஷி கர்நாடக இசையில் தேர்ச்சி உடையவர். சென்னையிலிருந்து தனது கிராம கோவில் விழாவிற்கு ஊர்வலமாக யானைமீது ஏறி பாண்டு வாத்தியங்கள் முழங்கச் செல்வார். அந்த ஊர்வலத்தைக் காண மொத்த கருப்பு டவுன் (இன்றைய ஜார்ஜ் டவுன்) ஜனங்கள் கூடுவார்கள். அவருடன் அவரது மனைவி -தம்பிமார்கள் – பாதுகாவலர்கள் – தனது குரு என்று எல்லோரும் யானைமீது அமர்ந்து செல்வார்கள். வேதாசலம் பல விலை உயர்ந்த ஆபரணங்களைப் போட்டுக்கொண்டு செல்வார். அவ்வாறே யானைகளும் அலங்கரிக்கப்பட்டிருக்கும். ஒட்டகங்களும் – கூடாரமும் எடுத்துச் செல்வார்கள். கோவில் திருவிழாக்கள் வெகு ஆடம்பரமாகக் கொண்டாடப்படும். அப்பொழுது சபைகள் கூட்டி பாடகர்களையும் – கல்விமான்களையும் பாராட்டி பரிசுகள் வழங்கப்படும். தர்க்க விவாதங்கள் நடக்கும்.
இவர் பட்டாளமாக ஓய்வு நேரத்தில் அருகில் உள்ள (விக்சரண்யா) காட்டிற்கு வேட்டைக்குச் செல்வார். மற்றும் ஊர் பொது குளங்களில் மனைவியுடன் ஜலகீரிடை விளையாட்டில் ஊர்மக்கள் வேடிக்கை பார்க்க விளையாடுவதும் ஒரு பொழுதுபோக்கு. பிறந்தநாள் – இறந்தநாள் என்பதெல்லாம்கூட கோவில் திருவிழா போல் ஆடம்பரம் மிக்கதாக இருக்கும். வேதாசலாவின் சாம்ராஜ்யத்தின் (காரியதரிசி – மஹாமத்யா) ராகவா)-(சேனாதிபதி – பாதுகாவலர் படை -வைத்தியலிங்கம்) -( கணக்குப்பிள்ளை – கோசாதிபதி – அருணாசலா) (-குருமார்கள் – வேதாந்தா -லஷ்மிபதி ) – (அவரது சபையின் நடன மங்கை மினாக்ஷி..) (கர்நாடக சங்கீத வித்துவான்கள் பல்லவி துரைசாமி ஐயர் (1782 – 1816) – சினிவாசா இவர்களைப் போஷித்து வந்தார். )
தேவநாயகமுதலி
ஈஸ்ட் இந்தியா கம்பெனி துபாஷி – நுங்கம்பாக்கம் அகஸ்தீஸ்வரர் – வைகுண்ட பெருமாள் கோவில் தருமகர்த்தா – அகஸ்தீஸ்வரர் கோவிலில் உள்ள கல்வெட்டில் இவர் அளித்த நன்கொடைகள் விவரம் குறிக்கப்பட்டுள்ளது.- இவரைத் தொடர்ந்து இவரது மகன் சுப்பராய முதலி – தருமகர்த்தா – பின்பு அவரது பிள்ளை தெய்வநாகம் -தருமகர்த்தா. பின்பு அவரது பேரன் சரவண முதலியார் – இவரது தாத்தாவின் வாழ்க்கை சரிதத்தை கோவூர் வினாயக சுப்பு கைலாசமுதலியார் எழுத அதைச் சரவணன் 1910 இல் வெளியிட்டார். சரவணன் கனகப்ப முதலியாரின் வாழ்க்கை பற்றி ஒரு சிறிய கை ஏடும் வெளியிட்டார். இதில் இவர்கள் பரம்பரை அகஸதீஸ்வரர் கோவிலுக்கு அளித்த நன்கொடை விவரம் கூறப்பட்டுள்ளது. நுங்கம்பாக்கத்தின் பழைய பெயர் (பொம்ம ராஜ புரம்). இந்த மொத்த கிராமமுமே அவர்கள் பரம்பரை சொத்து- அவர்கள் குடும்பம் 1725 முதல் ஈஸ்ட் இந்தியா கம்பெனி துபாஷிகளாக வலம் வந்தவர்கள்.
(1753 – 1775) கனகப்ப முதலியார் குடும்பம் மேயர் கோர்ட்டில் துபாஷிகள் – இவரது பிள்ளை தெய்வநாயகம் – துபாஷ் ராணுவத்தில் Col.Ford & Sir Eyre Coote – இவர் வந்தவாசி சண்டையில் காயம் அடைந்தார் – இவர் அகஷ்தீஸ்வரர் கோவிலைப் புதுப்பித்தார். இவர் மிஸ்ரா – சேஷாதிரின் என்ற சமஸ்க்கிருத புலவர்களுக்கு ஆதரவு அளித்து வந்தார். பாடகர்களையும், நடன மாதர்களையும் போஷித்து வந்தார்.
ஸ்ரீரங்கா (ரங்கராஜா -ஸ்ரீரங்கநாயக முதலி) – சொந்த ஊர் தோயாத்திரி – தருமகர்த்தா – ரங்கநாதா கோவில் – திருநீர்மலை (பல்லாவரம் அருகில்) – கார்டன் வீடு – மான்ஷன் எல்லாம் உண்டு – மனைவி மங்கா என்ற நாட்டிய மங்கை – C.N.முத்துரங்க முதலி – M.பக்தவஸ்தலம் பரம்பரை – இவரும் கர்நாடக இசைக் கலைஞர்களைப் போஷித்து வந்தவர் ( பரசுராமா – வெங்கடராயா – Sonti போன்ற பாடகர்கள்)
பிண்டிகுரு வெங்கடாத்திரி என்ற தெலுங்கு பிராமணர் ரங்கநாதா கோவில் டிரஸ்டியாகவும் – முத்தையால் பேட்டையில் உள்ள கிருஷ்ணர் கோவில் தருமகர்த்தாகவும் இருந்தார் (1787) – கம்பெனி துபாஷியாகப் பணி செய்தவர்.
காளிங்கராய முதலி – கம்பெனி துபாஷி – மனைவி நாராயணி – சிறந்த பாடகர் – காம விளையாட்டுகளில் தேர்ச்சி உடையவர்- சென்னை அருகில் இவருக்கு ஒரு பெரிய தோட்ட வீடு உண்டு – இங்குதான் ஊரின் பெரிய மனிதர்கள் (துபாஷிகள்) அடிக்கடிக்கூடி கேளிக்கை விருந்துகளில் ஈடுபடுவார்கள். இவர் ஆதரித்த கர்நாடக சங்கீத பாடகர்களில் முக்கியமானவர் வெங்கடரமண ஐயா – இவர்தான் தியாகஐயரின் குரு (1759-1847)
அங்கன்ணா துபாஷ் – 1730 – ஜார்ஜ் மார்டன் பிட் – கவர்னர் (George Marton Pitt – Governor). – பஞ்சத்தின் போது ஏழைகளுக்கு அளிக்கவேண்டிய அரிசி மூட்டை திருடி விசாரணை நடந்தது. –
ரத்னவேல் செட்டியார் – துபாஷ் – Best & Co
பால்செட்டி – துபாஷ் – James Macrae Governor – கவர்னர் பால் செட்டியுடன் சேர்ந்து 1 லஷ்சம் பவுண்டு திருட்டு – அந்த பணத்தில் ஸ்காட்லாண்டில் எஸ்டேட் –
காலப்பட்டி குருவப்பா – துபாஷ்
சின்னதம்பி முதலியார் – துபாஷ் -வியாபாரி
புலிகாட் மல்லையப்ப செட்டி – முதல் துபாஷ் டச்சு கம்பெனி – 1602
பெரி திம்மப்பா – முதல் துபாஷ் ஈஸ்ட் இந்தியா கம்பெனி (பிரான்சிஸ் டே – ஆன்டிரி கோகன் )
அன்னாசாமி முதலியார் – 1822 – துபாஷ் கலெக்டரேட் – பார்தசாரதிகோவில் தர்மகர்தா
குமரப்ப முதலியார் – துபாஷ் – கவர்னர் சான்டரஸ் ( Saunders ) – 1740- 49 தர்மகர்தா கபாலி கோவில் – தொடர்ந்து சகோதரர் நாட்டு சுப்பராய முதலி தர்மகர்தா – பின்பு காசி முதலியார் தர்மகர்தா – பின்பு தொடரந்து பம்பல் முதலிகள் வெகுகாலம் கபாலி கோவில் தர்மகர்தாவாக இருந்துள்ளனர்.
வைதியநாத முதலி – தர்மகர்தா – சிந்தாரிபேட்டை ஆதிபூரீஸ்வர்ர் கோவில்
நெய்டாவயல் நாரயண பிள்ளை – துபாஷ் – கவர்னர் பௌசியர் மற்றும் ஜாரஜ் பௌனி (Bouchiler / George Powney – தர்மகர்தா பார்தசாரதி கோவில் – 1801
கோமளிஸ்வரர் கோவில் – தருமகர்தா ஸ்ரீநிவாச பிள்ளை – ரெவின்யூ ஆபீசில் துபாஷ் – முனியா பிள்ளை மகன்.
வெங்கடாத்ரி பிள்ளை (வண்டலூர்) – துபாஷ் – கவர்னர் எலி‘ஹு யாக் – 1687 – (Elihu Yak ) – இவரது மகன் மூடாபிள்ளை (Moota Pillai ) துபாஷ் – கவர்னர் மோர்ஸ் (Morse) – 1740
ரங்கா பிள்ளை – கவர்னர் – சார்லஸ் பௌசர் (Charles Bourchier) & ஜார்ஜ் ஸ்டேரடன் (George Stratton ) – ரங்கா பிள்ளை
பெருமாள் செட்டி – ( Hoe & Co Diaries – stationary) ரயில்வேயில் துபாஷ்
ஏகாம்பரேச முதலி – துபாஷ்
ஸ்ரீரங்க முதலி – துபாஷ்
Sunku Ram Chetti – Dubash – Robert Orme (1758) St,George Council – Orme bribed by Nawab of Arcot – sunku Ram also suspected to be involved in this.
முத்து கிருஷ்ணா (பாம்பு) – துபாஷ் – ஜெனரல் மாத்யூஸ்
ராமப்பா – ( Chief Dubash ) –
வெங்கடநாராயண பிள்ளை – 1680 – துபாஷ் – வாரன் ஹேஸ்டிங் ( Waren Hastings ) – முதல் கவர்னர் ஜெனரல் – இவரது பல குடும்ப உறுப்கினர்கள் துபாஷிகளாக வலம் வந்தவர்கள்.
Sonti Venkatramanayya – Dubash ( சோன்டி வேங்கடராமண்யா – துபாஷ்) He was the guru of Saint Tyagaraja and was known as ‘Tanavidyayam asadrusha’, meaning ‘unparalleled in the art of tanam rendition’ in Sanskrit.
Enugala Veeraswamy Reddy – Dubash
Kata Krishna Mudaliar – Dubash
Raja Sri Chegalvaraya Mudaliar – Dubash – Thomas Barnard
காசி விஸ்வநாத முதலியார் – துபாஷ்
Chinna Venkatadri – younges brother of Beri Thimmappa – dubash – Governor -William Langhone – 1678
அரியநாத முதலியார காஞ்சிபுரத்திலிருந்து தனது ஜாதியைச் சேர்ந்த 300 குடுமபங்களை சோழவந்தானில் குடியமர்தினார். இது முதலியார் பேட்டை என்று இன்றும் அழைக்கப்படுகிறது.
சென்னையில் நான்கு புகழ்வாய்ந்த தேவதாசிகள் இருந்தார்கள். இவர்கள் ஒவ்வொருவரும் ஒரு துபாஷியுடன் தொடர்பில் இருந்தார்கள்.
பச்சையப்பா முதலியார் சொத்து குறுகிய காலத்திலேயே சேர்ந்ததால் 6 வருடம் வழக்கு நடந்து ஒரு டிரஸ்ட் ஏற்படுத்தி அவரது சொத்து நிர்வகிக்கப்பட்டது.
References :-
The Indian Record Series : Vitages of old Madras 1640/1800
To appreciate fully the extent to which the constructed identity became internalized in the self-perception of the rich dubashes themselves, we need to reconstruct their lifestyles in the 18th and 19th centuries. The diaries of Ananda Ranga Pillai 42 provide much information which make this reconstruction possible for the mid-18th century. If this is compared with the information for Madras in the early 19th century we get a better picture of the dynamics of social change over half a century. Of particular interest is the changing nature of the interface between the social elite and Europeans over these decades.
Sankrit work & Translation
(Ananda Ranga Pillai his Family & Pondicherry Society)
Though Ananda Ranga Pillai was extremely reticent about his personal life in his diary which was clearly meant to be a record of his public persona, the few glimpses he provides into his family matters reveal clearly that all important family occasions were celebrated on a lavish scale with great ceremony. The wedding of his eldest daughter Pappal in 1747 was a much talked about event, and Ananda Ranga Pillai was particularly gratified by the compliments he received from the governor Dupleix, who told him, ” All the Europeans, both young and old, think the decorations of the pandal and marriage processions are extraordinarily magnificent”, while the other French officials observed that it was grander than royal wedding. 43 Several years later, in 1755, even when his fortune had begun to decline, the marriages of his two other daughters and his niece were also celebrated in an elaborate style, though he felt that his older daughter’s wedding had been on hundred times finer. Anand Ranga Pillai gave the governor a diamond ring worth 500 pagodas as a gift, the second M.Barthelemy a ring worth 100 pagodas and silks to the other French guests. 44
Ananda Ranga Pillai Mansion & his diary
The custom of lavish weddings continued into the next generation, and the marriage of Muttu Vijaya Tiruvengadam Pillai, the son of Ananda Ranga Pillai’s nephew and successor, Trivenkadam Pillai, in 1791 was also a very grand affair. It was celebrated over four days with processions each night, accompanied by elephants, with torches, fireworks, music and drums which were watched even by the Governor and his wife from terrace of the government. On the last day, an expensive dinner dance for the governor and all French officials was hosted by the father of the groom. 45
Birth, birthday and funerals were also grand public occasions. Ananda Ranga Pillai himself has recorded the great celebrations which marked the birth of his son in 1748. 46 The poet Madurakavirayar was evidently part of Ananda Ranga Pillai’s entourage and was present on all special occasions – like the first birthday of Ananda Raga Pillai’s son , the wedding of his nephew, Tiruvengadam pillai, and the birth of a daughter to Tiruvengdam Pillai – which he commemorated in poems, all with extensive praise of Ananda Ranga Pillai’s qualities, both real and imagined. 47
Funerals were no less markers of social standing, and Ananda Ranga Pillai describes in moving details the funeral of his beloved wife. Mangathayi Ammal in 1756, the procession which passed on roads sprinkled with turmeric, saffron and frankincense, and the funeral pyre of sandalwood. 48 Three days later, with equal gratification, he noted that he, his son and nephew were all offered condolence at the government by the governor, honored with expensive gifts and gun salute. The funeral concluded with a nautch at the diarist’s house to which everybody was invited. 49 Through these elaborate and ostentations public displays the social status of Ananda Ranga Pillai’s family was validated at two levels – first, the awe and wonderment of the local people and leaders of society: second, the appreciation of the Europeans and the official recognition and honors offered by the governor himself.
( Scenario in Madras – A Early 19th Century )
In Madras, by the early 19th century, the colonial state had phased out the dubashes from their many functions, both as personal agents of company officials and as official interpreters, 50 which also undercut the traditional power base of the dubashes. This class now created a new social world in which the English played only a minimal role, reconstructing in the process a self-image which was even more exaggerated than the heroic identity constructed by their poet clients. In this new world the dubashi class no longer looked to the European masters for validating their claims to social leadership, as was the case with the family of Anand Ranga Pillai in Pondicherry. On the other hand, their social status was built on a foundation of an extensive patron-client network within indigenous society.
An important, and perhaps only, source of information on Madras society in the early decades of the 19th century from the point of view of local people is the anonymous Sanskrit work, Sarvadevavilasa. 51 The narrative develops as a series of dialogues between the two protagonist, allegorically named Vivekin (the wise one) and Ativivekin (the very wise one), representing the two faces of men of letters seeking monetary support and patronage – the sycophant and the sceptic. 52 The two poets eke out a perilous living as hangers on of the ‘great lords’ (prabhu) of Madras, whom they assiduously follow and cultivate. Even the title of the work, Sarvadevavilasa, is a metaphor for Madras as the “above of the gods “, the rich men who lived in the town. The great value of the work as a source for social history is that, with the exception of the two protagonists who are fictional, every person mentioned in the book was a historical person. 53
Vedachala Mudali / Devanayaka Mudali
The Savadevavilasa mentions several leading men of affairs of Madras society, including the dubash families of Kovur and Manali, the merchants Kolla Ravanappa and Lingi Chetti, (the respective leaders of the right and left hand castes in the town). Annasami Pillai, the influential ‘dharmakarta’ of the Triplicane temple and many others. But the work is structured around four main patrons – Kalingaraya, a well known resident of Madras, Sriranga, the mirasi dharmakarta of the temple at Tirunirumalai (just south of Madras), Vedachala Mudali of Tottikalai, the son of Kesava Mudali and the dharmakarta of the local temple and Devanayak Mudali, the dharmakarta of the Agastyesvara temple at Nungambakkam in Madras. 54
The poem begins by referring to the four patrons as kings greater than Bhoja (bhojadhikah) “who sat on golden seats inlaid with emeralds, sapphire, rubies, diamonds & other beautiful gems”55 , but soon begins to refer to them as gods who had taken human form and were in this town to protect everyone, omniscient beings who were patrons of learning. 56 The composite image of regal patronage was assiduously cultivated by the rich merchants themselves by their ostentatious lifestyles and public display of power, wealth and virility. The construction of identity was thus an interactive process, fostered by the clients and internalized by their patrons in their self-perception.
For instance, when Vedachala Mudali set out from Madras for Tottikalai to conduct the annual festival at the temple, it resembled a royal procession which the entire Black Town turned out to watch. The procession commenced to the sound of drums, and had a lead elephant bearing a standard, followed by Vedachala himself on his elephant, accompanied by armed soldiers. Others in the procession included his personal staff, his brothers, the musicians that he supported and patronized, and his gurus, all on elephants, followed by camels carrying tents and equipment. 57
The fable of royalty is repeated in the narrative again and again. Vedachala’s empire (samrajyan) was greater than that of Indra, and Tottikalai, his mirasi village, was his ‘capital’. His personal staff are referred to as minister, (amtya), commander-in-chief (senapati) – perhaps a personal bodyguard – and the keeper of treasury (kosadhikar) – probably the accountant. The rich men themselves also reinforced this image. Each one of them is said to have had his personal ‘army’ – or armed retainers. They had distinctive, individual standards and tents in their own colors. 58.
The two poets frequent the locals where the patrons would be found. They thus go to the garden estates of Kalilngaraya and Sriranga, (probably near Triplicane), where they meet the great men and present compositions praising them and in return are rewarded on a grand scale. Temple festivals were the other major venues where all the great men could be found. With the exception of Kalingaraya, the other three were all dharmakartas of temples in and near Madras. It is clear that being in control of temples was an important determinant of social standing which was further reinforced by the grandeur with which they celebrated temple festivals, displaying their wealth.
Temple festivals thus became occasions which subserved several objectives. They re-established the bond between the general public and the patron/dharmakartas, since the celebration of temple rituals as prescribed with due solemnity and on as grand a scale as possible was a source of deep satisfaction to the people who identified themselves with the temple in a very personal and fundamental way. Festivals also provided the opportunity for cementing social relations among the rich patrons themselves, when the later visited each other, each riding on an elephant accompanied by a large retinue, so that there could be a grand, public display of their wealth. The host entertained his guests in the most lavish style, which would be reciprocated at festivals in other temples.
Lastly, the hosts organized assemblies (sadas) as a part of the temple festivals where the musicians and other learned men whom they supported could display their talents by giving concerts, holding debates and presenting new literary compositions. 59 These assemblies also offered an opening for poets like the main protagonists who did not enjoy regular patronage to display their creative talents and received some money in return. Raghvan sees in these assembles the network of patronage by which Madras became the centre of classical music and other performing arts in Tamil Nadu. 60
On all public occasions the rich men were accompanied by their mistresses, who were highly talented courtesans. Flaunting these beautiful and accomplished women in public also reinforced the status and image of the rich men. Kalingaraya’s mistress was Narayani, ‘an expert in erotic games’ and a great singer. Sriranga’s mistress was Manga, ” the foremost of the courtesans, very knowledgeable in music and a rich storehouse of erotic art “. Vedachala’s mistress Minakshi was great singer, while Devanayaka’s mistress was so beautiful she was like a divine goddess. 61 The image of the heroic king/lover was by now internalized in the consciousness of the rich men, and one of their favorite public activities was to have a public bath with their mistresses, and sport with them in an open tank or pond (Jalakrida) watched by an admiring public. 62
Like the poets of the earlier era, the two narrators of Sarvadevavilasa also continue to maintain an illusion that their patrons were independent of all superior authority and were sovereign persons in their own right. The presence of the English could not be wished away completely, however, and towards the end of the work, they remark that the English (huna) would have been afraid if they saw the armed soldiers accompanying Kallingaraya. They also ask themselves the rhetorical question, how these maharajas were tolerating the rule of the low-born (foreigners) who were destroying traditional social values and structure (varnasramadharma), 63 The English are referred to as the Huns (huna), or white-faced, (svetamukhah orsitasyah), in obviously derogatory tones. It is not clear whether this represented the view point of a small minority of men of letters who found the traditional world they knew crumbling around them, or it was an attitude shared by many, but the former is probably the more plausible explanation. It is also tempting to infer that these references were essentially inserted to please the egos of the patrons, by fostering the illusion of their omnipotence. The actions of rich men like Annasami Pillai who had publicly challenged the authority of the English Collector of Madras 64 would indicate that the elite class was trying very hard to preserve its own social space free from the authority of the colonial state.
(Conclusion )
It is clear that the changing social relations and equations under the colonial state were predicated as much on an imagined identity constructed both by the English and by indigenous society, as on concrete factors. From the beginning of their settlement in Madras the English had exhibited a deep suspicion of the Indian merchants who could become influential leaders of indigenous society built on their trade with the English Company. What was acceptable in social leadership was the creation of a loyal, subservient class as intermediaries between the colonial state and local society. For the new elite class, leadership meant autonomous authority over the rest of their society, recalling the images of the heroic kings of bygone eras. When the English began to eliminate the official administrative channels through which the new elite could consolidate and validate their social status, they increasingly looked to indigenous institutions and values to achieve their social objectives. Ultimately, however, the English were able to create the kind of social leadership that they envisioned. This was achieved partly by closing out the local rich merchants and dubashes from the public spaces of the colonial state, leaving only such posts as were completely under the control of the English. The introduction of western education, and creating a consciousness of the superiority of European social values and norms over Indian culture and attitudes was perhaps an equally important contributory factor.
Address for correspondence : jmukund2001@yahoo.co.in
( Notes )
[This is the revised version of a part of a larger study titled The View from Below ; Interactionsbetween Indigenous Society and the Early Colonial State of Tamil Nadu 1700 – 1835, (Forthcoming, Orient Longman), funded by a senior fellowship from the Indian Council of Social Science Research. All the material in Tamil and Sanskrit have been translated by me, unless a translated version is specifically indicated ]
The Indian merchants, by and large, had shown themselves to be eager to trade with the Europeans in other ports like Masulipatnam and Pulicat also. But in the case of Madras and Pondicherry which were new settlement, physical relocation was also involved.
Despatches from England, January 22, 1692, Para 13 (Public Department, records of Fort St.George, Tamilnadu State Archives (TNSA)
Despatches from England, April 26, 1721, Para 19-23.
The English term for accounts keepers ‘kanakkupillai’ in Tamil, Several departments of the Madras government later had the post of “Conicoply” usually filled by Indians.
Despatches from England, January 8, 1718, page 72
Susan Nield Basu, ‘The Dubashes of Madras’ Modern Asian Studies 18, No.1, 1984, p 10
Ibid. p 11
Public Consultations (PC) September 5, 28 and 29, 1758 (Public Department. Records of Fort St.George TNSA)
PC December 7, 1781
PC December 7, 1781
PC December 31, 1781. The inquiry was finally abandoned for lack of evidence, PC February 7, 1782.
Sundry Books, Military Department, Records of Fort St.George. TNSA Vol 76 (Charges brought by Nabob Wallajah against the Dubash of J.Hollond, July 9, 1790); Vol 77 (Proceedings of the committee appointed to investigate the charges against Hollond’s administration, July 1, 1791). The brief account which follows is taken from vol 76, pp 1-91 , See also, A.V.Venkatarama Ayyar, ‘Dubash Avadhanum Paupiah and a Famous Trial’, Indian Historical Records Commission. Proceedings, vol xii, Gwalior 1929. Calcutta; 1930 pp 27-36
Henry Davsion Love, (Vestiges of old Madras 1640-1800) , 3 volumes, London, 1913. vol 2. pp 329-35) reproduces excerpts from Madras Dialogue (1750) in which the Madras dubash, in this case the household servant – commonly referred to as a butler in later years – is depicted as a totally contemptible person, a laughing stock
Basu. ‘Dubashes’ p 2
Eugene F Irschick, dialogue and History – Constructing South India, 1795-1895, Delhi, 1994, p 73
Lionel Place, Report on the Jaghir, July 1, 1799, Board of Revenue Miscellaneous volumes, Chingelput District, vol 45, TNSA. pp 213 – 25. Place’s account was accepted by all official agencies and is now the only version that we have available. So one can only see the dubashes in this phase of history through the eyes of Place. Much of Place’s account was repeated verbatim by Charles S.Crole, Chingleput, late Madras District: A Manual, Madras. 1879, p p 240 – 2
For a detailed account, see Irschick, ‘ Peasant Survival Strategies and Rehearsals for Rebellion in 18th Century South India, in Temples, Kings and peasants, ed George W Spencer. Madras, 1987, pp 133-68 and Dialogue and History.pp 14-66
Quoted by Burton Stein, Thomas Manro – the Origins of the Colonial State and his Vision of Empire, Delhi, 1989, pp 37-8
Proceedings of the Board of Revenue, TNSA, (BORP) December 7, 1795, pp 9342-90
BORP December 17, 1795 pp 10099-116
BORP December 21, 1795 pp 10308-56
BORP November 1, 1798, pp 7821-42
Chingleput District Records (CDR), TNSA, Vol 447, November 10, 1798 pp 183-5
BORP April 17, 1797, pp 2230-40
BORP December 3, 1795, pp 9189-239, in an interesting postscripts to Place’s strictures on Kesava Mudali . a few year later , the BOR recommended to the government of Madras to grant the petition of Kesava Mudali , that he should be allowed three villages, including tottikalai, as ‘shrotriyam’ (on favorable tenure). The BOR commented that this would be in return for his many years of service as a public servant under military storekeepers, and was ‘ the best and most honorable mode of remunerating services and perpetuating the sense entertained by government of fidelity and integrity” (BORP December 28, 1801, pp 15203-4)
Irschick, Dialogue and History, p 53
Fifth Report from Select Committee on the Affairs of the East India Company – Madras Presidency, vol ii, London, 1818 (Madras,1883) pp 38-39
Susan Nield Basu gives an account of Pachiyappa Mudali’s activities using such sources , ‘Dubashes’ pp 16-7; 20
Tanippadal Tirattu, (Tamil) (An Anthology of Verses), ed by A.Manickam, Part I, Madras, 1984, pp 311-2 (658) {Numbers in parentheses refer to the verse number in the book }
Ibid, p 313 (661)
Ibid, P 315-16 (668)
Ananda Rabga Kovai, (Tamil) (ed) with introduction, by N.Subrahmanian, Madras, 1955. Verse 8 (p 4) and 46 (p 17)
Ananda Ranga Pillai, The private Diary of Ananda Ranga Pillai, (1736-1761), 12 vols, vols 1 -3 ed by J Frederick Price and K Rangachari, Vol 4 -12 (ed) H Dodwell, Madras, 1904 – 1928 (Reprinted, New Delhi: 1985)Vol 2. p 238 (August 25, 1746), This was the work titled Ananda-ranga.rat-condamu. Another such work was the Ananda-ranga-vijaya-campu. See Raghvan. ‘Notices of Madras’. The Madras Tercentenary Commemoration Volume, London, 1939, pp 108-9.
Ananda Rangan Kovai. Introduction. pp xxiii
Pillai, Diary, vol x. Introduction for the details
One was Durairanga-bhupati, the other, Ananda Ranga Pillai. Tanippadal Tirattu, part 1. pp 313-4 (662); p 316 (667)
Ibid, p 317-21 (670, 672, 673, 674; p 321 (677), The first four were by Madurakavirayar and the last by Savvadu Pulavar. This person was probably the grandfather of Tottikalai Vedachala Mudaliar of Madras. (see below), and the father of Kesava Mudali, so detested by Lionel Place.
‘Kovai’ is a genre of poetry which has romantic/erotic love as its main theme.
‘Tanippadal Tirattu’ part 1 , p 321 (676)
‘Tanippadal Tirattu’ part 2, Madras, 1998, pp 18-20, (13,14)
‘Tanippadal Tirattu’ part 1, pp 421-2 (858, 860)
This kind of detailed and intimate information is not to be found in diaries of his nephew Tiruvengadam Pillai or his grand nephew Muttu Vijaya Tiruvengadam Pillai which have been published recently in the original Tamil.
Pillai, Diary, Vol IV, pp110-2 (June 28, 1747), The bride, tragically, died barely a week later on July 7 , Ibid, pp 117-9, ( July 15, 1747)
Pillai, Diary, Vol ix, pp 316-7 (June 16, 1755)
Irandam Vira Naykkar Natkurippu, (Tamil) (The Diary of Vira Naykkar the Second), (ed) by M.Gopalakrishnan, Madras, 1992, pp 242-4, (july 8 to 12, 1791)
Pillai, Diary, vol iv, pp 304-6 (June 7, 1748).
Ananda Rangan Kovai, ‘Introduction’, pp xxi-xxii
Pillai, Diary, vol x, pp 61-2 (April 19, 1756)
Ibid, pp 63-64 (April 2, 1756)
Basu, ‘Dubashes’ p 18
Sarvadevavilasa, (Sanskrit), (ed) with critical introduction and notes by V.Raghavan, Madras 1959. Raghavan has not translated the text, but has written a long introduction, in which he gives a brief outline of the work. The references given below refer to the Text, with page number prefixed by T The translation of the text has been done by myself. …………….. { Raghavan (“Introduction”, p 11) dates the work as not earlier than 1979 and not later than 1817. From other internal evidence it is clear that the date is certainly closer to 1820. }
This is my reading of the two characters. There is an underlying bitterness and irony in Ativivekia’s fulsome praises of rich patrons which is quite unmistakable.
In the Introduction, (Sarvadevavilasa) Raghavan has traced the identities of not only the patrons (pp21-39), but also of the musicians and courtesans (pp 44-51) mentioned in the work.
Kalingaraya was one of the “respectable” natives of the Committee set up by the BOR in 1799 to frame the regulations for the functioning of the Triplicane temple. (Madras District Records, TNSA, Vol 1027, November 25, 1799, pp 41-42) ………………………………….. {Sriranga was probably one of the forefathers of the family of M.Bhaktavatsalam, the former chief minister and congress party leader of Madras, whose family are the hereditary dharmakartas of the Trinirlmalai temple. The family records show that one Rangaraja or Sriranga was the dharmakarta of the temple around 1800(Raghavan, ‘Introduction’ pp 30-1)} ……………………………… { Vedachala Mudali have identified as the son of Kesava Mudali(mentioned by Lionel Place) and the grandson of Kalasai Vedachala, mentioned earlier who must have been a contemporary of Ananda Ranga Pillai, supporting my conclusion that the persons mentioned in the Sarvadevavilasa was the grandson} ……………………………………………………………………………………………… {Devanayaka Mudali is mentioned in the BORP in 1820 (June 8, 1820, pp 4046-49) as the dharmakarta of the Agastyesvarara and Vaikunta Permal temples in Nungambakkam. Four years later, the collector Madras writes that Devanayaka Mudali was in financial trouble. He was involved in law suits for debts contracted by him, and “was shut up because of his pecuniary embarrassments” (BORP May 24, 1824, pp 4655-71)}………………………………………………………… {Raghavan traces the family tree and notes that the family had been dubashes in Company service from 1725. (Introduction pp 28-29)}
Sarvadevavilasa p T 3.
Ibid. p T 5.
Ibid. pp T 21-26.
Ibid. pp T 10, T 22, T 29, T 31, T 53, T 76. Several times Sarvadevavilasa refers to ‘caturanga-sena’ or traditional army with four divisions – infantry, cavalry, chariots and elephants – armed with guns. IT does not seem plausible that the English would have allowed private armies within Madras, but it is possible that the rich men employed armed guards for protection.
Ibid, pp T 37-38, for the sadas at Tottikalai; pp T 50-1 for the sadas at Nungambakkam; T 65-6 at Tirunirmalai
Ibid, ‘Introduction’ , pp 44-45
Ibid, pp T 37-38 ( the bias of the historian is seen in Raghaavan’s censored version of the text in the Introduction, in which he completely omits the details of the sexual relationships between the courtesans and the patrons)
Ibid pp T 44; T 83-85
Ibid, pp T 78, T 80
See Kanakalatha Mukund, ‘The View from Below : interactions between Indigenous Society and the Early Colonial State in Tamil Nadu 1700-18325’, (mimeo, Hyderabad, 2002) for further details of the episode.
Authour Note:-
veejee_06@yahoo.co.in> To:jmukund2001@yahoo.co.in – Fri, 9 Jul at 5:33 pm
Dear Madam, Recently I read one of your article published in the Economic and Political Weekly July5, 2003 “New Social Elites and the Early Colonial State ” (Construction of identity and patronage in Madras) .This artaicle I wanted to publish in my blog ‘ hinduunityblog.wordpress.com’ with your references. Also I am interested to the full list of Dubashes who are all serving under the British. I could able to find around 35 names of such dubash but it seems the list is too long I suppose. There were more than 110 governors served during the British period. Even if you give some reference citation is OK.
with regards ,vedamgopal
jmukund2001@yahoo.co.in> To:gopal vedam – Sat, 10 Jul at 1:48 pm
Dear Sri Gopal Vedam, Thank you for your email. You have intimated that you want to publish my article in your blog and have asked for some additional information. I would like to clarify a few points with regard to this.
The article was published in the Economic and Political Weekly and as such you need to take their permission for republishing the article.
I do not have any further information on the names of the various persons who served as dubashes during the 18thand early 19th centuries. In any case, because of advancing age I have discontinued my academic work. You could follow up from the references given in the paper.
At a personal level, I am very uncomfortable with terms like “Hindu unity” and am opposed to the notion of a “Hindu Bharat Varsha”. My paper was published in a reputed research journal and as such it is in the public domain. I have no control over how it is used by persons who read this paper or the context in which they would want to use it. I would however be very unhappy if my research work is used to promote a narrow ideological agenda based on caste or religious identities. (KanakalathaMukund)
Yours sincerely, Kanakalatha Mukund
veejee_06@yahoo.co.in> To:J. Mukund, Sun, 11 Jul at 11:27 pm
Dear Madam, Thank you very much for your prompt reply. I will write to the economic weekly for permission. Since you said that your views on Hindu unity, bharat varsha are personal & I have no comments except the word uncomfortable, at the same time Hindus are uncomfortable due to the fear of vote bank caste / religious politics & attack of abrahamic faith-that Hindus identity will vanish within a few generation.
My mamaskaram to you & thank once again, Vedamgopal
veejee_06@yahoo.co.in> To:edit@epw.in , Sat, 17 Jul at 12:53 pm
Recently I read one of your article published in the Economic and Political Weekly July5, 2003 “New Social Elites and the Early Colonial State ” (Construction of identity and patronage in Madras) .This article I wanted to publish in my blog ‘ hinduunityblog.wordpress.com‘ with your references. Also note that I have written a letter to the author Kanakalatha for permission & she directed to you, hope to get a favourable response and thanks. Vedamgopal
nutan@epw.in> To:veejee_06@yahoo.co.in , Mon, 19 Jul at 3:40 pm
Dear Dr Vedamgopal, The copyright of all the articles published in EPW remains with the authors. Therefore, If the author of the paper Dr Kanakalatha Mukund given her permission for the article titled “New Social Elites and the Early Colonial State Construction of Identity and Patronage in Madras” published in our issue of July 5, 2003, we have no problem. You can go ahead. The only thing we request you is that to give proper acknowledgement of the original place of publication of this article with full reference and details, which you have already mentioned that you would do. Please send us a soft copy of her consent for our records.
With best wishes, Nutan Patel Editorial Secretary Economic and Political Weekly
veejee_06@yahoo.co.in> To:jmukund2001@yahoo.co.in ,Mon, 19 Jul at 11:15 pm
Dear madam, I am forwarding the reply letter from EPW & they want your consent letter now hence I humbly request you to sent the same ignoring my blog purpose which you said not comfortable to you. I will not make a tinge of change in the article & if you want I will mention the points which you said under your name.
Hope to get a positive response and thanking you, Vedamgopal
mukund2001@yahoo.co.in> To:veejee_06@yahoo.co.in, Tue, 20 Jul at 9:16 am
Dear Sri VedamGopal, I have no objection to your publishing my article “New Social Elites…”. It should be published with all notes and references exactly as in the original. There should be no editorial comments inserted in the paper.I would also like you to include a copy of my original letter so that my position is made clear to the reader.
Yours Sincerely ,Kanakalatha Mukund
veejee_06@yahoo.co.in> To:J. Mukund,edit@epw.in , Tue, 20 Jul at 9:39 pm
Dear Madam, Thank you very much for your permission and I will follow the instructions you have stated in your letter. Also before publishing in my blog I will send you a draft copy to you. with regards,vedamgopal
Nutan Patel Editorial Secretary Economic and Political Weekly
Dear Sir, Pl treat this letter copy for your reference and thanking you/vedamgopal
( when the Europeans began to trade in India, their commerce was completely dependents on the services of the Indian mercantile class who served as the conduits to the primary producers and local markets. This relationship did not change materially after the Europeans enclaves of Madras and Pondicherry were established. It was, however, redefined, since the indigenous merchants in these early colonial port cities were, at least formally, subservient to the authority of the Europeans. As the same time, the growing importance of the local merchants in these commercial centers created an opening and a space for them in indigenous society through which they could create a new identity for themselves as the new social elite and patrons of local institutions, arts and culture. )
(KANAKALATHA MUKUND )
( Published in Economic and Political Weekly , July 5, 2003 )
( Authors permission letter and her views at the end of the article )
This is the revised version of part of a larger study titled “The view from below” interaction between indigenous society, temples and the early colonial state in Tamilnadu (1700-1835)
1. Background
Between their Europeans masters and the Indian merchants there evolved a curious, ambivalent and symbiotic relationship of mutual dependence and advantage, of manipulation and exploitation. Even after they had acquired their small enclaves on the Coromandel coast, the Europeans continued to need intermediaries who were not merely proficient in the local languages, but were also conversant with local economic conditions, current political realities and the ruling classes. For their part, the merchants seized on the commercial opportunities offered by the new settlements and moved there to trade and prosper.1 In Madras the most influential of these merchants became the chief suppliers of textiles to English Company, known as their Chief merchants, while they were also the personal agents of the English factors. There was no clear separation of the public and private spheres of trade either in the case of the English or of the Indian merchants. Both parties were eager to take advantage of the name of the English East India company to advance their own interests. Yet, paradoxically, the English regarded their Indian merchants with deep suspicion, convinced that the merchants were cheating them in various ways, while also gaining an undue and undesirable influence in local society.
Complaints and accusations by the local English factors at Madras against the merchants were almost as old as the settlement itself. The relations of the English with local merchants had a public and private face. Publicly, the English displayed a paranoid distrust of any merchant who had an independent power base of his own, and lived in a style which was considered unbecoming and ostentatious.
If this was the public face of English attitudes to Indian merchants, the private relations between them was on a different plane altogether. From the beginning the English, who complained that the local merchants cheated them, had a few qualms about extorting money from the same merchants, especially for allowing them to join the Company’s textile trade. This practice became so notorious over the years, that several letters from the Court of Directors of the East India Company expressed strong disapproval of this practice. In 1692 they wrote that it was their absolute order that nothing was to be exacted from the natives upon any pretence what so ever except for the Company’s use.2 This, however, did not stop the practice. The governors, deputy governors and other Company servants continued their extortionate demands, assisted by their personal agents, more commonly referred to as “dubashes”. These demands became so exorbitant that again in 1721 the Court of Directors wrote an exceedingly stem letter to the Fort St.George Council, which was clearly disinclined to take any action, to inquire into the complaints, since the merchants were leaving Madras because of such iniquitous demands.3
Though the involvement of governors in these activities was well known, ultimately, the dubash was the person considered unreliable and treacherous, and the Court of Directors warned the Fort St.George Council to keep “a watchful eye and carry a strict hand over those black fellows, the dubashes and conicoplies,4 .. they are generally the tools made use of by Europeans to oppress the poor natives within our precincts and from thence are taught to squeeze for their own private advantage and to make use of their masters name to prevent the poor sufferers complaining which is an evil so pernicious that we earnestly recommend to every one of you to punish it in every the least appearance.5
There was a significant shift in the employment of private business agents by the English as Madras grew. In the early years, the chief merchants acted on behalf of the English, especially the most senior Company servants, in their private trade also. Generally this practice appears to have faded out, so that the private agents (generally referred to as dubashes) were not usually concerned directly in the Company’s textile contracts. This meant that a distinct and parallel class of influential merchants was beginning to emerge in Madras.
As the settlement of Madras grew in size and trade, it attracted merchants from many diverse castes. In the 1650s almost all the important merchants of Madras were ‘Balijas’ ( ‘ Kavarai’ in Tamil ) or ‘Beri Chettis’. The only merchants from a non-trading caste were the Brahmin brothers who were chief merchants and agents of president Baker. Later migrants to Madras included ‘Komati Chetti ” (vaisya) among the trading caste, while many were from the traditional agricultural castes also. Till the first half of the 18th century, many dubashes came from the traditional merchant castes and families. Susan Nield Basu has observed that in the 18th century Madras it was rare to find, among the more prominent dubashes, a person with a caste title of Chetti or Naik which would indicate a mercantile or martial caste affilication.6 This, however, was a gradual social transformation that occurred later in the 18th century. The agricultural caste seem to have had a special aptitude for working as dubashes, and most of the well known dubashes were ‘Mudaliors’ (Vellalar). Basu has identified that most of the late 18th century dubashes were vellalar from near Madras, Telugu Brahmins, Kanakkupillais (accountants) and Yadavas (shepherds or idaiyar) 7
II ( Madras Dubash and corruption –English Perceptions )
After the 1750s, the textile contracts which had provided the base of the power and authority of the Company merchants began to decline due to wars and political instability in the region. Correspondingly, the balance of social and economic power in Madras tilted towards the dubashes who appeared to have unlimited access to every aspect of English administration. Though the social landscape of Madras was being transformed, there was little changes in the way things were done. The more corrupt governors continued to extort money using the services of their dubashes. As the English in Madras were emerging as the major political power in the region, the governors could tap into one mor very lucrative source of money – the local rulers.
The saga of corruption continued till the end of the 18th century. In 1758. Robert Orme, the second in the Fort St.George Council was accused by governor Pigot of having demanded a ‘present from the Nawab of Arcot who had taken refuge in Madras at that time. Orme’s dubash Sunku Ram Chetti, ( one of the many members of the prominent family of Sunkuvar who had been living and trading in Madras since the beginning of the 18th century) was also accused of being involved in the extortion. Orme had demanded 20,000 pagodas from the Nawab, and his behavior has been so insulting to the Nawab in his durbar and within the hearing of even his sentry that the Nawab declared that he had decided that if ever Orme were to succeed to the governor’s office, it would be better for him to leave the province altogether and forgo the protection of the English. 8
It was also generally believed that the Nawab of Arcot had paid vast sums in 1776 to George Stration and members of the Fort St.George Council to overthrow governor Pigot, but this was never investigated formally. 9 In December 1781, an open inquiry was conducted under the orders of the Company about the bribes taken by Sir Thomas Rumbold, the dismissed governor, and several members of the Council. Rumbold had received money from the Raja of Tanjavur, the zamindars of the Northern Circars (northern Andhra region) and the Nawab of Arcot for various ‘favors’, especially for giving long leases on Company lands below their value. In 20 months in office he had received 6,50,000 pagodas, two and a half million rupees (together worth 5,60,000 pounds) and many valuable presents like diamond rings. In fact, it was believed that the amount of money was understated.10
The Nawab of Arcot refused to divulge any information during the inquiry, expressing his surprise that the Company would expect him to answer an inquiry which would prejudice his honor and dignity. The dubash of Rumbold, Vira Perumal, and three other dubashes were then summoned to give evidence, since they would certainly have known about their masters’ dealings. They refused to take the oath which they were asked to do, and declared that they were totally ignorant of the matters raised in the inquiry. As servants, they explained, if they were to be guilty of such a breach of confidence to their former masters, no one else would employ them. 11
One of the most spectacular cases of corruption occurred few years later, on a scale that was astounding even by the decadent standards of the Madras administration, and there was a full scale investigation in 1790 by a committee. The dismissed governor John Hollond, his brother Edward John Hollond and their dubash Avadhanam Paupiah were the subjects of the inquiry.12 Since this inquiry was held because of the charges made by the Nawab himself, full information was forthcoming from him. The corruption of the Hollonds and Paupiah was so pervasive that the committee extended the scope of its investigation and came to a definitive conclusion that bribes had been extorted from the Raja of Tanjavur and the Jagirdar of Arni, and, further, that money had been taken for the appointment of collectors. Though the report of the committee held that all three men were guilty of taking bribes, only the dubash Avadhanum Paupiah was actually tried and finally imprisoned. In all these three cases between 1750 to 1800 which had been formally investigated, there is little evidence that the dubash was more corrupt or guilty than his English master. In fact Sunku Rama Chetty and Vira Perumal had kept faith and behaved with greater integrity than the Englishmen who employed them. It is also worth noting that the actions of the Englishmen concerned were clearly against their own perceptions of what constituted a corrupt practice. Whereas in the Indian ethos, the use of public office and influence to grant favours in return for monetary consideration was quite common, and was perhaps not perceived as a misuse of official position. Yet it was only the Madras dubash who was publicly depicted as being totally corrupt, abusing the influence he had acquired through his employment and exploiting the position of his English master.
III ( ‘Baneful’ Influence of the Dubash )
The suspicion of dubashi power among the English, bordering on paranoia, had its basis both in objective reasons and in the English conception of the proper place that the local elite class should occupy in a well-ordered colonial social hierarchy. As the territory under the English grew in size and the administrative functions of the nascent colonial state expanded, so did the range and scope of dubashi activity which seemed to pervade all aspects of life in Madras. The fears of the English about dubashi influence became stronger as the administrative structure became more complex and the functions multiplied. Since the dubashes provided the necessary interface between the local people and the colonial government, the opportunities to misuse their position also increased exponentially. Among the English administrators hardly anybody knew the local languages, and few among the local population knew English. There are many references over the years in the proceedings of the Board of Revenue (BOR) to the misdeeds of the dubashes of collectors in several districts of the presidency, which gave enough reason to sympathies with the English perception that the dubashes were highly prone to corruption.
The English classed all employees from household servants to men of affaires under one common rubric – dubash – without making a distinction as to their relative status in society, their class background or the nature of their employment and regarded them all not merely as corrupt but also totally contemptible. By thus conflating several identities the English were able to create a composite identity which was an object of public ridicule and mockery.13 Susan Nield Basu sees in this attitude ” the latent ambivalences, frustrations and even fears inherent in the colonial situation.14 As Irschick observes, dubashes ‘ stood as a symbol of British bewilderment and powerlessness in the face of an apparently inscrutable local system. 15
The attitudes of the English towards the dubashes showed the same ambivalence and contradictions that could be seen in their public versus private attitudes towards the Company merchants in the early days of Madras. In spite of the public expressions of contempt and distrust, the private relations between the English and their dubashes was generally cordial and based on trust. Every governor relied heavily on his dubash and seemed convinced that his dubash was a trustworthy man of probity and integrity. In matters connected with the local institutions and usage – as for instance in the temple disputes – the dubashes were clearly making the decisions and articulating them through the Fort St.George Council to be announced as policy decisions. Dubashes were also rewarded by being appointed ‘dharmakartas’ of temples in Madras, to add to their social standing and reputation.
The concern of English administration in Madras over the pernicious influence of the dubashes turned into a public controversy after the Company decided to take the administration of Chengalpattu district into their own hands. The dubashes of Madras had gradually acquired influence in Chengalpattu district after the English received it as a jagir (Jaghire) from the Nawab. Lionel place, (who was collector of the district from 1794 to 1798) described in his report how the dubashes became so powerful in the district.16 The English had initially framed out the revenues to renters “of very low origin, needy and ignorant”, men who had no knowledge of revenue management. These renters were imposed upon by the ‘experienced artifice of inhabitants’ on questions regarding the share of the produce to be taken as land revenue. Mostly these men were the dependents of the dubashes of Madras, and the ‘instruments for effecting the iniquitous purposes of the latter’. Lionel Place believed that ‘ the influence of this diabolical race of men’ (that is, the dubashes) had not been so extensive when the district had earlier been under the management of the Nawab.
The dubashes had a considerable influence among Europeans because of their wealth even before the war of 1780, ‘ but it was not until the Company’s service received its subsequent improvements and multiplied their employment, that they grew into their present formidable numbers. “When the district was ravaged by war in 1780, many landowners had left their lands and fled to Madras. They had then sold lands to the dubashes in Madras. When peace returned and cultivation revived, the former landowners went back as tenants of the dubashes and in a condition of total dependence on the latter.
Place included “under this denomination of dubashes – almost any domestic, down to the lowest menial in the service European gentlemen” who had also acquired property in their home villages ” and by swelling their pretended importance, which an intercourse with Europeans gave them opportunities of doing, retained every inhabitant in subjection. ” The dubashes, Place commented, had gained in authority over the local people which was far more effectual that the authority of the government of Madras. They held durbars each day and decided all disputes, and no one could get a verdict in any English court which was contrary to the decision of dubash.
The confrontation between the dubashes and the Madras government came into the open when Company officials began to make revenue assessments in the district after 1783. A strategy adopted by dubashes to gain the loyalty of the inhabitants had been to accept all the claims of the latter about the shares of the crops between the cultivator and revenue officers, and the various customary claims on the produce by the agricultural laborers. The new revenue assessments by the English were naturally greatly resented, and there was a spirited resistance by the local inhabitants, led by the dubashes.17 The dubashes had wanted to acquire landed property to consolidate their social status, and not for augmenting their incomes. For the English, revenue collection was the first consideration, and thus the two objectives were naturally at variance.
Place was not alone in his opinion. It was generally believed that the extent of dubshi influencehad vitiated the Madras government and in 1792 the governor general, Lord Cornwallis, had written to the Court of Directors that he had no confidence that competent administrators could be found among the civil servants of Madras to take charge of the newly acquired Baramahal territory, since few knew the local language and both by habit and necessity had allowed all their affairs, official and private, to fall into hands of dubashes.18
Stung by such criticisms, Lord Hobart, who became the governor of Madras in 1794, became determined to bring down dubashi influence and appointed Lionel Place as collector of the Jaghir in 1794 to implement the new revenue assessments. Place had two main objectives – to restore cultivation and agriculture in the district and thereby augment its revenue potential, and to eliminate the influence of dubashes on both fronts, and the resistance to British reassessments which had earlier been confined to the Poonamalle area ( just south of Madras) spread to many other parts of the district.
The dubashes sent several petitions against Place and his high handed actions to the BOR, which often brought the board into conflict with the imperious collector. When the BOR asked Place for explanation, Place wrote that it was not possible for a collector “to stem the torrent of interest, intrigue and opposition” which the dubashes were capable of letting loose, unless the collector was “upheld by the strenuous and uniform support of superior authority”, a reply which aroused much resentment, especially in that it implied that the Board was acting under the influence of the dubashes.19 Place again wrote to the Board reasserting that the dubashes would emerge triumphant if the Board would not continue to maintain confidence in him, with a long complaint that his authority had been undermined by the BOR.20 The Board, for its part, protested to the governor, Lord Hobart, that they had indeed supported Place, but that Place wanted their “implicit and blind acquiescence in his will without investing or questioning his proceedings”, and the Board was not willing to grant this, it was ascribed to the ‘dubash facction’.21` This entire episode also made explicit the internal tensions and conflicts between the various tiers of the evolving colonial administration – the government of Madras, as represented by the governor and council, the board of revenue and the district collectors.
In the end Hobart resigned as governor and Place also tendered his resignation soon after. He wrote to the BOR that he had hoped that the new government under Lord Clive would have continued to support him, but that “the same baneful influence which opposed me at the outset in the Jaghire is on the watch and prepared to make another struggle to re-establish itself” , and that he had neither the courage nor the constitution to enable him to stem the torrent of intrigue and opposition.22 For its part, the BOR wrote that it desired to terminate Place’s appointment since he was ” so wholly void of prudence and discretion as to render it unsafe to have him in a situation where in those qualities are required.23 At least for the moment, it seemed that the dubashes had triumphed.
One of the major initiative suggested by Place to counteract the influence of dubashes was to restore the office of ‘nattavar’ (nattar) the traditional leaders of local communities, who, because of their status and knowledge of local conditions would be an effective and loyal ally of government in effecting the revenue settlement. Place thus constructed two contrasting identities – the loyal deserving nattavar as against the scheming and ungrateful dubash. The nattavar were the traditional leaders of society, and restoring them to their old rights would give them an interest and consequence in their district and ‘awaken’ an incitement to fidellity.24
The dubashes, on the other hand, lived in Madras and had other source of income. Their intervention in the rural areas had a bad effect on cultivation and they gave ” attention to their village property only as they required it to administer domestic conveniences”. To attach a numerous train of dependants gave a dubash a sense of self-importance. ” He teaches them to consider him their sanctuary in all difficulties, makes them his instruments in all plots and intrigues”, and thus had organized widespread opposition to the government.
One of the many Vellala dubashes whom Place named as the ringleaders of the opposition he was facing was Totttikalai Kesava Mudali. ‘This Man” wrote Place, “has acquired his immense fortune in the service of the Company, and in gratitude alone to that under which he has been raised from poverty and meanness to a condition of enormous wealth might by an example of ready acquiescence to have promoted the object in view.” Instead, there were “many instances of the interest of government being most injured and opposed by those who have been most cherished in the bosom of its protection”.
Place argued, with some-what perverse logic, that even if Kesava Mudali lost by the assessment which had been made, this would have mattered little to him, if one considered the vast amount of money that he spent on the annual festival of the temple of Tottikalai. After all, he had obtained the office of ‘dharmakarta’ “the most gratifying that a native can hold”, only because of his wealth, and this he owed to the English. And, finally, he urged that an example should be made of Kesava Mudali by depriving him of his prestigious office of dharmakarta.25
‘Loyal’ local leadership as constructed by Place and favoured by the English, had two qualities which were valued – humility and fidelity. This loyal class would provide leadership without dominance, in humble acknowledgement of the fact that they owed their position and privileges to a powerful and authoritative government. They would provide the interface between the colonial government and the masses, and also be the agency to make colonial rule acceptable to the people. He reaffirmed the general view that the English had of dubashes, that they were upstarts with no background who had gained their influence because of the wealth they had acquired which was only due to their service with the English, and yet had not behaved with proper gratitude. Place was also counterpoising the influence of dubashes on local society as evil and harmful, whereas a benign colonial government was acting in the interests of the people – in Irschick’s words, the “amoral” dubash and the “wise” British government.26
In this stand-off between the dubashes and Place, the former may have won in the short run. But in the long run, and in spite of the fact that they had the tacit support of the BOR, it was Place’s viewpoint which became the accepted official version of the dubash and his character. The Fifth Report of the Select Committee completely accepted Place’s account of the evils of dubashi influence.27
IV ( Dubash as Patron : Construction of Indigenous Identity )
In spite of the very public presence of dubashes as a collective group, their private and individual identities by and large remain locked in anonymity. Only a few dubashes are mentioned by name in the official records and it is difficult to recreate the antecedents and the multifarious enterprises of individual dubashes from the conventional records. A few, like Pachaiyappa Mudaliar of Kanchipuram, had a contemporary biographer. 28 For the rest we have to depend on less conventional sources, especially contemporary literature.
The 18th century saw a major social transformation in traditional rural society. Recurrent famines and wars devastated agriculture in many parts of the Tamil country, and impoverished the land owning upper classes. Most lesser kings and ruling families also lost their principalities in the shifting political alliances of the period. Patronage to poets and literature had essentially come from these classes, and their impoverishment left a vacuum in Tamil society. The emerging dominant men of affairs were the dubashes and merchants to whom the poets turned for patronage and monetary support. For the new rich in Madras and Pondicherry, patronizing poets, musicians and other artists provided the opening they desired which would put them on par with the traditional landowning elite who had been the accepted leaders and great men in society. The dubashes had gained power through their association with Europeans. But they also needed to be accepted as social leaders by their own people with a common, universally accepted reference point.
Most of Tamil poetry of the period was in the form of single verse ( known as ‘tanippadal’). Poets in search of patrons to support them with money and other gifts evidently travelled like itinerant bards composing short verses praising the various imaginary attributes of their potential patrons. Invoking the metaphors of classical poetry and deliberately resorting to the most flattering hyperbole, the poets constructed a new identity for the upcoming elite, recreating images and values from a heroic, classical past. In the process, the poets ignored completely the dependence that their patrons themselves had on the Europeans, and invested the dubashes with all the stature and authority of royalty. In this representation, sadly, they also missed the genuine achievements and entrepreneurial skills of the elite which had made it possible for them to survive in a changed environment.
Ananda Ranga Pillai was one such merchant and dubash, who was highly regarded as a generous patron of culture by poets. One poet described him as a person as learned as the thousand headed Adisesha. When even birds like parrots were repeating his name, who on this earth would not know him? 29 The same poet, Namasivaya Pulavar, also wrote a verse in honor of Ananda Ranga Pillai’s father, Tiruvenkata Pillai of Pondicherry.30 Another poet, Madurakavirayar, said that by approaching Ananda Raga Pillai of Pondicherry, who had shoulders like massive boulders, he had got to see the town and its tall mansions will gilded roofs, the smiling face of Annada Ranga himself, and got all the wealth that he wanted. 31
One other poetic metaphor used was to refer to these patrons as ‘kings’. Madurakavirayar refers to Ananda Raga Pillai as the protector of the world, the lord of men, who was exercising his sovereign authority over his domain extending through his conquest in all directions. Another poet described Ananda Ranga Pillai as the sovereign whose domain extended from Gingee to vijayapuram (for Vijayanagar?) and Delhi, who had conquered the countries of Vanga, Kalinga and Telenga (Bengal, Orissa and Andhra). 32
Ananda Ranga Pillai was probably the person most frequented by poets. In addition to short verses, several full length poetical works were composed about him which were presented to the public with much fanfare and ceremony. Ananda Ranga Pillai himself noted that an ‘ode’ in Telugu was composed about him by Kasturi Rangaiyan, a noted scholar of Trichi. This has been set to music and taught to dancing girls who had then performed it before the public at his friend’s house. 33 Another poem was the Ananda Rangan Kovai in Tamil, consisting of four hundred verses. This poem took sixteen years to be completed and when this was presented to Ananda Ranga Pillai in 1755, the author Tyagaraja Desikar was gifted with earrings set with gems, a necklace, pendant, shawl and land and money in Tiruvarur. 34 It is worth noting that by this date Ananda Ranga Pillai’s financial position had already become rather precarious, because of the problems he encountered in farming the revenues of the Carnatic and also a reflection of the general decline of Pondicherry.35 But the image of aristocratic behavior and grandeur had become so firmly ingrained in their own consciousness, that the habit of giving lavish gifts to poets and other clients had to be continued by the patrons whatever their real economic position.
A favorite theme of the poets was to recreate the genre of classic poetry like the ‘Ula’ in which the heroic king was glorified as the handsome, virile lover, who would be the object of passion of all women. It would be difficult to recognize the middle-aged merchants in this heroic garb, but the poets themselves went to great lengths to create this illusion. If the images were invoked through highly ingenious and contrived allegories and metaphors, it would get them a higher reward. The poet Madurakavirayar, having composed just such a complex verse describing the sexual prowess of his patron, presented it twice to two different persons.36 Another patron who was glorified as the great lover was Tottikalai (also referred to as Kalasai) Vedachala Mudaliar.37 In fact, the work Ananda Rangan Kovai referred to above, features Ananda Ranga Pillai as the (unlikely) romantic hero (‘talaivan’ in Tamil) and each of the four hundred verses mentions his name and extols his virility and greatness. 38
To elevate their patrons the poets often depicted themselves as totally dependent on these rich men. Savvadu Pulavar (perhaps Tamil for Javed?) said that men of letters looked to Ananda Ranga Pillai’s generosity for a gift as expectantly as the lotus looked to the sun, or peacocks to clouds to the rain.39 The poet Arunachalakavirayar, who had composed the Ramayana in Tamil in songs, refers to his patron, Manali MuthuKrishna Mudali ( the dubash of governor Pigot) also as a king (‘ bhupati’), learned in all languages and looked up to by everyone as a person who always spoke the truth. He also emphasized his dependence on Muddukrishna Mutali’s generosity by repeating the familiar images of dependence – lotus and the sun, crops and rain-giving clouds, a child and its mother.40
The degradation of abasing themselves and their creative skills by such sycophancy was not lost on the poets themselves. The poet Ramachandrakavi lamented that god had made his situation such that he had to beg for favors from everyone, humiliating himself. In another poem, filled with self – contempt, he says: I praised an ignorant man that he was learned, a man who had never known battle. I described as tiger, a man with narrow shoulders, I flattered that he had shoulders like a wrestler, and a miser, I hailed as a generous patron. As a just reward (punishment) for all my lies, he sent me away empty handed. 41
A true Gandhian will not renounce his faith and switchover to alien religion and claim that he is a true follower of Gandhi. It is totally false act. Given below Mr. Gandhi’s advice to true Indian citizen about the dangers of changing the faith.
Christian conversion is the spirit of Satan
1)The spirit of Satan = It is my firm opinion that Europe (and the United States) does not represent the spirit of God or Christianity but the spirit of Satan. And Satan’s successes are the greatest when appears with the name of God on his lips. (Young India: September 8, 1920)
2) I call myself a Sanatani Hindu = I call myself a Sanatani Hindu, because I believe in the Vedas, the Upanishads, the Puranas, and all that goes by the name of Hindu scripture, and therefore in avataras and rebirth; I believe in the varnashrama dharma in a sense, in my opinion strictly Vedic but not in its presently popular and distorted crude sense; I believe in the protection of cow. I do not disbelieve in murti puja. (Young India: June 10, 1921)
3) Negation of Christ’s Christianity = I consider western Christianity in its practical working a negation of Christ’s Christianity. I cannot conceive Jesus, if he was living in flesh in our midst, approving of modern Christian organizations, public worship, or ministry. (Young India: September 22, 1921)
4) Why I am Not a Convert = Hinduism as I know it entirely satisfies my soul, fills my whole being. When doubts haunt me, when disappointments stare me in the face, and when I see not one ray of light on the horizon, I *turn to the Bhagavad Gita, and find a verse to comfort me; and I immediately begin to smile in the midst of overwhelming sorrow. My life has been full of tragedies and if they have not left any visible and indelible effect on me, I owe it to the teachings of the Bhagavad Gita. (Young India: June 8, 1925)
5) Aping of Europeans and Americans = As I wander about through the length and breath of India, I see many Christian Indians almost ashamed of their birth, certainly of their ancestral religion, and of their ancestral dress. The aping of Europeans by Anglo-Indians is bad enough, but the aping of them by Indian converts is a violence done to their country and, shall I say, even to their new religion. (Young India: August 8, 1925)
6) Denationalization = Conversion must not mean denationalization. Conversion should mean a definite giving up of the evil of the old, adoption of all the good of the new and a scrupulous avoidance of everything evil in the new. Conversion, therefore, should mean a life of greater dedication to one’s country, greater surrender to God, greater self-purification. (Young India: August 20, 1925)
7) Undermining People’s Faith = The first distinction I would like to make between your missionary work and mine is that while I am strengthening the faith of people, you (missionaries) are undermining it. (Young India: November 8, 1927)
8) Let the Hindu be a Better Hindu = I came to the conclusion long ago that all religions were true and also that all had some error in them, and whilst I hold by my own, I should hold others as dear as Hinduism. So we can only pray, if we are Hindus, not that a Christian should become a Hindu. But our innermost prayer should be a Hindu should be a better Hindu, a Muslim a better Muslim, a Christian a better Christian. (Young India: January 19, 1928)
9) Christianity and Imperialistic Exploitation = Christianity in India has been inextricably mixed up for the last one hundred and fifty years with British rule. It appears to us as synonymous with materialistic civilization and imperialistic exploitation by the stronger white races of the weaker races of the world. Its contribution to India has been, therefore, largely negative. (Young India: March 21, 1929)
10) Why Should I Change My Religion = I hold that proselytisation under the cloak of humanitarian work is unhealthy to say the least. It is most resented by people here. Religion after all is a deeply personal thing. It touches the heart. Why should I change my religion because the doctor who professes Christianity as his religion has cured me of some disease, or why should the doctor expect me to change whilst I am under his influence? (Young India: April 23, 1931)
11) Physician Heal Yourself = Conversion nowadays has become a matter of business, like any other. India (Hindus) is in no need of conversion of this kind. Conversion in the sense of self-purification, self-realization is the crying need of the times. That however is never what is meant by proselytization. To those who would convert India (Hindus), might it not be said, “Physician, heal yourself.”(Young India: April 23, 1931)
12) True Humility = I disbelieve in the conversion of one person by another. My efforts should never to be to undermine another’s faith. This implies belief in the truth of all religions and, therefore, respect for them. It implies true humility. (Young India April 23 1931)
13) Leave this country = If the Christian church uses its activities of education, healthcare or humanitarian service to change the religion of poor Hindus, I shall ask them definitely, to leave this country and go. (Harijan Dec 7 1931)
14) Conversion is poison = “One sordid motive violates the whole preaching. It is like drop of poison, which fouls the whole food. Therefore, I should do without any preaching at all. A rose does not need to preach. It simply spreads its fragrance. The fragrance is its own sermon …The fragrance of religious and spiritual life is much finer and subtler than of the rose.” (Harijan 22 March 1935)
15) No Such Thing as Conversion = I believe that there is no such thing as conversion from one faith to another in the accepted sense of the word. It is highly personal matter for the individual and his God. I may not have any design upon my neighbor as to his faith which I must honour even as I honour my own. Having reverently studied the scripture of the world I could no more think of asking a Christian or a Muslim, or a Parsi or a Jew to change his faith than I would think of changing my own (Harijan Sept 9 1935)
16) Stop all proselytizing = If I had the power and could legislate, I should stop all proselytizing. In Hindu households the advent of a missionary has meant the disruption of the family coming in the wake of change of dress, manners, language, food and drink. (Harijan Nov 5 1935)
17) No Room For Them = In the manner in which they are working there would seem to be no room for them. Quite unconsciously they do harm to themselves and also to us. It is perhaps impertinent to say that they do harm to themselves, but quite pertinent to say that they do harm to us. They do harm to those amongst whom they work and that amongst whom they do not work, i.e., the harm is done to the whole of India. The more I study their activities the more sorry I become. It is a tragedy that such a thing should happen to the human family (Harijan Dec 12 1936)
18) Conversion: Impediment to Peace = It is impossible for me to reconcile myself to the idea of conversion after the style that goes on in India and elsewhere to-day. It is an error which is perhaps the greatest impediment to the world’s progress towards peace. Why should a Christian want to convert a Hindu to Christianity? Why should he not be satisfied if the Hindu is good or godly man? (Harijan Jan 30 1937)
19) Missionary Aim: Uprooting Hinduism = My fear is that though Christian friends nowadays do not say or admit it that Hindu religion is untrue, they must harbour in their breast that Hinduism is an error and that Christianity, as they believe it, is the only true religion. So far as one can understand the present (Christian) effort, it is to uproot Hinduism from her very foundation and replace it by another faith. (Harijan March 13 1937)
20) Missionaries: Vendors of Goods = When the missionary of another religion goes to them, he goes like a vendor of goods. He has no special spiritual merit that will distinguish him from those to whom he goes. He does however possess material goods which he promises to those who will come to his fold (Harijan April 3 1937)
21) Why Should I Change My Religion = I hold that proselytisation under the cloak of humanitarian work is unhealthy to say the least. It is most resented by people here. Religion after all is a deeply personal thing. It touches the heart. Why should I change my religion because the doctor who professes Christianity as his religion has cured me for some disease, or why should the doctor expect me to change whilst I am under his influence (Young India April 23, 1937)
22) Proselytizing = (conversion) under the cloak of humanitarian work is un-health, to say the least and If I had the power and could legislate, I should stop all the proselytizing. It is a deadliest poison and ever sapped the fountain of truths. (Young India April 23 1937)
23) Only true religion ? = I am not interested in weaning you from Christianity and making you Hindu, and I do not relish your designs upon me, if you had any, to convert me to Christianity. I would also dispute your claim that Christianity is the only true religion. (Harijan June 3 1937)
24) The Only Begotten Son of God? = I regard Jesus as a great teacher of humanity, but I do not regard him as the only begotten son of God. That epithet in its material interpretation is quite unacceptable. Metaphorically we are all sons of God, but for each of us there may be different sons of God in a special sense. Thus for me Chaitanya may be the only begotten son of God. God cannot be the exclusive Father and I cannot ascribe exclusive divinity to Jesus. (Harijan: June 3, 1937)
25) Outrage! = Only the other day a missionary descended on a famine area with money in his pocket, distributed it among the famine stricken, converted them to his fold, took charge of their temple, and demolished it. This is outrageous. (Harijan Nov 5 1937)
26) Welcome Them Back = If a person through fear, compulsion, starvation, or for material gain or consideration goes over to another faith, it is a misnomer to call it conversion. Most cases of conversion have been to my mind false coin. I would therefore unhesitatingly re-admit to the Hindu fold all such repentants without much ado. If a man comes back to the original branch he deserves to be welcomed in so far as he may deem to have erred, he has sufficiently purged himself of it when he repents his error and retraces his steps. (Collected Works: Vol. 66, pp. 163-164)
27) A rose does not need to preach. = It simply spreads its fragrance.”One sordid motive violates the whole preaching. It is like drop of poison, which fouls the whole food. Therefore, I should do without any preaching at all. A rose does not need to preach. It simply spreads its fragrance. The fragrance is its own sermon …The fragrance of religious and spiritual life is much finer and subtler than of the rose.” (harijan 22 March 1935)
28) Conversion is a blasphemy against God and the self = “Today we see competition and conflict among different religions for counting the number of their followers. I feel deeply ashamed of this and, when I hear of people’s achievement in converting such and such number to a particular faith, I feel that, that is no achievement at all, that on the contrary it is a blasphemy against God and the self.”(Excerpts from the speech delivered at School of Indian Languages, Darjeeling, for missionaries serving in India, on 6-6-1925)
29) “Regarding conversion, I don’t mean that it is never justified. But no one should invite another person to change his or her religion. In my view, the belief which underlines such practice, namely, that one’s own religion is true and another’s is false is an error.
30) In an interview to a missionary, on or before 22-3-1935, Gandhiji complained that missionaries were preaching the gospel of Christ with some motive behind it. “One sordid motive violates the whole preaching. It is like drop of poison, which fouls the whole food. Therefore, I should do without any preaching at all. A rose does not need to preach. It simply spreads its fragrance. The fragrance is its own sermon …The fragrance of religious and spiritual life is much finer and subtler than of the rose.”
Nobel prize = Gandhiji was not awarded the Nobel peace prize because he refused to be converted. Now that missionaries are spreading their tentacles far and wide in India, converting people by allurement, inducement and fraud (in north east India, killings and threats are becoming commonplace), Gandhiji’s message is all the more relevant in understanding and reacting to this problem. Missionary Terrorism will become as dangerous as Islamic terrorism if ignored. Please read & distribute.
இலங்கையில் வெள்ளாளர்கள் ஆதிக்கம் எப்படி வெறியாட்டம் ஆடியது என்பதை பற்றிய கட்டுரை. தமிழகத்திலும் இதையேதான் வெள்ளாளர்கள் செய்தார்கள் ஆனால் பழியை சாமர்தியமாக பிராமணன் மேல் போட்டு இன்று வரை குளிர் காய்கிறார்கள் என்பதுதான் நிதர்சனம்.
(CJ Burnside -1882 – rejected vellala “show of force and terror”) onfirmed one law, one nation by H.L.Mahindapapa 13th sept 2020.
Once upon a colonial time, when the Vellalas dominated the casteist fiefdom of Jaffna, the husband of a low-caste Tamil decided to bury his wife accompanied by the ritual of beating the tom-tom. But beating the tom-tom was an exclusive privilege accorded only to the Vellalas, the highest caste. The ritual of beating the tom-tom by low-castes was taboo. It was considered to be an intrusion into the domain preserved exclusively for the Vellalas. Angered by the violation of this ritual a Vellala mob waylaid the low-caste mourners and assaulted them. The triumph of the Vellalas was in humiliating and putting the low-castes in their place.
Any challenge to the supremacy of the Vellalas was resisted fiercely and ruthlessly from the Dutch period. However, in attacking the low-caste mourners the Vellalas had crossed the line. The Police of the British Raj decided to act. They charged the Vellala Supremacists with unlawful assembly. The law found them guilty but the Vellalas appealed.
One of the eminent leaders of the Vellalas, Sir Ponnamblam Ramanathan, a disciple of Arumuka Navalar, the demi-god of the Vellalas, appeared on behalf of the Vellalas. He “contended in appeal that the accused (the Vellalas) had the right to act in the way they did, in view of Section 8 of Regulation No. 18 of 1806.
It was not brought to the notice of the Court that this Regulation had been repealed by Regulation 20 of 1844 (the year in which the British abolished slavery). In Queen vs. Ambalavanar, His Lordship Burnside, CJ.,. assuming that Regulation of 1806 was still in force, said: “In the present, it might be sufficient to ask what does this mean? Does it really mean that by the laws of this country one of Her Majesty’s subjects could be prevented from honouring the dead in a particular way; because some other person or body of people said they had the exclusive privilege of doing so?
But suppose it is conceded that this the law, and that the Supreme Court should be moved for a writ of injunction to prevent a woman from being carried to the grave to the sound of tom-tom, does it follow that a body of men may assemble themselves together, and by show of force and to the terror of the other subjects of the Queen enforce their own edict to that effect against the party who favoured the tom-tom. I apprehend not. I say it with diffidence in the face of the learned Counsel’s contention. I trust that none of the ancient rights of the Malabar inhabitants of Jaffna Patnam will be jeopardised.
Notwithstanding the contention and the venerable authority on which it is based, I make, bold to hold that the Malabar inhabitants of the Province of Jaffna Patnam, whoever they may be, must one and all be subject to the universal proposition of law applicable to the whole colony, that the people cannot take the law into their own hands, and seek to administer it after the fashion of Judge Lynch.” (p. 19, Tesawalamai, T. Sri Ramanathan, Lecturer in Law, The Nadaraja Press, 1965). In this brief paragraph Chief Justice Bruce Lockhart Burnside (1882) summarised succinctly how the Vellala Supremacists took the law into their hands and ruled Jaffna with an iron-fist from the womb to the tomb.
His comment on the “body of men who would assemble themselves together,(it happened on a larger scale in May 1976 at Vadukoddai) and by show of force and to the terror of the other subjects of the Queen enforce their own edict” is prophetic. He rejected the claim of the Vellalas to exclusive rights based on ‘venerable authority’ and declared that this is one nation with one law. He summed up by saying “whoever they may be, must one and all be subject to the universal proposition of law applicable to the whole colony, that the people cannot take the law into their own hands, and seek to administer it after the fashion of Judge Lynch.”.
Political peninsula
Casteism turned Jaffna into a political peninsula of the Vellalas, run by the Vellalas, for the Vellalas. Vellalaism was a religio-political force that enthroned the Vellalas as the God-given rulers of Jaffna. It was this casteist ideology of Vellala supremacy that led them incrementally into separatists. Only the Vellalas had the power and the resources to determine and direct politics of the peninsula. Vellalas first fought to retain their power and privileges with rival castes (e.g. Madapallis). Under the British rule low-level resistance came from the low-castes, as seen in this case. But, by and large, the Vellalas kept the other castes categorised as pariahs (outcasts) reduced to subhuman level.
They were denied the minimum space to live with human dignity. This was the entrenched political culture of the peninsula which even the colonial masters failed to dismantle despite the British abolishing slavery in 1844. Vellala supremacy came out of Hinduism. In classical Hinduism the Brahmins constituted the anointed high priests – the highest in the casteist hierarchy. But there was religious taboo on Brahmins crossing the seas. So when the waves of Vellalas crossed the Palk Strait, leaving the Brahmins behind, there was no one to fill the place of the high priests in the peninsula, The gap was filled by the Hindu revisionist, Arumuka Navalar, the caste fanatic who crowned the Vellalas as the God-given lords of the land to take the place of the Brahmins – the law-givers and hence the rulers of Jaffna. He fortified their supremacy with his new interpretation of Saivite Hinduism. This is the religious source of Vellalaism.
But before Arumuka Navalar sanctified and reinforced Vellalaism as a God-given commandment, the rights and the powers of the Vellalas were codified and legally enthroned by the Dutch in the Tesawalamai, the Bible of the Vellalas endorsed by 12 leading Vellala mudliyars of the time. This is the secular source of Vellalaism. The sum and substance of the Tesawalamai was to legitimise the supremacy of the Vellalas. Untrammelled ownership of slaves was handed over to the Vellalas. It was the legalised beginning of subhuman slavery in Jaffna.
The menials to the Vellalas
For instance, the Pallas were classified as “the menials to the Vellalas. They were slaves from their origin.” The rights of the Vellala owners were defined as “(1) Right to exact service; (2) Right to control the marriage of slaves; (3) Right of appropriating children. (The child of female slave belongs to the Master).(4) Right over the slaves’ properties. (p. 16 – Ibid).
Also, “a freed person insolent could be brought to slavery again.” (p.16 – Ibid.) The best piece of Tamil literature that came out of sterile peninsular culture, Kanal, dramatised graphically the suffering and the exploitation of the low-castes by the ruthless Vellalas. This is a thumb-nail sketch of the subhuman history of Vellalaism. Its tyrannical abuse of power became an inviolable code to maintain the supremacy of the Vellalas. The Vellala determination to impose its casteist will is exposed in the judgment of Burnside CJ. Some of the main characteristics of the Vellalas are contained in the judgment.
The iron-fisted rule, inherent Vellala violence, the subjugation and the oppression of the Tamil people, exclusiveness rejecting the ‘other,’the overall political culture that dehumanised their own Tamil people, rejecting change and adhering to feudal fascism, the Vellalas ganging up against anyone else challenging its power, are revealed explicitly in the judgment.
The Vellala determination to be the unchallenged lord and master of Jaffna, excluding the ‘other’ (even if they are Tamils) has been demonstrated in Burnside’s judgment. Clearly, it is not ‘Tamilness,’ nor the greatness of Tamils and their culture, nor the concept of a ‘Tamil nation’ that made the Tamils into what they are today. It is Vellalaism that morphed into ‘Tamilness.’ It is the Vellala oppressors and persecutors of the non-Vellala Tamil people who are posing today in verti as ‘Tamil nationalists.’ By definition, the Tamils included all the Tamil-speaking people of Jaffna.
Communalism in Jaffna
But the non-Vellalas were not admitted into the Vellala-dominated Jaffna society. The non-Vellalas were pariahs, the outcasts, who were not quality Tamils. The Vellalas who were in a commanding position to define and determine the political agenda, controlled events to feather their own nest. Jane Russell, in her penetrating study of communalism under the Donoughmore Constitution ( 1931 – 1947), documents how the Vellalas manipulated the system to keep the non-Vellalas out of the power elite.
G.G.Ponnambalam
The rise of G. G. Ponnambalam represents the radical towards communalism in Jaffna. He combined in his person the two most virulent forces : communalism and casteism. Both went hand in hand to shape the future of Jaffna politics. Ponnambalam’s virulent communal campaign laid the foundations for subsequent communal conflagration. He was no Tamil nationalist.
He was a rabid, casteist communalist – and both went together in Jaffna. It was his campaign that snuffed out the idealistic Youth Congress, a formidable force in the late twenties dedicated to combat communalism and casteism. The Gandhian Movement could not stand up to the overwhelming force of casteist communalism ignited by Ponnambalam.
Vellalaism and Ponnambalist communalism were inseparable. In fact, when the Tamils talk of ‘homeland’, or ‘the heartland’ they mean the haven of the Vellalas and not the Tamils. To the Tamils outside the Vellala circles Jaffna was a hell-hole created by the Vellalas. Though the Tamils boast about their ‘Tamilness’ the Jaffnaites were not even recognised as Tamils by the Dutch and British administrators. As documented in Burnside’s judgement, the word Tamil was not even used to describe the Jaffnaites by the colonial masters.
They were referred to as ‘Malabaris’ because they were recruited as cheap labour from Malabar. Chief Justice Burnisde’s reference is precise: “the Malabar inhabitants of the Province of Jaffna Patnam”. There is no reference to the Tamils at all.
Sri Lankan Tamils did not exist in the eyes of the world. Not until Sir. Ponnambalam Arunachalam named them in the first census conducted in 1901. The Vellalas embraced ‘Tamilness’ and ‘Tamil nationalism’ only when they found that Vellaism had passed its use-by-date to win power in competitive electoral politics. Arumuka Navalar’s Vellala casteism had lost its divine status in the 20th century. It was no longer marketable as a political force to survive in post-Donoughmore politics.
Tamil nationalism was the last refuge of Vellala exploiters of the Tamil people. Nationalism replaced casteism. Twentieth century did not recognise casteism as a viable political force. If the grandson of G. G. Ponnambalam dares to look back objectively he will realise that his grandfather never talked of two nations. The idea of Tamils as a separate nation, like the Muslims of India, was not in his political vocabulary. That came later with his junior, S. J. V. Chelvanayakam.
The truth is that Ponnambalam condemned any separateness. He, in fact, declared that federalism is bad for Ceylon and worse for the Tamils. So, when the grandson talks of two nations he is in reality mocking his grandfather. Besides, he is refusing blindly to accept the reality facing him. He cannot get a separate state without the consent of the international community.
Erik Solheim, the peace-maker, made it categorically clear that no nation in the world was willing to recognise the two-nation theory. He should know because he dealt with international actors who were vital for the survival of Prabhakaran, the low-caste hero of the high caste Vellalas. Besides, the claim of a Tamil homeland has been debunked comprehensively by two eminent scholars: Prof. K.M.de Silva and Prof. G. H. Peiris. In their masterpieces they have provided irrefutable evidence to reject the homeland theory. The Tamil ideologues, on the contrary, are striving laboriously to construct theories that would be politically useful for separatism.
Vadukoddai Resolution
The officially accepted theory for Eelam was presented in the Vadukoddai Resolution which contains concoctions and distortions to claim that they were makers of history from the dawn of time. But Prof. K. Indrapala, the first Professor of history of the Jaffna University, wrote in his doctoral thesis that the Tamils established their first settlements only around the 10th century.
This is not the authorised version of history of the Vellalas. So, he had to leave the University in a hurry. Later he recanted and constructed a new theory to fit into the political agenda of the separatists. The Tamils are still searching history to confirm their claim in politics. Finally, when the grandson contradicts his grandfather it exposes the credibility of both. Tamils have been floating in this dilemma of credibility. They do not know whether to believe the Vadukoddian history or Vadukoddian politics that led them all the way to Nandikadal.
The future of Tamils depends on coming down to earth from the homelands they build in the air and accept the reality of peaceful co-existence which is the only place available for all communities. They must accept that the place occupied by the Tamils today, despite all its imperfections, is far, far superior to the place given to the oppressed Tamils by the casteist Vellalas or fascist Prabhakaranists.
சனாதன தத்துவங்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட வட்டத்தில் இஸ்லாம், கிறிஸ்தவம் போல் உருவாக்கப்பட்ட மதம் அல்ல. சனாதன தர்மம் (Sanatan Dharma) அல்லது “நிலையான தத்துவஞானம் / இசைவு / நம்பிக்கை என்பதே பல ஆயிரம் ஆண்டுகளாக இந்த சமயத்தைக் குறித்து வந்த பெயராகும். இது மனிதனால் உருவாக்கப் பட்டவற்றைக் கடந்து, தனிமனித விருப்பு வெறுப்புக்களைக் குறியாது, தூய உணர்வுப்பூர்வமானஅறிவியலைக் குறிக்கும் சில ஆன்மீகக் கொள்கைகள் என்றும் நிலையானவையாக இருக்கின்றன என்ற எண்ணத்தைப் பற்றிப் பேசுகின்றது. பல்வேறு வழிபாட்டு முறைகள் மற்றும் கடவுள்கள் இணைத்த ஒரு கூட்டு உருவாக்கம் ஆகும். உலகில் மதங்களே தோன்றாத போது இதற்கான ஒரு தனிப்பட்ட பெயர் தேவை இல்லாமல் இருந்தது. இத்தத்துவங்கள் சரஸ்வதி நதி தீர்த்தத்திலும் பின்பு சிந்து சமவெளியில் பரவியதால் சிந்து என்பது ஹிந்து என்று திரிசொல்லாக மாறி அதையே நமது தத்துவத்தின் மத பெயராக ஏற்கப்பட்டது.
இலக்கிய அறிவும் ஆய்வுப் பட்டறிவும் நிரம்பப் பெற்ற பேராசிரியர்கள் பலரின் கருத்து, சங்ககாலம் தொடங்கி இன்றுவரை பொருள் மாறாமல் நின்று நிலவிடும் சொற்கள் பரதவர் என்பதும் பார்ப்பனர் என்பதும் மட்டுமே என்கின்றனர். கடலோரத்தில் வாழ்ந்துகொண்டு மீன்பிடித் தொழிலில் ஈடுபட்டு வருவோர் பரதவர் என்றே இன்றுவரை குறிக்கப் பெறுவதைப் போலவே பார்ப்பனர் என்பதும் இராயிரம் ஆண்டாக நிலைபெற்றுள்ளது என்பதே பெருமைக்குரியதாக கருதப்பட வேண்டும்! பார்ப்பனரின் வாதூல கோத்திரம் வாதுளி என்றும் பாரத்வாஜ கோத்ரம் நெடும்பாரதாயன் எனும் பெயராலும் கவுண்டில்ய கோத்திரம் கவுணியன் எனும் பெயராலும் கௌதம கோத்திரம் கோதமன் என்ற பெயராலும் இலக்கியங்களில் காணப்படுகிறதே! பசுமாடுகளைக் கயிற்றால் பிணைத்து ஓரணியில் கட்டப்பட்ட நிலைக்குக் கோத்திரம் என்று வடமொழியில் கூறுவர். அதைத் தமிழ் இலக்கியம் பொத்தி வைத்துத் தருகிறது.
பிராமணர்களுக்கும் புதிதாகத் தமிழகத்தில் தோன்றிய அரசுக்குமான நெருங்கிய பிணைப்பை உறுதி செய்யும் ஆதாரங்கள் சங்க இலக்கியங்களில் காணக் கிடக்கின்றன. பிராமணர்களும் அவர்களின் புதிய பண்பாடும், அரசும் ஒரு நாணயத்தின் இரண்டு பக்கங்கள் ஆகும். தமிழக வரலாற்றில் சங்க காலத்தை அடுத்து பல்லவர், சோழர் காலங்களில் தமிழ்ச் சமுதாயம் நிலவுடைமை சமுதாயமாக வளர்ச்சியடைந்து அடைந்து அவர்கள் சமூக ஆதிக்கம் பெற்றதை அறிய முடிகிறது
சங்க காலத்தில் தொடங்கிய சனாதன ஹிந்து தத்துவ வளர்ச்சியுடன் சமஸ்கிருத மொழியும் தமிழ்ச்சமூகத்தில் முழுமனதுடன் ஏற்கப்பட்டுத் தழைத்து வளர்ந்தது.. பல்லவ, சோழர் ஆட்சிக்காலத்தில் ஆகமவிதிப்படி சமஸ்கிருத மொழி மந்திரங்கள் கோவில்களிலும் பண்பாட்டு வளர்ச்சியாக இடம் பெற்றது.. சாதாரண பொதுமக்கள் வழிபட்டு வந்த கிராமப்புறத் தெய்வ வழிபாட்டில் சமஸ்க்கிருதம் இல்லை.
சோழர்கள் ஆட்சிக் காலத்தில் கோயில்கள் சமூக நிறுவனமாகச் செயல்பட்டன. கோயில்கள் யார் கட்டுப்பாட்டில் உள்ளனவோ அவர்கள் சமூகம் ஆதிக்கம் செலுத்தினர். அரசனைத் தலைமையாகக் கொண்ட பெரும் நிலவுடைமையானோர்கள் கோயில்களை தங்கள் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருந்தனர் என்பது சோழர் கால கல்வெட்டுக்களிலிருந்து நன்கு தெரிய வருகிறது. சமூகத்தின் இந்த ஆளும் வர்கத்தவர்கள் சனாதன தத்துவங்களை மனப்பூர்வமாகவே விரும்பி வலியசென்று ஏற்றுக்கொண்டதற்கு அரசாண்ட மன்னர்களே சாட்சியாக இருந்தனர். தமிழ்ச் சமூகம் பிராமணர்களையும், சமஸ்கிருத மொழியையும் ஊட்டி வளர்த்து.
வேதத்தைப்பார்ப்பதால், பார்ப்பான் என வந்தது என்பது பேராசிரியர்களின் கூற்று. இப்படி சங்க பாடல்களில் கபிலர் போன்று அறஒழுக்கத்துடன் வாழ்ந்த பார்ப்பன புலவர்களையும் – வேதம் ஓதா வேளாப்பார்ப்பான்என்பவர்களையும் – அரசனுக்கு மிகவும் நெருக்கமாக இருந்தபார்ப்பனர்கள் பற்றியும் – காதலுக்கு துதூ போன பார்ப்பனர்கள் பற்றியும் – காதல் வயப்பட்ட தலைவன் தலைவியிடையே தூதுபோன பார்ப்பனர்களை தூதொய்பார்ப்பான்என்றுஅகநானூறு (பாடல் 337) சங்கு அறுத்து வாழ்ந்த பார்ப்பன புலவர்களை பற்றியும் (நக்கீரர் இந்த வகை பார்ப்பனர்) – – வேளாப் பார்ப்பான் வாள் அரந்துமிய எனும் அகநானூற்றுவரிகள்(பாடல் – 94) – யானைப் பாகர்களாகவேலை செய்த பார்ப்பனர்கள் பற்றியும் – தீய எண்ணத்துடன் பெண்களைத் தீண்டும் சில பார்ப்பனர்கள் பற்றியும் – அண்ணாவிப் பார்ப்பனர்கள் என்ற பெயரில் வேதமே படிக்கக் கூடாத பார்ப்பனர்கள் பற்றியும் – கந்துவட்டித் தொழில் செய்த பார்ப்பனர்கள் பற்றியும் – சண்டையிடும் அரசர்க்கிடையே தூதுசென்ற பார்ப்பனர்களையும் பற்றியும் பாடல்கள் நிறையவே உள்ளன. வேள்விப் பாகம் உண்ட பைங்கப்பார்ப்பான்என்று அவிர்ப்பாகம் உண்ட ஐயரைக் குறிப்பது (பரிபாடல்) திருந்துகேளாய் முழுதிர்தமுது பார்ப்பான் அஞ்சின முதுபார்ப்பான் என்று கலித்தொகை வருணிக்கிறது.
அந்தணர்க்குரியஇயல்புகள்
அந்தணர், ஐயர், பார்ப்பார் ஆகிய சொற்கள் குறிப்பிட்ட ஒரு குழுவினுக்குள் அடங்கும் பகுப்புகள் ஆகும். இக்குழுவினர் வேதத்துடன் தொடர்புடைய குழுவினராகக் கருதத்தக்கவர்கள் ஆவர். கரணம் யாத்தவர்கள் ஐயர் ஆகின்றனர். செந்தன்மை பூண்டொழுகுபவர்கள் அந்தணர்கள் ஆகின்றனர். பார்ப்பார் என்பவர் மறைநூல்களைப் பார்ப்பவர் அல்லது பார்த்து ஓதுபவர் ஆகின்றனர். இவர்களில் அந்தணர் என்போருக்கான இலக்கணம் பின்வருமாறு.
நூல், தண்ணீர் இருக்கும் கெண்டி என்ற செம்பு, முக்கோல், அமரும் மணை ஆகியனவற்றைக் கொண்டிருப்பவர்கள் அந்தணர்கள் என்று உரைக்கின்றது தொல்காப்பியம். அனைத்து அந்தணர்களுக்கும் முப்புரி நூல் என்பது அடையாளமாகும். கரகமும், முக்கோலும் தவம் செய்யும் அந்தணர்க்கு உரியப் பொருள்கள் ஆகும். இவ்வடையாளங்களுடன் சங்க இலக்கியத்தில் அந்தணர்கள் சித்திரிக்கப்பெற்றுள்ளனர்.
கலித்தொகையில்அந்தணர் ஒருவரை விளித்து தன் மகள் உடன்போக்குப் போனதைப் பற்றி அறிய விரும்புகிறாள் செவிலித்தாய்.
என்ற பாடலில் இடம்பெறும் அந்தணர் அப்படியே தொல்காப்பியர் காட்டிய காட்சிப்படி வருணனை செய்யப்பெற்றுள்ளார். தொல்காப்பியர் காட்டிய கரகம், முக்கோல் அவரிடத்தில் காணப்படுகின்றன. கூடுதலாக ஒரு குடையை அவர் வைத்திருந்துள்ளார். இவ்வாறு கலித்தொகை காலத்தில் அந்தணர்கள் விளங்கிய தோற்றம் தெரியவருகின்றது.
“ஆறுஅறி அந்தணர்க்கு அருமறை பகர்ந்தவன்” சிவபெருமான் (கலித்தொகை -1)என்ற குறிப்பு கலித்தொகையின் வழி கிடைக்கின்றது. இத்தொடரின் வழியாக வேதங்களின் ஆறு அங்கங்களை ஓதி உணர்ந்தவர்கள் அந்தணர்கள் என்பது தெரியவருகிறது. அந்தணர் தீ வளர்த்தலை கலித்தொகையும் குறிப்பிடுகின்றது.
“கேள்வி அந்தணர்கடவும் வேள்வி ஆவியின் உயிர்க்கும்” என்ற (கலித்தொகை -36) அடியின் வழியாக அந்தணர் வேள்வித்தீ வளர்ப்பர் என்தும், வேள்வித்தீ வளரக்கும் போது எழும் புகைபோல என் உயிர் அலைவுறும் என்று தலைவி பேசுவதும் இவ்வடிகளின் பொருளாகும்
“அந்தி அந்தணர் எதிர்கொள அயர்ந்து செந்தீச் செவ்வழல் தொடங்க” (கலித்தொகை – 119) என்ற அந்திக் காலத்தில் அந்தணர் வேள்வி செய்வர் என்ற குறிப்பும் பாடலடியின் வழி தெரிய வருகின்றது.
கலித்தொகையில்பார்ப்பானை முன்வைத்து ஒரு அழகான அகக்காட்சி புனையப்பெற்றுள்ளது.
“அம் துகில் போர்வை அணிபெறத் தைஇ், நம் இன் சாயல் மார்பன் குறி நின்றேன் யான் ஆக 5தீரத் தறைந்த தலையும், தன் கம்பலும், காரக் குறைந்து, கறைப்பட்டு வந்து, நம் சேரியின் போகா முட முதிர் பார்ப்பானை, தோழி! நீ போற்றுதி என்றி அவன் ஆங்கே,பாரா, குறழா, பணியா, ‘பொழுது அன்றி, 10 யார், இவண் நின்றீர்?’ எனக் கூறி, பையென, வை காண் முது பகட்டின், பக்கத்தின் போகாது, ‘தையால்! தம்பலம் தின்றியோ?’ என்று, தன் பக்கு அழித்து, ‘கொண்டீ’ எனத் தரலும் யாது ஒன்றும்வாய்வாளேன் நிற்ப கடிது அகன்று கைமாறி, 15 ‘கைப்படுக்கப்பட்டாய், சிறுமி! நீ’ ‘மற்று யான்ஏனைப் பிசாசருள்; என்னை நலிதரின், இவ் ஊர்ப் பலி நீ பெறாஅமல் கொள்வேன்’ எனப் பலவும் தாங்காது வாய் பாடி நிற்பமுது பார்ப்பான் அஞ்சினன் ஆதல் அறிந்து, யான், எஞ்சாது, 20 ஒரு கை மணல் கொண்டு, மேல் தூவக் கண்டே, கடிது அரற்றிப் பூசல் தொடங்கினன், ஆங்கே,(கலித்தொகை – 65)
என்ற இந்தப் பாடல் தலைவி தலைவனைச் சந்திக்க விடாமல் ஆடிய கூத்தாகச் சுட்டப்பெறுகின்றது
மொட்டைத்தலையும் முக்காடும் கொண்டு இந்த ஊரில் சுற்றித்திரியும் கிழட்டுக் கூனல் விழுந்த பார்ப்பான் ஒருவன் அன்றைக்கு என்னை வழி மறித்தான். நான் தலைவனைக்காணப் போர்வை ஒன்றைப் போர்த்தியபடி இரவு நேரத்தில் நின்றிருக்க அவன் என்னைக் குனிந்து பார்த்து நேரங் கெட்ட நேரத்தில் இங்கு நிற்கும் நீங்கள் யார்? என வினவினான். அதன் பின் வெற்றிலை தின்கிறாயா என்று என்னைக் கேட்டான்;. நான் பதில் பேசாது நிற்கவே என்னிடம் அவன் மேலும் பேச்சினை வளர்த்தான். நீ பெண் பிசாசு. யான் ஆண் பிசாசு. என் காதலுக்கு நீ இரங்கு என்று ஏதோ ஏதோ அவன் பேசினான். அந்நேரத்தில் அவன்மீது மணலை அள்ளி வீசிவிட்டு நான் அவனிடமிருந்துத் தப்பி வந்தேன். அவன் இந்நிகழ்ச்சியை ஊர் முழுவதும் சொல்லிக்கொண்டு அலைகிறான். நான் தலைவனைக் காணமுடியாமல் ஆயிற்று. என்னைப் பற்றி ஊரார் பேசும்படியும் ஆயிற்று என்று பார்ப்பானை முன்வைத்து இக்கலித்தொகைப் பாடல் பின்னப்பெற்றுள்ளது.
கபிலர் பாரிமகளிரை திருமணம் செய்து கொள்ள விச்சிக்கோன் என்ற அரசனிடம் வேண்டியபோது தான் அந்தணன் என்று தன்னை அடையாளப்படுத்துகின்றார்.
“யானே பரிசிலன் மன்னும் அந்தணன் நீயே வரிசையி;ல் வணக்கும் வாள் மேம்படுநன் நினக்கு யான் கொடுப்பக் கொண்மதி” (புறநானூறு – 200) என்றும் “யானே தந்தை தோழன் இவர் என் மகளிர் அந்தணன் புலவன் கொண்டு வந்தனனே” (புறநானூறு- 201) என்றும் பாடுகின்றார். இவ்வகையில் அந்தண மரபினர் புலவோராகவும் சங்ககாலத்தில் இருந்துள்ளனர் என்பது குறிக்கத்தக்கது.
என்று மற்றொரு குறிப்பு புறநானூற்றில் இடம்பெறுகின்றது. கேள்வியறிவு மிக்க அந்தணர்கள் வேள்வி செய்வதில் வல்லவர்கள், அவர்களுக்கு அணிகலன்கள் பலவற்றை அளித்தல் கொடை என்பது இப்பாடலடி தரும் விளக்கமாகும். வேள்வி செய்தலை மற்றொரு புறநானூற்றுப் பாடலும் குறிக்கின்றது.
“அறுதொழில் அந்தணர் அறம்புரிந்து எடுத்த தீயொடு விளங்கும் நாடன்” (புறநானூறு – 397)
என்ற பாடலடியின் வழியாக அறம் புரிந்து தீ வளர்ப்பவர்கள் அந்தணர்கள் என்பது தெரியவருகின்றது.
அறம்புரி கொள்கை நான்மறை முதல்வன்”- ( புறம் – 93 )
ஆன்ற கேள்வி அடங்கிய கொள்கை நான்மறை முதல்வர் சுற்றமாக” – ( புறம் – 26 )
என்று குறிப்பிடப்படுகிறான். பார்ப்பனருக்கு எந்த தீங்கும் அரசர்கள் செய்யமாட்டார்கள் என்ற செய்தி கவனத்தில் கொள்ள வேண்டிய ஒன்று. பாண்டிய அரசனுடைய அவையில் பிராமணர் இருந்தனர் என்பதை
``நான்மறை முதல்வர் சுற்றமாக”- ( புறம் – 26 ) என்ற குறிப்பிலிருந்து அறியலாம்.
பிராமணர்கள் அரசனுக்கு அருகில் இருந்து ஆலோசனை கூறி அவனை வழி நடத்தும் இடத்தில் செல்வாக்குடன் இருந்தனர் என்பது சங்க இலக்கியத்தால் அறியப்படுகிறது. இதனை உறுதி செய்து பேராசிரியர் ( George L.Hart ) தனது ( The Poems of Ancient Tamil ) என்ற நூலில் (“Brahmins seem to have identified themselves closely with the Kings”) என்று கூறுவதிலிருந்து அறிந்து கொள்ளலாம்.
புறநானூற்றில் பார்ப்பன வாகை என்ற துறையில் இருபாடல்கள் அமைகின்றன. அதில் (166) ஆம் எண்ணுடைய பாடல் ஆவூர் மூலங்கிழார் பாடிய பாடல் ஆகும். இப்பாடல் சோழநாட்டுப் பூஞ்சாற்றூர்ப் பார்ப்பான் கௌணியன் விண்ணந்தாயனைப் பாடியதாகும்.
என்ற இப்பாடலில் பார்ப்பன வெற்றி பாடப்பெற்றுள்ளது உரை: மேன்மை பொருந்திய நீண்ட சடையை உடைய, எல்லாவற்றையும் நன்கு நுணுகி அறிந்த, முழுமுதற் கடவுளாகிய சிவனின் வாக்கிலிருந்து நீங்காது அறம் ஒன்றையே அடிப்படையாகக் கொண்ட, நான்கு பிரிவுகளும் ஆறு உறுப்புகளும் உடைய பழைய நூலாகிய வேதத்திற்கு மாறுபாடுகளைக் கண்டோரின் செருக்கை அழிக்க விரும்பி, அவரது மெய் போன்ற பொய்யை உணர்ந்து, அப்பொய்யை மெய்யென்று கருதாமல், மெய்யைக் கொண்டு இருபத்தொரு வேள்வித் துறைகளையும் குறையின்றிச் செய்து முடித்த, சொல்லுதற்குறிரிய சிறப்புடைய முனிவர்களின் அறிஞர்களின் வழித்தோன்றலே !
வேள்விக்காக, நீ காட்டு மானின் தோலை உன் பூணூலுக்கு மேல் அணிந்திருக்கிறாய். குற்றமற்ற, அரிய கற்பும், அற நூல்களில் புகழப்பட்ட வலை என்னும் ஆடையையும், சிறிய நெற்றியையும், அகன்ற இடையையும், அதிகமாகப் பேசாத இயல்பையும், மிகுதியான கூந்தலையும் உடைய, உன் தகுதிக்கேற்ற துணைவியராகிய உன் மனைவியர் அவர்களுக்கு இடப்பட்ட பணிகளைச் செய்கின்றனர். காட்டிலும் நாட்டிலும் வாழ்ந்த பதினான்கு பசுக்களின் நெய்யை, நீரைவிட அதிகமாக வழங்கி, எண்ணற்ற பல வேள்விகளைச் செய்து உலகெங்கும் புகழ் பரப்பிய, அரிய வேள்வி நிறைவு பெறும் வேளையில் விருந்தினரோடு கூடியிருக்கும் உன் மேன்மையான நிலையை இன்றுபோல் நாங்கள் என்றும் காண்போமாக; மேற்கில், பொன் மிகுதியாக உள்ள உயர்ந்த மலையில் மேகம் இடியோடு முழங்கியதால் மலர்ந்த பூக்களைச் சுமந்து வரும் காவிரியில் புது வெள்ளம் பெருகி வருவதால் குளிர்ந்த நீருடைய தோட்டங்களுடைய எங்கள் ஊரில், நாங்கள் உண்டும் தின்றும் ஊர்ந்தும் ஆடியும் மகிழ்வோம்; யான் செல்கிறேன். மேகங்கள் அகலாது மழை பொழியும் உயர்ந்த மலைகளையுடைய, மூங்கில் வளரும் இமயம் போல் நீ இவ்வுலகில் வாழ்வாயாக.
(புறம் – 305) ஆம் பாடலும் பார்ப்பான் தூது சென்றதால் நாடுகளுக்குள் அமைதி நிலவியது என்ற குறிப்பினைத்தருகின்றது
“நாவல் அந்தணர் அருமறைப்பொருள்” என திருமால் குறிக்கப்படுகிறார் (பரிபாடல் – 1) பரிபாடலில் பல இடங்களில் அந்தணர் பற்றிய குறிப்புகள் காணப்படுகின்றன.
வாய்மொழி ஓடை மலர்ந்த தாமரைப் பூவினுள் பிறந்தோனும் தாதையும் நீ என மொழியுமால்; அந்தணர் அருமறை” (பரிபாடல் – 3) அந்தணர் பயிற்றும் அருமறையின் ஒரு வரியை அப்படியே எடுத்தாளுகிறது பரிபாடல். இந்த பாடலடியின் வழியாகத் தாமரைப் பூவில் பிறந்த பிரம்மனும் அவனின் தந்தையும் ஆகிய திருமால் நீயே என்று வேதநெறி சொல்வதாக குறிப்பிடுகின்றது. இவ்வகையில் மறைகள் பற்றிய குறிப்புகளும் சங்க இலக்கியத்தில் காணக் கிடைக்கின்றன.
“விரிநூல் அந்தணர் விழவு தொடங்க, புரிநூல் அந்தணர் பொலம் கலம் ஏற்ப” (பரிபாடல் -11) தை நீராடல் நடைபெற்றது என்று குறிக்கின்றது பரிபாடல். விழாக்கள் சங்க காலத்தில் அந்தணர் கொண்டு தொடங்கப் பெற்றுள்ளது என்பது இதன் வழி தெரிகின்றது.
சிறுபாணாற்றுப்படையில் நல்லியக்கோடனின் அரண்மனை பொருநர், புலவர், அந்தணர் ஆகியோருக்கு அடையா வாயிலாக விளங்கும் என்ற குறிப்பு கிடைக்கின்றது. (சிறுபாணாற்றுப்படை – 204) இதன் வழி அந்தணர்க்கு ஈவது அரசர் கடனாக இருந்துள்ளது என்பது வெளிப்படை
“கேள்வி அந்தணர் அருங்கடன் இறுத்த வேள்வி” (பெரும்பாணாற்றுப்படை – 315) என்ற அடிகள் அந்தணர் வேள்வி செய்தமையைக் குறிக்கின்றது.
அந்தக் காலத்திலேயே அக்ரகாரங்கள் தமிழகத்தில் தோன்றி விட்டன என்பதை இது தெரிவிக்கிறது. பிராமணர்களுக்கும், அரசர்களுக்கும் உள்ள தொடர்பு பல இடங்களில் குறிப்பிடப்படுகிறது. பிராமணர்கள் தனியாக வாழ்ந்தனர். அங்கு நாய், கோழி போன்றவை இல்லை என்று குறிப்பிடப்படுகிறது. கிளிகளுக்கு வேதம் சொல்லிக் கொடுத்தனர் என்ற செய்தி கூறப்படுகிறது
“அந்தி அந்தணர் அயர” என்று ( குறிஞ்சிப்பாட்டிலும் – 225) ஒரு குறிப்பு இடம்பெற்றுள்ளது. அறம் புரி அந்தணர்” – (பதிற்றுப்பத்து – 24) என்று குறிப்பிடப்படுகின்றனர். இதுவும் பிராமணர்களின் தனித்தன்மைச் செய்கைகளாக குறிப்பிடப்படுகின்றன என்பது கவனிக்கத்தக்கது. “ஓதல் அந்தணர் வேதம் பாட” என்ற (மதுரைக்காஞ்சி – 656) குறிப்பு இடம்பெறுகின்றது. . அந்தணர்ப் பள்ளியின் சிறப்பை மதுரைக்காஞ்சி பின்வருமாறு பாடுகின்றது.
`தாதுண் தும்பி போது முரன்றாங்கு ஓதல் அந்தணர் வேதம் பாட” – மதுரை காஞ்சி ( 655, 656 ) அந்தணர் வேதம் ஓதுதலை வண்டுகளின் ரீங்காரத்துடன் ஒப்பிட்டு கூறப்பட்டுள்ளது. இப்பகுதியில் அந்தணர் பள்ளியின் சிறப்பு காட்டப்படுகின்றது சிறந்த வேதங்கள் விளங்கப் பாடும் அந்தணர்கள் இருக்குமிடம் அந்தணப்பள்ளி ஆகும். இங்குள்ள அந்தணர்கள் வேள்விகள் செய்து, பிரமம் என்ற பொருளாகத் தாமே ஆகி உயர்ந்த தேவர் உலகத்தை அடையும் சிறப்பினை உடையவர்கள், அறநெறி தவறாதவர்கள், பல பெரியோர்கள் உடன் தங்கியிருக்கும் பேற்றினைப் பெற்றவர்கள் அந்தணர்கள் என்று அக்காலத்தில் அந்தணப் பள்ளி இருந்து நிலையை இவ்விலக்கியம் காட்டுகின்றது.
வேளாப் பார்ப்பான் வாவரந்துமித்த ( அகநானூறு )
“தூதுஒய் பார்ப்பான் மடிவெள் ஓலைப் படையுடைக் கையர் வருதிறம் நோக்கி உண்ணா மருங்குல் இன்னோன் கையது பொன் ஆகுதலும் உண்டு என கொன்னே தடிந்துஉடன் வீழ்ந்த கடுங்கண் மழவர் திறன்இல் சிதாஅர் வறுமை நோக்கிச் செங்கோல் அம்பினர் கைந்நொடியாப் பெயரக் காடுவிடு குருதி தூங்குகுடர் கறீஇ”( அகநாநூறு – 397)
என்ற பாடலில் இக்குறிப்பு இடம்பெறுகின்றது. தூதாக வந்த ஒரு பார்ப்பானை அவன் மடியில் பொன் வைத்திருக்கலாம் என்று எண்ணி எயினர் கொன்றுவிடுகின்றனர் கொன்றபின்பு அப்பார்ப்பான் மடியைப் பார்த்த அவர்கள் அவனிடம் ஏதும் இல்லாமை கண்டும் அவனின் வறுமை சார்ந்த ஆடையைக் கண்டும் அவனைக் கொன்றது தேவையற்றது என உணர்ந்து அப்படியே அவனை விட்டுவிட்டுச்சென்றுவிட்டனர். அவனது உடலில் இருந்து குடல் தொங்கிய வண்ணம் இருக்க அதனை ஒரு நரி உண்ணக் கொடுமையான வழியில் தலைவன் பயணிக்கவேண்டும் என்று இப்பாடல் குறிப்பிடுகின்றது, பார்ப்பார் தூது செல்கின்றபோது ஏற்படும் இன்னலை இப்பாடல் எடுத்துரைக்கின்றது.
பிறப்பால் பார்ப்பான் என்ற பெயரை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு அந்தணர் அற நெறிகளையும் ஒழுக்கங்களையும் கடைபிடிக்காமல் கடவுளுக்கு அர்சனைகள் செய்தால் அந்த நாட்டில் அரசர் அறவழியில் செல்லாமல் நாடு பஞசத்தில் விழும்
இதை தான் வள்ளுவர் பின் வரும் குறள்களின் மூலம் சொல்லியுள்ளார். வள்ளுவர் ஒரு குறளில் அந்தணர் ஒழுக்கம் பற்றியும் – ஒருகுறளில் அரசன் அற ஒழுக்கம் பற்றியும் – உயிரை கொன்று மாமிச உணவை உண்ணாதவன் ஆயிரம் வேள்விகள் செய்யும் அந்தணர்களை விட உயர்வானவன் என்றும் சொல்லியுள்ளார்.
இவ்வாறு அந்தணர் மரபுகள் சங்க இலக்கியங்களில் இடம்பெற்றுள்ளன. பார்ப்பார், ஐயர் என்ற பிரிவினரும் அந்தணர் என்ற மரபினரோடு இணைத்து எண்ணத்தக்கவர்கள் ஆவர். வேதம் அறிந்தமை பிராமணர்களின் தனிச்சிறப்பு. தமிழ்ச் சமூகத்தில் வேறு யாரும் வேதம் அறிந்திருந்ததற்கான குறிப்பும் – வேள்வி செய்தற்கான குறிப்பும் ஏதும் சங்க இலக்கியத்தில் காணப்படவில்லை.
தமிழ்வேள்வி-வழிபாடு எனும் பொய்-2
தமிழ்வேள்வி- வழிபாடு எனும் பொய்-1
வெள்ளாளர்களால் எழுதப்பட்ட இலங்கையின் இருண்ட அத்தியாயம்
கிழக்கு இந்திய கம்பெனி துபாஷிகளின் சரித்திரம் பிராமண எதிர்ப்பு ஒரு பார்வை Part – 3
Stop Missionaries Menace in India (MKG)
தமிழக சுதந்திரப் போராட்ட வீரர்கள்
HARIJAN SEVAK SANGH IN TAMIL NADU
பிராமண வெறுப்புணர்வு (புனைவும் உண்மையும்) Part – 10
பிராமண வெறுப்புணர்வு (புனைவும் உண்மையும்) Part – 9
பிராமண வெறுப்புணர்வு (புனைவும் உண்மையும்)- part -8 (தலித்துகளும் பிராமணர்களும்)
பிராமண வெறுப்புணர்வு (புனைவும் உண்மையும்) Part – 7 – ( தலித்துகளும் பிராமணர்களும் )
பிராமண வெறுப்புணர்வு (புனைவும் உண்மையும்) Part – 6 – ( தலித்துகளும் பிராமணர்களும் )
JESUIT – [ THE CHRISTIAN MAFIA ] கிருஸ்துவ சதிகாரப் படை- Part 2
JESUIT – [ THE CHRISTIAN MAFIA ] கிருஸ்துவ சதிகாரப் படை- Part I
பிராமண வெறுப்புணர்வு (புனைவும் உண்மையும்) Part – 5
பிராமண வெறுப்புணர்வு (புனைவும் உண்மையும்) Part – 4
பிராமண வெறுப்புணர்வு (புனைவும் உண்மையும்) Part – 3
பிராமண வெறுப்புணர்வு (புனைவும் உண்மையும்) Part – 2
20 notorious anti-Brahmin myths debunked–2
20 notorious anti-Brahmin myths debunked – 1
சூத்திரன் வேதம் படிக்கக்கூடாதா? (ஜெயஸ்ரீ சாரநாதன் ) – 2
சூத்திரன் வேதம் படிக்கக்கூடாதா? (ஜெயஸ்ரீ சாரநாதன் ) – 1
தமிழ்ப் பார்ப்பனர் – ஜெயஸ்ரீ சாரநாதன்
டாக்டர் அம்பேத்கர் மற்றும் பிராமணர்கள்
பிராமண வெறுப்புணர்வு (புனைவும் உண்மையும்) – 1
Vedic Past of Pre-Islamic Arabia
தவறான தனித்தமிழ் நாகரிகப் பிரிவினை
East India Company Dubashis & Birth of Anti-Brahminism -Part-II
East India Company Dubashis & Birth of Anti-Brahminism -Part-I
Religious Freedom – Conversion – Secularism { PREVARICATIONS }
நமது பாரத பாரம்பரிய எழில் மிகு கோவில்களின் பரிதாப நிலை Part – 4
நமது பாரத பாரம்பரிய எழில் மிகு கோவில்களின் பரிதாப நிலை -Part- 3
நமது பாரத பாரம்பரிய எழில் மிகு கோவில்களின் பரிதாப நிலை – Part – 2
நமது பாரத பாரம்பரிய எழில் மிகு கோவில்களின் பரிதாப நிலை- Part – 1
மதர் தெரசா – பரோ (அ) பகாரி ஒரு பார்வை
வர்ணமும் சாதியும்வர்ணமும் சாதியும்
கிழக்கு இந்திய கம்பெனி துபாஷிகளின் சரித்திரம் பிராமண எதிர்ப்பு ஒரு பார்வை Part – 2
கிழக்கு இந்திய கம்பெனி துபாஷிகளின் சரித்திரம் பிராமண எதிர்ப்பு ஒரு பார்வை- Part – 1
செக்யூலரிசம் = சிறுபான்மையிசம் = ஓட்டு வங்கி = சர்வ நாசம்
தொலைந்து கொண்டிருக்கும் அடையாளங்கள்
மத சுதந்திரம், மத மாற்றம், மதசார்பின்மை என்ற பித்தலாட்டங்கள்
ஹிந்து என்று சொல்லடா !! தலை நிமிர்ந்து செல்லடா !!! (SAY PROUDLY I AM A HINDU)
கீதை – குர்ரான் – பைபிள் எது தர்ம சாஸ்திரம் ! ?
ஹிந்து, ஹிந்துத்துவம், ஹிந்துராஷ்ட்ரம் ஆர்.பி.வி.எஸ்.மணியன் (ஹிந்துத்துவத்தின் தரிசனம்)
Hindu Unity (Home) 